Przejdź do zawartości

Referendum na Malcie w 2011 roku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Referendum na Malcie w 2011 roku odbyło się 28 maja 2011 roku i miało na celu poddanie pod głosowanie kwestii dopuszczalności rozwodów[1].

Sytuacja prawna przed referendum

[edytuj | edytuj kod]

Do czasu referendum Malta była jednym z dwóch w Europie (obok Watykanu) i jednym z trzech państw na świecie[1] (obok Filipin[2]), w którym instytucja rozwodu nie istniała, choć honorowane były rozwody udzielone poza granicami kraju (47 w 2010 roku[3]). Sposobami zakończenia związku, które dopuszczało przed referendum maltańskie prawodawstwo, były separacja i ubieganie się o orzeczenie nieważności małżeństwa przed władzami kościelnymi[1], choć z prawnego punktu widzenia małżeństwo nie zostawało rozwiązane. Ponadto Malta stosowała ustawodawstwo dotyczące alimentów i opieki nad dziećmi[3].

Malta jest według konstytucji krajem świeckim, ale ta sama konstytucja nadaje wyznaniu rzymskokatolickiemu status religii państwowej, a Kościołowi prawo i obowiązek nauczania, które wartości i zasady są dobre[3].

Przyczyną przeprowadzenia referendum była rosnąca liczba rozstań partnerów mimo braku rozwodów, wspólne zamieszkiwanie partnerów bez ślubu i liczba dzieci urodzonych poza małżeństwem[1].

Inicjatywa prawodawcza

[edytuj | edytuj kod]

W czasie rządów Partii Pracy w 1981 roku istniały grupy działaczy, które namawiały rząd do wprowadzenia rozwodów, ale nie zdecydowano się wtedy na żadne działania. W 2010 roku z inicjatywą rozwiązania kwestii rozwodów wystąpił deputowany Partii Narodowej Jeffrey Pullicino Orlando, który zgłosił w lipcu projekt ustawy, ale rząd zaproponował referendum, licząc na odrzucenie projektu przez społeczeństwo. Ostatecznie projekt referendum poparł maltański parlament, ponieważ dwóch deputowanych Partii Narodowej zagłosowało wbrew własnemu ugrupowaniu[3].

Aktywność Kościoła

[edytuj | edytuj kod]

W dniu głosowania wyraźnie widoczna była duża aktywność przedstawicieli Kościoła rzymskokatolickiego w mobilizowaniu przeciwników rozwodów, m.in. przywożenie do lokali osób niezdolnych do samodzielnego poruszania się i starszych oraz specjalnie przygotowywane na ten dzień treści kazań[2], biskup Gozo nazwał katolików popierających rozwody zdrajcami[3].

Głosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Pytanie w referendum brzmiało Czy zgadza się Pan/i na umożliwienie rozwodu parom małżeńskim, które pozostają w separacji od co najmniej czterech lat, jeżeli nie ma realnych szans na pojednanie, a kwestie alimentów i opieki nad dziećmi są uregulowane?[3].

Według oficjalnych wyników referendum za legalizacją rozwodów, które musi poprzedzić co najmniej czteroletnia separacja, opowiedziało się 53% głosujących przy frekwencji 72%. Premier Lawrence Gonzi zapowiedział wprowadzenie rozwodów do prawa cywilnego, choć wynik referendum nie jest wiążący dla rządu i parlamentu[2].

Wyniki referendum ws. rozwodów[4]
Opcja Głosów Procent
 Za 122 547 52,67%
 Przeciw 107 971 46,4%
Nieważne 2173 0,93%
Razem 232 691 100%
Frekwencja: 72%

Następstwa

[edytuj | edytuj kod]

25 lipca maltański parlament stosunkiem 52 do 11 przy 5 wstrzymujących się głosach przyjął ustawę zezwalającą na rozwody. Ustawa weszła w życie w październiku tego samego roku[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Jedyne państwo bez rozwodów. Przetrwa? [online], TVN24.pl, 28 maja 2011 [dostęp 2011-05-28] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-31].
  2. a b c Rozwody także na Malcie. Gazeta Wyborcza, 2011-05-29. [dostęp 2011-05-30].
  3. a b c d e f Leo Mirani, Malta wkracza w XXI wiek [online], Onet.pl, 3 czerwca 2011 [dostęp 2011-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03].
  4. Department of Information. doi.gov.mt. [dostęp 2011-05-30]. (ang.).
  5. Malta: ustawa o legalizacji rozwodów