Budynek Banku Polskiego w Warszawie
|
||
 Budynek ok. 1914 |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Miejscowość | Warszawa | |
| Adres | ul. Bielańska 10 | |
| Architekt | Leontij Benois | |
|
Położenie na mapie Warszawy
 Budynek Banku Polskiego
|
||
|
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Budynek Banku Polskiego
|
||
|
Położenie na mapie Polski
Budynek Banku Polskiego
|
||
 52°14′40,8″N 21°00′22,6″E/52,244667 21,006278 |
||
Budynek Banku Polskiego – budynek filii rosyjskiego Banku Państwa, a następnie Banku Polskiego, znajdujący się przy ul. Bielańskiej 10 w Warszawie.
Spis treści
Opis[edytuj | edytuj kod]
Budynek powstał w latach 1907–1911 według projektu Leontija Benois dla rosyjskiego Banku Państwa w miejscu zabudowań Mennicy Warszawskiej. Od roku 1918 mieściła się w nim siedziba Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej, a od 1926 Bank Polski Spółka Akcyjna.
W latach 1940–1944, w czasie okupacji niemieckiej, siedziba warszawskiego oddziału Banku Emisyjnego[1]. Podczas powstania warszawskiego reduta powstańcza i rejon ciężkich walk. Po wojnie wyburzono znaczną część uszkodzonego budynku, pozostawiając jedynie zachodnie skrzydło, które zostało wpisane do rejestru zabytków.
W latach 90. planowano tam umieszczenie Muzeum Powstania Warszawskiego. W roku 1993 budynek został sprzedany.
W miejscu dawnego Banku Polskiego wzniesiono, z zachowaniem zabytkowych elementów ścian i fundamentów, biurowiec Senator[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 142. ISBN 978-83-240-1057-8.
- ↑ Karol Kobos: Płaski Senator. ITI, 2012-07-24. [dostęp 2012-09-14].
