Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej mężczyzn
| |||
Przydomek | Løvene (Lwy) | ||
Związek | Norges Fotballforbund | ||
Trener | Ståle Solbakken | ||
Skrót FIFA | NOR | ||
Ranking FIFA | ![]() | ||
Miejsce w rankingu Elo | 54. (10 lipca 2016) (1610 pkt.) | ||
Zawodnicy | |||
Najwięcej występów | Thorbjørn Svenssen (104) | ||
Najwięcej bramek | Jørgen Juve (33) | ||
Mecze | |||
Pierwszy mecz![]() ![]() (Göteborg, Szwecja; 12 lipca 1908) | |||
Najwyższe zwycięstwo![]() ![]() (Bergen, Norwegia; 28 czerwca 1946) | |||
Najwyższa porażka![]() ![]() (Kopenhaga, Dania; 7 października 1917) | |||
|
Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej mężczyzn – zespół piłkarski, biorący udział w imieniu Norwegii w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo norweskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Norweski Związek Piłki Nożnej. Reprezentacja Norwegii od 1908 roku jest członkiem FIFA, a od 1954 – UEFA.
Mimo sporej popularności piłki nożnej w Norwegii, reprezentacja ta nigdy nie odniosła żadnego znaczącego sukcesu. Trzykrotnie grała na mistrzostwach świata i jej największym osiągnięciem jest wyjście z grupy w 1998 roku. Jej jedyny dotychczasowy występ na Mistrzostwach Europy w roku 2000 zakończył się na fazie grupowej.
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2010[edytuj | edytuj kod]
Grupa I[edytuj | edytuj kod]
Stan na: 15 października 2009 Uwagi: |
|
Eliminacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012[edytuj | edytuj kod]
Grupa H[edytuj | edytuj kod]
Stan po zakończeniu eliminacji
|
|
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2014[edytuj | edytuj kod]
Grupa E[edytuj | edytuj kod]
|
|
Eliminacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016[edytuj | edytuj kod]
Grupa H[edytuj | edytuj kod]
|
|
Baraże[edytuj | edytuj kod]
12 listopada 2015 | Norwegia ![]() |
0:1 (0:1)
|
![]() |
Ullevaal Stadion, Oslo Sędzia: ![]() |
||
15 listopada 2015 | Węgry ![]() |
2:1 (1:0)
|
![]() |
Groupama Arena, Budapeszt Sędzia: ![]() |
||
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018[edytuj | edytuj kod]
Grupa C[edytuj | edytuj kod]
|
|
- Stan po zakończeniu eliminacji
Eliminacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2020[edytuj | edytuj kod]
Grupa F[edytuj | edytuj kod]
|
|
Baraże o udział w Euro 2020[edytuj | edytuj kod]
Półfinały[edytuj | edytuj kod]
8 października 2020 20:45 CET
|
Norwegia ![]() |
1:2 (dogr.) (0:0, 1:1, 1:2)
|
![]() |
Ullevaal Stadion, Oslo Widzów: 200 Sędzia: ![]() |
||
Historia[edytuj | edytuj kod]
Norwegowie brali udział Igrzyskach Olimpijskich 1936, gdzie wywalczyli brązowy medal, oraz w mundialu 1938.
Po II wojnie światowej Norwegia należała do grupy europejskich autsajderów. W eliminacjach do kolejnych mistrzostw świata i Europy zajmowała zazwyczaj ostatnie lub przedostatnie miejsce. I chociaż czasem zdarzały się niespodziewane zwycięstwa, jak wygrana z wicemistrzem Europy Jugosławią 3:0 w kwalifikacjach do mundialu 1966, to były to przypadki odosobnione. W walce o mundial 1974 Norwegowie nie tylko ulegli 0:9 Holandii, ale także nie potrafili sobie poradzić z Luksemburgiem.
Odrodzenie zespołu nastąpiło dopiero w latach 90. XX wieku. W 1990 roku funkcję selekcjonera objął dotychczasowy opiekun drużyny młodzieżowej Egil Olsen. Cztery lata później jego podopieczni po pięćdziesięcioczteroletniej przerwie ponownie zagrali w finałach mistrzostw świata. W grupie eliminacyjnej do tego turnieju zajęli pierwsze miejsce, wyprzedzając m.in. Holandię, Anglię i Polskę. Jednak na mundialu zwycięstwo w pierwszym meczu z Meksykiem okazało się niewystarczające do awansu do drugiej rundy, gdyż w pozostałych spotkaniach podopieczni Olsena zdobyli tylko jeden punkt (0:1 z Włochami i 0:0 z Irlandią). Mimo porażki, piłkarzami norweskimi zaczęły interesować się zachodnie kluby, głównie z Premiership. Właśnie do Anglii trafiła najsilniejsza reprezentacja Norwegów; bramkarz Erik Thorstvedt grał w Tottenhamie Hotspur, gdzie niedługo potem zmienił go jego następca w drużynie narodowej Frode Grodås, w Manchesterze United przez wiele lat występowali obrońcy Henning Berg, Ronny Johnsen i napastnik Ole Gunnar Solskjær, którzy w 1999 roku zdobyli z nim Puchar Mistrzów, a partner Solskjæra z ataku Tore André Flo z Chelsea F.C. wywalczył rok wcześniej Puchar Zdobywców Pucharów. Karierę na Wyspach zrobili także m.in. obrońcy Gunnar Halle, Stig Inge Bjørnebye i pomocnik Øyvind Leonhardsen. W niemieckiej Bundeslidze dobrze sobie radził Kjetil Rekdal, a w Hiszpanii Dan Eggen, który z Deportivo Alavés awansował w 2001 roku do finału Pucharu UEFA. W lidze norweskiej w tamtym czasie zdecydowanym liderem był Rosenborg BK, występujący w latach 90. niemal rokrocznie w Lidze Mistrzów.
