Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej mężczyzn

Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej
Związek	Norges Fotballforbund
Trener	Lars Lagerbäck
Skrót FIFA	NOR
Ranking FIFA	52. (1405 pkt.)
Miejsce w rankingu Elo	54. (10 lipca 2016) (1610 pkt.)
Zawodnicy
Najwięcej występów	Thorbjørn Svenssen (104)
Najwięcej bramek	Jørgen Juve (33)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz Szwecja 11:3 Norwegia (Göteborg, Szwecja; 12 lipca 1908)
Najwyższe zwycięstwo Norwegia 12:0 Finlandia (Bergen, Norwegia; 28 czerwca 1946)
Najwyższa porażka Dania 12:0 Norwegia (Kopenhaga, Dania; 7 października 1917)

Reprezentacja Norwegii w piłce nożnej mężczyzn – zespół piłkarski, biorący udział w imieniu Norwegii w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo norweskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Norweski Związek Piłki Nożnej. Reprezentacja Norwegii od 1908 roku jest członkiem FIFA, a od 1954 – UEFA.

Bieżące eliminacje

Eliminacje do ME 2012 – tabela grupa H

Zespół	Pkt	M	W	R	P	Br+	Br-	+/-
Dania	19	8	6	1	1	15	6	+9
Portugalia	16	8	5	1	2	21	12	+9
Norwegia	16	8	5	1	2	10	7	+2
Islandia	4	8	1	1	6	6	14	-8
Cypr	2	8	0	2	6	7	20	-13

Stan po zakończeniu eliminacji

Grupa E

Lp.	Drużyna	M	Mecze			Bramki			Pkt
			W	R	P	+	−	+/−
1.	Szwajcaria	10	7	3	0	17	6	+11	24
2.	Islandia	10	5	2	3	17	15	+2	17
3.	Słowenia	10	5	0	5	14	11	+3	15
4.	Norwegia	10	3	3	4	10	13	−3	12
5.	Albania	10	3	2	5	9	11	−2	11
6.	Cypr	10	1	2	7	4	15	−11	5

Kwalifikacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016

Grupa H

Zespół	Pkt	M	W	R	P	Br+	Br−	+/−
Włochy	24	10	7	3	0	16	7	+9
Chorwacja	20	10	6	3	1	20	5	+15
Norwegia	19	10	6	1	3	13	10	+3
Bułgaria	11	10	3	2	5	9	12	-3
Azerbejdżan	6	10	1	3	6	7	18	-11
Malta	2	10	0	2	8	3	16	-13

Kwalifikacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018

Grupa C

Lp.	Drużyna	M	Mecze			Bramki			Pkt
			W	R	P	+	−	+/−
1.	Niemcy	10	10	0	0	43	4	+39	30
2.	Irlandia Północna	10	6	1	3	17	6	+11	19
3.	Czechy	10	4	3	3	17	10	+7	15
4.	Norwegia	10	4	1	5	17	16	+1	13
5.	Azerbejdżan	10	3	1	6	10	19	−9	10
6.	San Marino	10	0	0	10	2	51	−49	0

• Stan po zakończeniu eliminacji

Historia

Norwegowie brali udział Igrzyskach Olimpijskich 1936, gdzie wywalczyli brązowy medal, oraz w mundialu 1938.

Po II wojnie światowej Norwegia należała do grupy europejskich autsajderów. W eliminacjach do kolejnych mistrzostw świata i Europy zajmowała zazwyczaj ostatnie lub przedostatnie miejsce. I chociaż czasem zdarzały się niespodziewane zwycięstwa, jak wygrana z wicemistrzem Europy Jugosławią 3:0 w kwalifikacjach do mundialu 1966, to były to przypadki odosobnione. W walce o mundial 1974 Norwegowie nie tylko ulegli 0:9 Holandii, ale także nie potrafili sobie poradzić z Luksemburgiem.

Odrodzenie zespołu nastąpiło dopiero w latach 90. XX wieku. W 1990 roku funkcję selekcjonera objął dotychczasowy opiekun drużyny młodzieżowej Egil Olsen. Cztery lata później jego podopieczni po pięćdziesięcioczteroletniej przerwie ponownie zagrali w finałach mistrzostw świata. W grupie eliminacyjnej do tego turnieju zajęli pierwsze miejsce, wyprzedzając m.in. Holandię, Anglię i Polskę. Jednak na mundialu zwycięstwo w pierwszym meczu z Meksykiem okazało się niewystarczające do awansu do drugiej rundy, gdyż w pozostałych spotkaniach podopieczni Olsena zdobyli tylko jeden punkt (0:1 z Włochami i 0:0 z Irlandią). Mimo porażki, piłkarzami norweskimi zaczęły interesować się zachodnie kluby, głównie z Premiership. Właśnie do Anglii trafiła najsilniejsza reprezentacja Norwegów; bramkarz Erik Thorstvedt grał w Tottenhamie Hotspur, gdzie niedługo potem zmienił go jego następca w drużynie narodowej Frode Grodås, w Manchesterze United przez wiele lat występowali obrońcy Henning Berg, Ronny Johnsen i napastnik Ole Gunnar Solskjær, którzy w 1999 roku zdobyli z nim Puchar Mistrzów, a partner Solskjæra z ataku Tore André Flo z Chelsea F.C. wywalczył rok wcześniej Puchar Zdobywców Pucharów. Karierę na Wyspach zrobili także m.in. obrońcy Gunnar Halle, Stig Inge Bjørnebye i pomocnik Øyvind Leonhardsen. W niemieckiej Bundeslidze dobrze sobie radził Kjetil Rekdal, a w Hiszpanii Dan Eggen, który z Deportivo Alavés awansował w 2001 roku do finału Pucharu UEFA. W lidze norweskiej w tamtym czasie zdecydowanym liderem był Rosenborg BK, występujący w latach 90. niemal rokrocznie w Lidze Mistrzów.

