Przejdź do zawartości

Reprezentacja Polski w piłce nożnej kobiet

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Polska
Przydomek

Biało-Czerwone

Związek

Polski Związek Piłki Nożnej

Sponsor techniczny

Nike

Trener

Nina Patalon

Asystent trenera

Marta Mika

Skrót FIFA

POL

Ranking FIFA

28. (1701,58 pkt.)[a]

Zawodnicy
Kapitan

Ewa Pajor[1]

Najwięcej występów

Maria Makowska (111)

Najwięcej bramek

Ewa Pajor (66)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz
 Włochy 3:0 Polska 
(Katania, 27 czerwca 1981)
Najwyższe zwycięstwo
 Izrael 0:13 Polska 
(Ramat Gan, 25 lutego 1998)
Najwyższa porażka
 Islandia 10:0 Polska 
(Reykjavík, 13 września 2003)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa
  1. ↑ Stan aktualny na 6 marca 2025.
Reprezentantki Polski w 2004 r.: Maria Makowska, Anna Gawrońska, Marta Stobba, Justyna Białasek

Reprezentacja Polski w piłce nożnej kobiet – drużyna piłkarska, reprezentująca Rzeczpospolitą Polską w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływana przez selekcjonera, w której mogą występować wyłącznie zawodniczki posiadające obywatelstwo polskie. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialny jest Polski Związek Piłki Nożnej (PZPN).

Kobieca reprezentacja Polski jeden raz zakwalifikowała się na wielki międzynarodowy turniej (tj. igrzyska olimpijskie, mistrzostwa świata, mistrzostwa Europy) – w 2024 r. dzięki wygraniu eliminacyjnych barażów awansowała do ME 2025. Wcześniej jej największy sukces stanowiło wygranie swojej grupy w Dywizji B Ligi Narodów UEFA sezonu 2023/2024, skutkujące awansem do Dywizji A edycji 2025 (stanowiącej zarazem eliminacje mistrzostw Europy 2025). Najwyżej w rankingu FIFA żeńska kadra Polski sklasyfikowana była na 27. miejscu (maj 2010 r.), a najniżej na 36. miejscu (czerwiec 2018 r.)[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Na fali sukcesów polskich piłkarzy, zarówno w wydaniu reprezentacyjnym (kadra narodowa pod wodzą selekcjonera Kazimierza Górskiego), jak i klubowym (występy Górnika Zabrze i Legii Warszawa w europejskich pucharach), w latach 70. XX wieku ta dyscyplina sportu przeżywała w „kraju nad Wisłą” apogeum popularności. W związku z tym coraz głośniej zaczęto mówić o konieczności propagowania futbolu kobiecego[3], który rozwijał się bardzo powoli i w pojedynczych ośrodkach. Utworzenie żeńskiej kadry narodowej to w głównej mierze zasługa kierowniczki sekcji piłkarskiej Czarnych Sosnowiec – Ireny Półtorak (ur. 1933, zm. 2013). Na początku lat 80. XX wieku kobiecy futbol działał nadal poza strukturą PZPN, dlatego w 1981 r. sosnowieccy działacze z Ireną Półtorak na czele wraz z władzami Checzy Gdynia - działając pod szyldem Komisji ds. Piłki Nożnej Kobiet (inna nazwa to: Komisja Piłkarstwa Kobiecego), funkcjonującej jako komórka organizacyjna podokręgu sosnowieckiego w Okręgowym Związku Piłki Nożnej Katowice[4] - powołali reprezentację kraju, organizując również jej pierwsze zgrupowanie, a trenerzy tych klubów – Roman Bieszke i Tadeusz Maślak zostali pierwszymi w historii równorzędnymi selekcjonerami[5]. Dzięki dobrym kontaktom z włoską federacją piłkarską (FIGC) udało się uzyskać zaproszenie na towarzyski mecz z reprezentacją Italii. W liczącej 14 piłkarek kadrze znalazły się zawodniczki Czarnych, Checzy, Polamu Warszawa, Telpodu Kraków, Pafawagu Wrocław i Waltera Radom[6], a pierwszą w historii kapitan drużyny narodowej została Zofia Klim. Główny Komitet Kultury Fizycznej i Sportu wyraził zgodę, by FIGC sfinansował wyjazd na to spotkanie[7]. Doszło do niego 27 czerwca 1981 na Stadio Cibali w Katanii, a „Biało-Czerwone” uległy Włoszkom 3:0 (1:0). Grano 2x40 minut (co było wówczas powszechnie stosowaną praktyką na całym świecie w przypadku kobiecego futbolu), a na trybunach pojawiło się około 5 tys. kibiców[8]. Pewne wątpliwości budzi charakter tego meczu. FIGC od początku traktowała go jako oficjalne spotkanie międzypaństwowe, natomiast dla PZPN przez długi czas nie było to oczywiste – dość powszechne były bowiem sugestie, by traktować ten pojedynek jako nieoficjalny, bowiem w 1981 r. Komisja Piłkarstwa Kobiecego nie znajdowała się w strukturach PZPN[6]. Po meczu reprezentacja otrzymała zaproszenie na turniej towarzyski w San Remo, ale wszystkie plany - a przede wszystkim dalszy rozwój kobiecej piłki w Polsce - przekreśliło wprowadzenie stanu wojennego. Kolejne pojedynki reprezentacja zagrała dopiero 3 lata później[5]. 12 lipca 1984 „Biało-Czerwone” – przegranym 1:4 (1:3) meczem przeciw Czechosłowacji w Piotrkowie Trybunalskim – zadebiutowały przed własną publicznością, zdobywając jednocześnie pierwszego gola (Iwona Zienkiewicz w 37. minucie na 1:3). W spotkaniu tym - w wieku 15 lat i 47 dni - w kadrze zadebiutowała Hanna Latoszek, która pozostaje najmłodszą piłkarską grającą w reprezentacji Polski[9]. Mimo, że od 1985 r. kobieca piłka nożna była już oficjalnie włączona w struktury PZPN, ze względów finansowych - do 1987 r. - Czechosłowaczki były jedynymi rywalkami Polek w oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych. Pewien przełom nastąpił w 1988 r., bowiem od tego roku żeńska kadra rozpoczęła nieco dalsze wyjazdy meczowe. 26 czerwca 1988 rozegrała ona w Samokowie towarzyski pojedynek z Bułgarią, ulegając 2:1, a dodatkową ciekawostkę stanowi fakt, że swoje debiuty w drużynie narodowej zaliczyły dwie - jak się później okazało - jej wieloletnie gwiazdy: Maria Makowska i Marta Otrębska[10]. 15 października 1989 nastąpił kolejny wielki przełom. Tego bowiem dnia, w Knurowie, „Biało-Czerwone” po raz pierwszy w dziejach wystąpiły w meczu o punkty (10 wcześniejszych spotkań miało charakter towarzyski). Tym historycznym pojedynkiem był mecz eliminacji do mistrzostw Europy 1991, stanowiący zarazem eliminacje do mistrzostwa świata 1991 przeciwko Francji, przegrany 1:3 (nadal grano 2x40 minut)[11][12].