Do Anglii trafiali głównie bramkarze i obrońcy, ponieważ to formacja defensywna była najsilniejszą stroną drużyny prowadzonej przez Olsena. Selekcjoner preferował ustawienie 1-4-5-1, a sposób gry Norwegów nazywał „agresywnym przeszkadzaniem”. Krytycy zarzucali reprezentacji brak polotu i nieefektowny, toporny styl gry.
Olsen złożył dymisję po mundialu 1998, gdzie drużyna po raz pierwszy w historii awansowała do drugiej rundy. W rozgrywkach grupowych wygrała m.in. z obrońcami mistrzowskiego trofeum Brazylijczykami. W 1/8 finału lepsi o jedną bramkę okazali się Włosi.
Następcą Olsena został jego asystent Nils Johan Semb, który z powodzeniem kontynuował i rozwijał myśl szkoleniową poprzednika. Wciąż stawiał na doświadczonych zawodników, do których dołączyli John Arne Riise, John Carew, Eirik Bakke i Steffen Iversen. W 1999 roku reprezentacja na dwanaście meczów zanotowała dziesięć zwycięstw i w plebiscytach zarówno „France Football”, jak i „Piłki Nożnej” została wybrana najlepszą drużyną roku. Jednak pierwszy w historii występ w finałach mistrzostw Europy na Euro 2000 zakończył się rozczarowaniem; podopieczni Semba po zwycięstwie w inauguracyjnym spotkaniu z Hiszpanią zremisowali ze Słowenią i przegrali z Jugosławią i zajęli w grupie trzecie miejsce. Po tym turnieju wraz z odejściem z kadry wielu najbardziej doświadczonych piłkarzy rozpoczął się trwający do dziś kryzys piłki norweskiej.
W eliminacjach do mundialu 2002 Norwegowie dali się wyprzedzić Polsce, Ukrainie i Białorusi. Nowe pokolenie zawodników nie potrafiło zastąpić starszych graczy, a dotychczasowi liderzy – Flo, Solskjær i Carew – stracili miejsca w drużynach klubowych. Kolejne kwalifikacje, do Euro 2004, również podopieczni Semba przegrali, tym razem w barażach z Hiszpanią. Po ostatnim meczu do dymisji podał się selekcjoner Semb.
Jego następcą został Åge Hareide. Pierwszym sprawdzianem jego szkoleniowych umiejętności była walka o awans do mundial 2006, ale Norwegowie ponownie zawiedli (porażka w barażach z Czechami). W eliminacjach Euro 2008 do ostatniej kolejki rywalizowali o występ na austriacko-szwajcarskich boiskach, jednak ostatecznie zajęli trzecie miejsce w grupie, za Grecją i Turcją.
W kwalifikacjach do mundialu 2010 grali z Holandią, Szkocją, Islandią oraz z Macedonią. Eliminacje Norwegowie rozpoczęli także pod wodzą Hareidego, jednak po słabym starcie (2:2 z Islandią, 0:0 ze Szkocją i 0:1 z Holandią) w grudniu 2008 roku selekcjoner złożył dymisję. Zastąpił go twórca największych sukcesów w historii norweskiej kadry 68-letni Egil Olsen. Ostatecznie Norwegowie zajęli drugie miejsce za Holandią i pomimo zajęcia drugiego miejsca nie zakwalifikowali po raz kolejny na mistrzostwa świata i nie wystąpili w barażu, gdyż dorobek punktowy był niewystarczający do gry w barażach.
W kwalifikacjach do kolejnego turnieju, Euro 2012 Norwegowie znaleźli się w grupie H razem z Danią, Portugalią, Islandią i Cyprem. Zdobyli w nich szesnaście punktów w ośmiu spotkaniach po pięciu zwycięstwach, jednym remisie i dwóch porażkach (tyle samo co Portugalia), lecz dzięki lepszemu bilansowi bramkowemu to Portugalczycy awansowali do baraży, a norwescy piłkarze musieli zadowolić się trzecim miejscem.
