Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej mężczyzn
| |||
| Przydomek | Løvene (Lwy) | ||
| Związek | Norges Fotballforbund | ||
| Trener | Lars Lagerbäck | ||
| Skrót FIFA | NOR | ||
| Ranking FIFA |  44. (1451 pkt.)[a]
| ||
| Miejsce w rankingu Elo | 54. (10 lipca 2016) (1610 pkt.) | ||
| Zawodnicy | |||
| Najwięcej występów | Thorbjørn Svenssen (104) | ||
| Najwięcej bramek | Jørgen Juve (33) | ||
| |||
| Mecze | |||
Pierwszy mecz Szwecja 11:3 Norwegia  (Göteborg, Szwecja; 12 lipca 1908) | |||
Najwyższe zwycięstwo Norwegia 12:0 Finlandia  (Bergen, Norwegia; 28 czerwca 1946) | |||
Najwyższa porażka Dania 12:0 Norwegia (Kopenhaga, Dania; 7 października 1917) | |||
| |||
Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej mężczyzn – zespół piłkarski, biorący udział w imieniu Norwegii w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo norweskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Norweski Związek Piłki Nożnej. Reprezentacja Norwegii od 1908 roku jest członkiem FIFA, a od 1954 – UEFA.
Mimo sporej popularności piłki nożnej w Norwegii, reprezentacja ta nigdy nie odniosła żadnego znaczącego sukcesu. Trzykrotnie grała na mistrzostwach świata i jej największym osiągnięciem jest wyjście z grupy w 1998 roku. Jej jedyny dotychczasowy występ na Mistrzostwach Europy w roku 2000 zakończył się na fazie grupowej.
Bieżące eliminacje[edytuj | edytuj kod]
Eliminacje do ME 2012 – tabela grupa H
| Zespół | Pkt | M | W | R | P | Br+ | Br- | +/- |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Dania
|
19 | 8 | 6 | 1 | 1 | 15 | 6 | +9 |
 Portugalia
|
16 | 8 | 5 | 1 | 2 | 21 | 12 | +9 |
| Norwegia
|
16 | 8 | 5 | 1 | 2 | 10 | 7 | +2 |
 Islandia
|
4 | 8 | 1 | 1 | 6 | 6 | 14 | -8 |
 Cypr
|
2 | 8 | 0 | 2 | 6 | 7 | 20 | -13 |
Stan po zakończeniu eliminacji
Grupa E[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Drużyna | M | Mecze | Bramki | Pkt | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| W | R | P | + | − | +/− | ||||
| 1. |  Szwajcaria
|
10 | 7 | 3 | 0 | 17 | 6 | +11 | 24 |
| 2. | Islandia
|
10 | 5 | 2 | 3 | 17 | 15 | +2 | 17 |
| 3. |  Słowenia
|
10 | 5 | 0 | 5 | 14 | 11 | +3 | 15 |
| 4. | Norwegia
|
10 | 3 | 3 | 4 | 10 | 13 | −3 | 12 |
| 5. |  Albania
|
10 | 3 | 2 | 5 | 9 | 11 | −2 | 11 |
| 6. | Cypr
|
10 | 1 | 2 | 7 | 4 | 15 | −11 | 5 |
Kwalifikacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016[edytuj | edytuj kod]
Grupa H[edytuj | edytuj kod]
| Zespół | Pkt | M | W | R | P | Br+ | Br− | +/− |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Włochy
|
24 | 10 | 7 | 3 | 0 | 16 | 7 | +9 |
 Chorwacja
|
20 | 10 | 6 | 3 | 1 | 20 | 5 | +15 |
| Norwegia
|
19 | 10 | 6 | 1 | 3 | 13 | 10 | +3 |
 Bułgaria
|
11 | 10 | 3 | 2 | 5 | 9 | 12 | -3 |
 Azerbejdżan
|
6 | 10 | 1 | 3 | 6 | 7 | 18 | -11 |
 Malta
|
2 | 10 | 0 | 2 | 8 | 3 | 16 | -13 |
Kwalifikacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018[edytuj | edytuj kod]
Grupa C[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Drużyna | M | Mecze | Bramki | Pkt | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| W | R | P | + | − | +/− | ||||
| 1. |  Niemcy
|
10 | 10 | 0 | 0 | 43 | 4 | +39 | 30 |
| 2. |  Irlandia Północna
|
10 | 6 | 1 | 3 | 17 | 6 | +11 | 19 |
| 3. |  Czechy
|
10 | 4 | 3 | 3 | 17 | 10 | +7 | 15 |
| 4. | Norwegia
|
10 | 4 | 1 | 5 | 17 | 16 | +1 | 13 |
| 5. | Azerbejdżan
|
10 | 3 | 1 | 6 | 10 | 19 | −9 | 10 |
| 6. |  San Marino
|
10 | 0 | 0 | 10 | 2 | 51 | −49 | 0 |
- Stan po zakończeniu eliminacji
Kwalifikacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2020[edytuj | edytuj kod]
Grupa F[edytuj | edytuj kod]
|
|
Historia[edytuj | edytuj kod]
Norwegowie brali udział Igrzyskach Olimpijskich 1936, gdzie wywalczyli brązowy medal, oraz w mundialu 1938.