Do Anglii trafiali głównie bramkarze i obrońcy, ponieważ to formacja defensywna była najsilniejszą stroną drużyny prowadzonej przez Olsena. Selekcjoner preferował ustawienie 1-4-5-1, a sposób gry Norwegów nazywał „agresywnym przeszkadzaniem”. Krytycy zarzucali reprezentacji brak polotu i nieefektowny, toporny styl gry.

Olsen złożył dymisję po mundialu 1998, gdzie drużyna po raz pierwszy w historii awansowała do drugiej rundy. W rozgrywkach grupowych wygrała m.in. z obrońcami mistrzowskiego trofeum Brazylijczykami. W 1/8 finału lepsi o jedną bramkę okazali się Włosi.

Następcą Olsena został jego asystent Nils Johan Semb, który z powodzeniem kontynuował i rozwijał myśl szkoleniową poprzednika. Wciąż stawiał na doświadczonych zawodników, do których dołączyli John Arne Riise, John Carew, Eirik Bakke i Steffen Iversen. W 1999 roku reprezentacja na dwanaście meczów zanotowała dziesięć zwycięstw i w plebiscytach zarówno „France Football”, jak i „Piłki Nożnej” została wybrana najlepszą drużyną roku. Jednak pierwszy w historii występ w finałach mistrzostw Europy na Euro 2000 zakończył się rozczarowaniem; podopieczni Semba po zwycięstwie w inauguracyjnym spotkaniu z Hiszpanią zremisowali ze Słowenią i przegrali z Jugosławią i zajęli w grupie trzecie miejsce. Po tym turnieju wraz z odejściem z kadry wielu najbardziej doświadczonych piłkarzy rozpoczął się trwający do dziś kryzys piłki norweskiej.

W eliminacjach do mundialu 2002 Norwegowie dali się wyprzedzić Polsce, Ukrainie i Białorusi. Nowe pokolenie zawodników nie potrafiło zastąpić starszych graczy, a dotychczasowi liderzy – Flo, Solskjær i Carew – stracili miejsca w drużynach klubowych. Kolejne kwalifikacje, do Euro 2004, również podopieczni Semba przegrali, tym razem w barażach z Hiszpanią. Po ostatnim meczu do dymisji podał się selekcjoner Semb.

Jego następcą został Åge Hareide. Pierwszym sprawdzianem jego szkoleniowych umiejętności była walka o awans do mundial 2006, ale Norwegowie ponownie zawiedli (porażka w barażach z Czechami). W eliminacjach Euro 2008 do ostatniej kolejki rywalizowali o występ na austriacko-szwajcarskich boiskach, jednak ostatecznie zajęli trzecie miejsce w grupie, za Grecją i Turcją.

W kwalifikacjach do mundialu 2010 grali z Holandią, Szkocją, Islandią oraz z Macedonią. Eliminacje Norwegowie rozpoczęli także pod wodzą Hareidego, jednak po słabym starcie (2:2 z Islandią, 0:0 ze Szkocją i 0:1 z Holandią) w grudniu 2008 roku selekcjoner złożył dymisję. Zastąpił go twórca największych sukcesów w historii norweskiej kadry 68-letni Egil Olsen. Ostatecznie Norwegowie zajęli drugie miejsce za Holandią i pomimo zajęcia drugiego miejsca nie zakwalifikowali po raz kolejny na mistrzostwa świata i nie wystąpili w barażu, gdyż dorobek punktowy był niewystarczający do gry w barażach.

W kwalifikacjach do kolejnego turnieju, Euro 2012 Norwegowie znaleźli się w grupie H razem z Danią, Portugalią, Islandią i Cyprem. Zdobyli w nich szesnaście punktów w ośmiu spotkaniach po pięciu zwycięstwach, jednym remisie i dwóch porażkach (tyle samo co Portugalia), lecz dzięki lepszemu bilansowi bramkowemu to Portugalczycy awansowali do baraży, a norwescy piłkarze musieli zadowolić się trzecim miejscem.