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Brazylii w 2014 roku również nie były dla norweskiej ekipy zbyt udane. Rywalami Skandynawów w grupie E były Szwajcaria, Islandia, Słowenia, Albania i ponownie Cypr. Siedemnaście dni po porażce u siebie ze Szwajcarią 0:2, 27 września 2013 roku Egil Olsen przestał być selekcjonerem kadry Norwegii. Jeszcze tego samego dnia na tym stanowisku zastąpił go Per-Mathias Hoegmo, z którym Norwegowie dokończyli eliminacje zajmując ostatecznie czwarte miejsce z dorobkiem dwunastu punktów w dziesięciu spotkaniach po trzech zwycięstwach, trzech remisach i czterech porażkach.
W eliminacjach do Mistrzostw Europy we Francji w 2016 roku ekipa norweska w swojej grupie eliminacyjnej (Włochy, Chorwacja, Bułgaria, Azerbejdżan, Malta) zajęła ostatecznie trzecie miejsce z dorobkiem dziewiętnastu punktów po sześciu zwycięstwach, jednym remisie i trzech porażkach w dziesięciu spotkaniach. Oznaczało to konieczność gry w barażach o awans do turnieju głównego, w których Norwegowie trafili na reprezentację Węgier. Przegrywając oba spotkania (odpowiednio 0:1 w Oslo i 1:2 w Budapeszcie) nie awansowali na Euro.
Pod wodzą Pera-Mathiasa Hoegmo norwescy piłkarze rozegrali jeszcze cztery spotkania eliminacyjne do mundialu w Rosji. Pięć dni po ostatnim z nich (wyjazdowej porażce z Czechami 1:2), 16 listopada 2016 roku Per-Mathias Hoegmo przestał być selekcjonerem kadry. W lutym 2017 roku na tym stanowisku zastąpił go Szwed Lars Lagerbäck[1]. Z nim u steru Norwegowie nie zdołali jednak awansować do Mistrzostw Świata 2018 rozgrywanych w Rosji. Obecnie grają w eliminacjach do Mistrzostw Europy 2020 w grupie F razem z Hiszpanią, Rumunią, Szwecją, Maltą oraz Wyspami Owczymi[2].
Udział w Mistrzostwach Świata[edytuj | edytuj kod]
Udział w mistrzostwach świata | ||
---|---|---|
Rok | Kwalifikacje | Wynik |
![]() |
Nie brała udziału | |
![]() | ||
![]() |
Awans | 1/8 finalu |
![]() |
Nie brała udziału | |
![]() |
Nie zakwalifikowała się | |
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() |
Awans | Faza grupowa |
![]() |
Awans | 1/8 finału |
![]() ![]() |
Nie zakwalifikowała się | |
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() |
||
![]() ![]() ![]() |
Udział w Mistrzostwach Europy[edytuj | edytuj kod]
Mistrzostwa Europy | ||
---|---|---|
Rok | Kwalifikacje | Wynik |
![]() |
Nie zakwalifikowała się | |
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() ![]() |
Awans | Faza grupowa |
![]() |
Nie zakwalifikowała się | |
![]() ![]() | ||
![]() ![]() | ||
![]() | ||
![]() | ||
![]() |
Sztab szkoleniowy[edytuj | edytuj kod]
- Selekcjoner:
Lars Lagerbäck
- Asystent:
Ola By Rise
- Trener bramkarzy:
Jørn Jamtfall
- Trener przygotowania fizycznego:
Roar Robinson
- Lekarz:
Thor Einar Andersen
Rekordziści[edytuj | edytuj kod]
Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy
Najwięcej występów w kadrze[edytuj | edytuj kod]
Aktualizacja: 29 maja 2012 |
Najwięcej goli w kadrze[edytuj | edytuj kod]
Aktualizacja: 20 listopada 2019 |
Trenerzy reprezentacji Norwegii od lat 80.[edytuj | edytuj kod]
- 1978-87 –
Tor Røste Fossen
- 1987-88 –
Tord Grip
- 1988-90 –
Ingvar Stadheim
- 1990-98 –
Egil Olsen
- 1998-03 –
Nils Johan Semb
- 2003-08 –
Åge Hareide
- 2009-13 –
Egil Olsen
- 2013-16 –
Per-Mathias Høgmo
- 2017-20 –
Lars Lagerbäck
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficjalnie: Lagerbaeck trenerem reprezentacji Norwegii [dostęp 2017-03-06] .
- ↑ UEFA.com, UEFA EURO 2020 - Draws, UEFA.com [dostęp 2019-08-06] (ang.).
- ↑ a b c d eu-football.info (ang.). [dostęp 29 maja 2012].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna witryna związku (norw.)
- Profil na stronie FIFA (ang.)
- Profil na National Football Teams (ang.)
- RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą meczów i goli (ang.)
- RSSSF – archiwum wyników 1908- (ang.)
- Planet World Cup – archiwum wyników w eliminacjach do mistrzostw świata (ang.)
- Planet World Cup – archiwum wyników w finałach mistrzostw świata (ang.)
- Planet World Cup – składy Norwegii w turniejach o mistrzostwo świata (ang.)
|