Lista meczów

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Lista meczów reprezentacji Polski w piłce nożnej kobiet.

Udział w turniejach międzynarodowych

[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie

[edytuj | edytuj kod]
Udział w Igrzyskach Olimpijskich
Edycja Kwalifikacje
Stany Zjednoczone 1996 Nie zakwalifikowała się
Australia 2000
Grecja 2004
2008
Wielka Brytania 2012
Brazylia 2016
Japonia 2020
Francja 2024
Stany Zjednoczone 2028 Kwalifikacje do rozegrania
Australia 2032

Mistrzostwa świata

[edytuj | edytuj kod]
Udział w Mistrzostwach Świata
Edycja Kwalifikacje
1991 Nie zakwalifikowała się
Szwecja 1995
Stany Zjednoczone 1999
Stany Zjednoczone 2003
2007
Niemcy 2011
Kanada 2015
Francja 2019
Australia Nowa Zelandia 2023
Brazylia 2027 Kwalifikacje do rozegrania
Stany Zjednoczone 2031
Wielka Brytania 2035

Mistrzostwa Europy

[edytuj | edytuj kod]
Udział w Mistrzostwach Europy
Edycja Kwalifikacje Wynik
1984 Nie brała udziału
Norwegia 1987
1989
Dania 1991 Nie zakwalifikowała się
Włochy 1993
Niemcy 1995
NorwegiaSzwecja 1997
Niemcy 2001
Anglia 2005
Finlandia 2009
Szwecja 2013
Holandia 2017
Anglia 2022
Szwajcaria 2025 Awans

Liga Narodów

[edytuj | edytuj kod]
Liga Narodów
Edycja Dywizja Etap Pozycja M W R P GZ GS
2023/24 B Faza grupowa (B3) 1/4 6 5 1 0 11 4
2024 (eME 2025) A Faza grupowa (A4) 4/4 6 0 0 6 4 17
2025 B (B1)

Rekordzistki

[edytuj | edytuj kod]

Najwięcej występów

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Klub Wybitnych Reprezentantów.