Po II wojnie światowej Norwegia należała do grupy europejskich autsajderów. W eliminacjach do kolejnych mistrzostw świata i Europy zajmowała zazwyczaj ostatnie lub przedostatnie miejsce. I chociaż czasem zdarzały się niespodziewane zwycięstwa, jak wygrana z wicemistrzem Europy Jugosławią 3:0 w kwalifikacjach do mundialu 1966, to były to przypadki odosobnione. W walce o mundial 1974 Norwegowie nie tylko ulegli 0:9 Holandii, ale także nie potrafili sobie poradzić z Luksemburgiem.
Odrodzenie zespołu nastąpiło dopiero w latach 90. XX wieku. W 1990 roku funkcję selekcjonera objął dotychczasowy opiekun drużyny młodzieżowej Egil Olsen. Cztery lata później jego podopieczni po pięćdziesięcioczteroletniej przerwie ponownie zagrali w finałach mistrzostw świata. W grupie eliminacyjnej do tego turnieju zajęli pierwsze miejsce, wyprzedzając m.in. Holandię, Anglię i Polskę. Jednak na mundialu zwycięstwo w pierwszym meczu z Meksykiem okazało się niewystarczające do awansu do drugiej rundy, gdyż w pozostałych spotkaniach podopieczni Olsena zdobyli tylko jeden punkt (0:1 z Włochami i 0:0 z Irlandią). Mimo porażki, piłkarzami norweskimi zaczęły interesować się zachodnie kluby, głównie z Premiership. Właśnie do Anglii trafiła najsilniejsza reprezentacja Norwegów; bramkarz Erik Thorstvedt grał w Tottenhamie Hotspur, gdzie niedługo potem zmienił go jego następca w drużynie narodowej Frode Grodås, w Manchesterze United przez wiele lat występowali obrońcy Henning Berg, Ronny Johnsen i napastnik Ole Gunnar Solskjær, którzy w 1999 roku zdobyli z nim Puchar Mistrzów, a partner Solskjæra z ataku Tore André Flo z Chelsea F.C. wywalczył rok wcześniej Puchar Zdobywców Pucharów. Karierę na Wyspach zrobili także m.in. obrońcy Gunnar Halle, Stig Inge Bjørnebye i pomocnik Øyvind Leonhardsen. W niemieckiej Bundeslidze dobrze sobie radził Kjetil Rekdal, a w Hiszpanii Dan Eggen, który z Deportivo Alavés awansował w 2001 roku do finału Pucharu UEFA. W lidze norweskiej w tamtym czasie zdecydowanym liderem był Rosenborg BK, występujący w latach 90. niemal rokrocznie w Lidze Mistrzów.
Do Anglii trafiali głównie bramkarze i obrońcy, ponieważ to formacja defensywna była najsilniejszą stroną drużyny prowadzonej przez Olsena. Selekcjoner preferował ustawienie 1-4-5-1, a sposób gry Norwegów nazywał „agresywnym przeszkadzaniem”. Krytycy zarzucali reprezentacji brak polotu i nieefektowny, toporny styl gry.
Olsen złożył dymisję po mundialu 1998, gdzie drużyna po raz pierwszy w historii awansowała do drugiej rundy. W rozgrywkach grupowych wygrała m.in. z obrońcami mistrzowskiego trofeum Brazylijczykami. W 1/8 finału lepsi o jedną bramkę okazali się Włosi.