Eliminacje do Mistrzostw Świata w Brazylii w 2014 roku również nie były dla norweskiej ekipy zbyt udane. Rywalami Skandynawów w grupie E były Szwajcaria, Islandia, Słowenia, Albania i ponownie Cypr. Siedemnaście dni po porażce u siebie ze Szwajcarią 0:2, 27 września 2013 roku Egil Olsen przestał być selekcjonerem kadry Norwegii. Jeszcze tego samego dnia na tym stanowisku zastąpił go Per-Mathias Hoegmo, z którym Norwegowie dokończyli eliminacje zajmując ostatecznie czwarte miejsce z dorobkiem dwunastu punktów w dziesięciu spotkaniach po trzech zwycięstwach, trzech remisach i czterech porażkach.

W eliminacjach do Mistrzostw Europy we Francji w 2016 roku ekipa norweska w swojej grupie eliminacyjnej (Włochy, Chorwacja, Bułgaria, Azerbejdżan, Malta) zajęła ostatecznie trzecie miejsce z dorobkiem dziewiętnastu punktów po sześciu zwycięstwach, jednym remisie i trzech porażkach w dziesięciu spotkaniach. Oznaczało to konieczność gry w barażach o awans do turnieju głównego, w których Norwegowie trafili na reprezentację Węgier. Przegrywając oba spotkania (odpowiednio 0:1 w Oslo i 1:2 w Budapeszcie) nie awansowali na Euro.

Pod wodzą Pera-Mathiasa Hoegmo norwescy piłkarze rozegrali jeszcze cztery spotkania eliminacyjne do mundialu w Rosji. Pięć dni po ostatnim z nich (wyjazdowej porażce z Czechami 1:2), 16 listopada 2016 roku Per-Mathias Hoegmo przestał być selekcjonerem kadry. W lutym 2017 roku na tym stanowisku zastąpił go Szwed Lars Lagerbäck

Udział w Mistrzostwach Świata

Udział w mistrzostwach świata
Rok	Kwalifikacje	Wynik
1930	Nie brała udziału
1934
1938	Awans	1/8 finalu
1950	Nie brała udziału
1954	Nie zakwalifikowała się
1958
1962
1966
1970
1978
1982
1986
1990
1994	Awans	Faza grupowa
1998	Awans	1/8 finału
2002	Nie zakwalifikowała się
2006
2010
2014
2018
2022
2026

Udział w Mistrzostwach Europy

Mistrzostwa Europy
Rok	Kwalifikacje	Wynik
1960	Nie zakwalifikowała się
1964
1968
1972
1976
1980
1984
1988
1992
1996
2000	Awans	Faza grupowa
2004	Nie zakwalifikowała się
2008
2012
2016
2020
2024

Sztab szkoleniowy

• Selekcjoner: Egil Olsen
• Asystent: Ola By Rise
• Trener bramkarzy: Jørn Jamtfall
• Trener przygotowania fizycznego: Roar Robinson
• Lekarz: Thor Einar Andersen

Rekordziści

     Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy

Najwięcej występów w kadrze

#	Nazwisko	Lata gry w kadrze	Mecze	Bramki
1	John Arne Riise	2000–2013	110	16
2	Thorbjørn Svenssen	1947-1962	104	0
3	Henning Berg	1992-2004	100	9
4	Erik Thorstvedt	1982-1996	97	0
5	John Carew	1998-2011	91	24
6	Øyvind Leonhardsen	1990-2003	86	19
7	Kjetil Rekdal	1987-2000	83	17
8	Steffen Iversen	1998–2011	79	21
9	Erik Mykland	1990-2000	78	2
10	Svein Grøndalen	1973-1984	77	0

Aktualizacja: 29 maja 2012

Najwięcej goli w kadrze

#	Nazwisko	Lata gry w kadrze	Bramki	Mecze
1	Jørgen Juve	1928-1937	33	45
2	Einar Gundersen	1917-1928	26	33
3	Harald Hennum	1949-1960	25	43
4	John Carew	1998-2011	24	91
5	Tore André Flo	1995-2004	23	76
	Ole Gunnar Solskjær	1995-2007	23	67
7	Gunnar Thoresen	1946-1959	22	64
8	Steffen Iversen	1998-2011	21	79
9	Jan Åge Fjørtoft	1986-1996	20	71
10	Olav Nilsen	1962-1971	19	62
	Odd Iversen	1967-1979	19	45
	Øyvind Leonhardsen	1990-2003	19	86

Aktualizacja: 29 maja 2012

Trenerzy reprezentacji Norwegii od lat 80.

• 1978-87 – Tor Røste Fossen
• 1987-88 – Tord Grip
• 1988-90 – Ingvar Stadheim
• 1990-98 – Egil Olsen
• 1998-03 – Nils Johan Semb
• 2003-08 – Åge Hareide
• 2009-13 – Egil Olsen
• 2013-16 – Per-Mathias Hoegmo
• od 2017 – Lars Lagerbäck

Linki zewnętrzne

• Oficjalna witryna związku (norw.)
• Profil na stronie FIFA (ang.)
• Profil na National Football Teams (ang.)
• RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą meczów i goli (ang.)
• RSSSF – archiwum wyników 1908- (ang.)
• Planet World Cup – archiwum wyników w eliminacjach do mistrzostw świata (ang.)
• Planet World Cup – archiwum wyników w finałach mistrzostw świata (ang.)
• Planet World Cup – składy Norwegii w turniejach o mistrzostwo świata (ang.)