Od 3 grudnia 2024 najwybitniejsze polskie piłkarki należą - wraz z najwybitniejszymi piłkarzami - do Klubu Wybitnych Reprezentantów, który do tego dnia nosił nazwę Klub Wybitnego Reprezentanta, zrzeszając wyłącznie mężczyzn. Pierwotne plany władz PZPN dotyczyły utworzenia w 2023 r. Klubu Wybitnej Reprezentantki, co zapisano w dokumencie pn. „Strategia piłki nożnej kobiet w Polsce na lata 2022–2026”[13][14].

Lista zawodniczek z największą liczbą oficjalnych spotkań międzypaństwowych w polskiej drużynie narodowej w kategorii A (wszystkie dane według stanu na 8 kwietnia 2025, po meczu z Bośnią i Hercegowiną). Pogrubiono piłkarki obecnie aktywne w grze reprezentacyjnej. Zawodniczki z taką samą liczbą występów uszeregowano w kolejności chronologicznej[15][16].

Lp. Zawodniczka Lata Mecze Gole
1. Maria Makowska 1988–2010 111 5
2. Agnieszka Winczo 2004–2020 109 37
3. Marta Otrębska 1988–2007 101 48
4. Ewa Pajor 2013– 99 66
5. Ewelina Kamczyk 2014– 97 16
6. Agnieszka Szondermajer 1991–2005 90 33
Martyna Wiankowska 2015– 90 11
8. Jolanta Siwińska 2009–2021 88 2
9. Natalia Chudzik 2008–2021 87 7
10. Dominika Grabowska 2014– 85 9

Najwięcej bramek

[edytuj | edytuj kod]

Lista zawodniczek z największą liczbą strzelonych goli w oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych w polskiej drużynie narodowej w kategorii A (wszystkie dane według stanu na 8 kwietnia 2025, po meczu z Bośnią i Hercegowiną). Pogrubiono piłkarki obecnie aktywne w grze reprezentacyjnej. Zawodniczki z taką samą liczbą zdobytych bramek uszeregowano w kolejności chronologicznej[15].

Lp. Zawodniczka Lata Gole Mecze
1. Ewa Pajor 2013– 66 99
2. Marta Otrębska 1988–2007 48 101
3. Agnieszka Winczo 2004–2020 37 109
4. Agnieszka Szondermajer 1991–2005 33 90
5. Anna Żelazko 2001–2013 27 79
6. Patrycja Pożerska 2001–2016 23 84
7. Jolanta Nieczypor 1990–1999 17 36
8. Agnieszka Leonowicz 1993–2004 16 64
Ewelina Kamczyk 2014– 16 97
10. Patrycja Balcerzak 2011–2021 15 78

Kapitanki

[edytuj | edytuj kod]

Lista zawodniczek z największą liczbą oficjalnych spotkań międzypaństwowych w polskiej drużynie narodowej w kategorii A w roli kapitana drużyny (wszystkie dane według stanu na 8 kwietnia 2025, po meczu z Bośnią i Hercegowiną). Pogrubiono piłkarki obecnie aktywne w grze reprezentacyjnej. Zawodniczki z taką samą liczbą występów uszeregowano w kolejności chronologicznej[17].

Lp. Zawodniczka Mecze jako kapitan
1. Maria Makowska 87
2. Aleksandra Sikora 36
3. Ewa Pajor 35
4. Katarzyna Kiedrzynek 28
5. Marta Stobba 21
6. Anna Żelazko 18
7. Luiza Pendyk 15
8. Zofia Wojtas 13
9. Dominika Maciaszczyk 12
10. Paulina Dudek 10