Następcą Olsena został jego asystent Nils Johan Semb, który z powodzeniem kontynuował i rozwijał myśl szkoleniową poprzednika. Wciąż stawiał na doświadczonych zawodników, do których dołączyli John Arne Riise, John Carew, Eirik Bakke i Steffen Iversen. W 1999 roku reprezentacja na dwanaście meczów zanotowała dziesięć zwycięstw i w plebiscytach zarówno „France Football”, jak i „Piłki Nożnej” została wybrana najlepszą drużyną roku. Jednak pierwszy w historii występ w finałach mistrzostw Europy na Euro 2000 zakończył się rozczarowaniem; podopieczni Semba po zwycięstwie w inauguracyjnym spotkaniu z Hiszpanią zremisowali ze Słowenią i przegrali z Jugosławią i zajęli w grupie trzecie miejsce. Po tym turnieju wraz z odejściem z kadry wielu najbardziej doświadczonych piłkarzy rozpoczął się trwający do dziś kryzys piłki norweskiej.
W eliminacjach do mundialu 2002 Norwegowie dali się wyprzedzić Polsce, Ukrainie i Białorusi. Nowe pokolenie zawodników nie potrafiło zastąpić starszych graczy, a dotychczasowi liderzy – Flo, Solskjær i Carew – stracili miejsca w drużynach klubowych. Kolejne kwalifikacje, do Euro 2004, również podopieczni Semba przegrali, tym razem w barażach z Hiszpanią. Po ostatnim meczu do dymisji podał się selekcjoner Semb.
Jego następcą został Åge Hareide. Pierwszym sprawdzianem jego szkoleniowych umiejętności była walka o awans do mundial 2006, ale Norwegowie ponownie zawiedli (porażka w barażach z Czechami). W eliminacjach Euro 2008 do ostatniej kolejki rywalizowali o występ na austriacko-szwajcarskich boiskach, jednak ostatecznie zajęli trzecie miejsce w grupie, za Grecją i Turcją.
W kwalifikacjach do mundialu 2010 grali z Holandią, Szkocją, Islandią oraz z Macedonią. Eliminacje Norwegowie rozpoczęli także pod wodzą Hareidego, jednak po słabym starcie (2:2 z Islandią, 0:0 ze Szkocją i 0:1 z Holandią) w grudniu 2008 roku selekcjoner złożył dymisję. Zastąpił go twórca największych sukcesów w historii norweskiej kadry 68-letni Egil Olsen. Ostatecznie Norwegowie zajęli drugie miejsce za Holandią i pomimo zajęcia drugiego miejsca nie zakwalifikowali po raz kolejny na mistrzostwa świata i nie wystąpili w barażu, gdyż dorobek punktowy był niewystarczający do gry w barażach.
W kwalifikacjach do kolejnego turnieju, Euro 2012 Norwegowie znaleźli się w grupie H razem z Danią, Portugalią, Islandią i Cyprem. Zdobyli w nich szesnaście punktów w ośmiu spotkaniach po pięciu zwycięstwach, jednym remisie i dwóch porażkach (tyle samo co Portugalia), lecz dzięki lepszemu bilansowi bramkowemu to Portugalczycy awansowali do baraży, a norwescy piłkarze musieli zadowolić się trzecim miejscem.
Eliminacje do Mistrzostw Świata w Brazylii w 2014 roku również nie były dla norweskiej ekipy zbyt udane. Rywalami Skandynawów w grupie E były Szwajcaria, Islandia, Słowenia, Albania i ponownie Cypr. Siedemnaście dni po porażce u siebie ze Szwajcarią 0:2, 27 września 2013 roku Egil Olsen przestał być selekcjonerem kadry Norwegii. Jeszcze tego samego dnia na tym stanowisku zastąpił go Per-Mathias Hoegmo, z którym Norwegowie dokończyli eliminacje zajmując ostatecznie czwarte miejsce z dorobkiem dwunastu punktów w dziesięciu spotkaniach po trzech zwycięstwach, trzech remisach i czterech porażkach.
W eliminacjach do Mistrzostw Europy we Francji w 2016 roku ekipa norweska w swojej grupie eliminacyjnej (Włochy, Chorwacja, Bułgaria, Azerbejdżan, Malta) zajęła ostatecznie trzecie miejsce z dorobkiem dziewiętnastu punktów po sześciu zwycięstwach, jednym remisie i trzech porażkach w dziesięciu spotkaniach. Oznaczało to konieczność gry w barażach o awans do turnieju głównego, w których Norwegowie trafili na reprezentację Węgier. Przegrywając oba spotkania (odpowiednio 0:1 w Oslo i 1:2 w Budapeszcie) nie awansowali na Euro.
Pod wodzą Pera-Mathiasa Hoegmo norwescy piłkarze rozegrali jeszcze cztery spotkania eliminacyjne do mundialu w Rosji. Pięć dni po ostatnim z nich (wyjazdowej porażce z Czechami 1:2), 16 listopada 2016 roku Per-Mathias Hoegmo przestał być selekcjonerem kadry. W lutym 2017 roku na tym stanowisku zastąpił go Szwed Lars Lagerbäck[1]. Z nim u steru Norwegowie nie zdołali jednak awansować do Mistrzostw Świata 2018 rozgrywanych w Rosji. Obecnie grają w eliminacjach do Mistrzostw Europy 2020 w grupie F razem z Hiszpanią, Rumunią, Szwecją, Maltą oraz Wyspami Owczymi[2].
Udział w Mistrzostwach Świata[edytuj | edytuj kod]
| Udział w mistrzostwach świata | ||
|---|---|---|
| Rok | Kwalifikacje | Wynik |
 1930 |
Nie brała udziału | |
 1934
| ||
 1938 |
Awans | 1/8 finalu |
 1950 |
Nie brała udziału | |
 1954
|
Nie zakwalifikowała się | |
| 1958
| ||
 1962
| ||
 1966
| ||
 1970
| ||
 1978
| ||
 1982
| ||
| 1986
| ||
| 1990
| ||
 1994 |
Awans | Faza grupowa |
| 1998 |
Awans | 1/8 finału |
  2002
|
Nie zakwalifikowała się | |
| 2006
| ||
 2010
| ||
 2014
| ||
 2018
| ||
 2022
|
||
 2026
|
||
Udział w Mistrzostwach Europy[edytuj | edytuj kod]
| Mistrzostwa Europy | ||
|---|---|---|
| Rok | Kwalifikacje | Wynik |
| 1960
|
Nie zakwalifikowała się | |
 1964
| ||
| 1968
| ||
 1972
| ||
 1976
| ||
| 1980
| ||
| 1984
| ||
| 1988
| ||
| 1992
| ||
| 1996
| ||
 2000
|
Awans | Faza grupowa |
| 2004
|
Nie zakwalifikowała się | |
 2008
| ||
  2012
| ||
| 2016
| ||
 2020
|
||
| 2024
|
||
Sztab szkoleniowy[edytuj | edytuj kod]
- Selekcjoner:
Egil Olsen - Asystent: Ola By Rise
- Trener bramkarzy: Jørn Jamtfall
- Trener przygotowania fizycznego: Roar Robinson
- Lekarz: Thor Einar Andersen
Rekordziści[edytuj | edytuj kod]
Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy
Najwięcej występów w kadrze[edytuj | edytuj kod]
Aktualizacja: 29 maja 2012 |
Najwięcej goli w kadrze[edytuj | edytuj kod]
Aktualizacja: 20 listopada 2019 |
Trenerzy reprezentacji Norwegii od lat 80.[edytuj | edytuj kod]
- 1978-87 – Tor Røste Fossen
- 1987-88 –
Tord Grip - 1988-90 – Ingvar Stadheim
- 1990-98 – Egil Olsen
- 1998-03 – Nils Johan Semb
- 2003-08 – Åge Hareide
- 2009-13 – Egil Olsen
- 2013-16 – Per-Mathias Høgmo
- od 2017 – Lars Lagerbäck
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficjalnie: Lagerbaeck trenerem reprezentacji Norwegii [dostęp 2017-03-06].
- ↑ UEFA.com, UEFA EURO 2020 - Draws, UEFA.com [dostęp 2019-08-06] (ang.).
- ↑ a b c d eu-football.info (ang.). [dostęp 29 maja 2012].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna witryna związku (norw.)
- Profil na stronie FIFA (ang.)
- Profil na National Football Teams (ang.)
- RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą meczów i goli (ang.)
- RSSSF – archiwum wyników 1908- (ang.)
- Planet World Cup – archiwum wyników w eliminacjach do mistrzostw świata (ang.)
- Planet World Cup – archiwum wyników w finałach mistrzostw świata (ang.)
- Planet World Cup – składy Norwegii w turniejach o mistrzostwo świata (ang.)
| ||||||||||||||||||||||||||||||