Rekordy i ciekawostki

[edytuj | edytuj kod]
  • Najmłodsza zawodniczka i debiutantka: Hanna Latoszek (Czarni Sosnowiec) – 15 lat i 47 dni (12.07.1984, Piotrków Trybunalski mecz towarzyski Polska – Czechosłowacja 1:4)[18]
  • Najstarsza zawodniczka: Maria Makowska (SV 67 Weinberg) – 41 lat i 114 dni (19.05.2010, Szczecin mecz towarzyski Polska – Włochy 1:5)[18]
  • Najstarsza debiutantka: Julita Werner (Iskra Szczecin) – 30 lat i 333 dni (06.05.1990, Bobrujsk mecz towarzyski ZSRR – Polska 0:2)[18]
  • Najwięcej razy jako najmłodsza kadrowiczka na boisku: 25 meczów – Dominika Grabowska[18]
  • Najwięcej razy jako najstarsza kadrowiczka na boisku: 43 mecze – Marta Otrębska[18]
  • Najmłodsza zdobywczyni gola: Dominika Grabowska (AZS Wrocław) – 16 lat i 47 dni (11.02.2015, Lipót mecz towarzyski Węgry – Polska 2:7)[18]
  • Najstarsza zdobywczyni gola: Maria Makowska (Post SV Nürnberg) – 37 lat i 241 dni (23.09.2006, Kutno mecz eMŚ Polska – Belgia 4:2)[18]
  • Najwięcej goli w meczu: 6[18]
  • Zdobywczyni pierwszego gola: Iwona Zienkiewicz (Pafawag Wrocław) – 12.07.1984, Piotrków Trybunalski mecz towarzyski Polska – Czechosłowacja 1:4 (w 37. min. na 1:3)[19][9]
  • Zdobywczyni pierwszego gola głową: Iwona Zienkiewicz (Pafawag Wrocław) – 12.07.1984, Piotrków Trybunalski mecz towarzyski Polska – Czechosłowacja 1:4 (w 37. min. na 1:3)[19][9]
  • Zdobywczyni pierwszego gola z rzutu wolnego: Iwona Zienkiewicz (Pafawag Wrocław) – 28.06.1986, Karwina mecz towarzyski Czechosłowacja – Polska 1:1 (w 46. min. na 1:1)[19][20]
  • Zdobywczyni pierwszego gola z rzutu karnego: Maria Makowska (Pafawag Wrocław) – 15.10.1989, Knurów mecz eME Polska – Francja 1:3 (w 58. min. na 1:3)[19][21]
  • Zdobywczyni pierwszego gola z rzutu rożnego: Natalia Pakulska (Medyk Konin) – 11.03.2014, Umag mecz towarzyski Polska – Węgry 1:4 (w 47. min. na 1:2)[19][22]
  • Zdobywczyni pierwszego hat tricka: Jolanta Nieczypor (FC Rumeln-Kaldenhausen) – 12.09.1995, Gorlice mecz eME Polska – Estonia 9:0 (14. min., 25. min., 46. min.)[19]
  • Najwięcej meczów bez puszczonego gola: 24 – Katarzyna Kiedrzynek[18]
  • Najwięcej czasu bez puszczonego gola: 803 minuty – Agnieszka Gajdecka[18]
  • Najdłuższa przerwa meczów w kadrze: 10 lat i 188 dni – Joanna Operskalska[18]
  • Klub z największą liczbą kadrowiczek w meczu: AZS Wrocław – 9 zawodniczek[18]

Dotychczasowi selekcjonerzy

[edytuj | edytuj kod]

Najwyższe frekwencje

[edytuj | edytuj kod]

5 kwietnia 2019 na Stadionie Miejskim w Lublinie, w towarzyskim meczu z Włochami ustanowiono domowy rekord frekwencji na trybunach – 7205 widzów[27]. Poprawiono go - na tym samym obiekcie - 12 listopada 2019 w spotkaniu z Hiszpanią w ramach eliminacji mistrzostw Europy 2022 – 7528 widzów[28]. Po raz kolejny stało się to 17 września 2021 na Polsat Plus Arenie Gdańsk podczas eliminacyjnego meczu do mistrzostw świata 2023 z Belgią – 8011 widzów[29]. Nowy rekord frekwencji został ustanowiony 29 października 2024 na tym samym obiekcie w spotkaniu barażowym do mistrzostw Europy 2025 z Rumunią – 8449 widzów[30].

Najwyższa frekwencja w spotkaniu „Biało-Czerwonych”, rozgrywanym poza granicami Polski (tj. meczu wyjazdowego lub meczu na neutralnym terenie) wynosi 18 765, a miała miejsce 31 maja 2024 na Ostseestadion w Rostocku podczas przegranego 4:1 pojedynku eliminacji do ME 2025 z Niemkami[31]. To jednocześnie rekordowa frekwencja w spotkaniu żeńskiej reprezentacji Polski w ogóle. Wcześniej rekord wynosił 18 305 widzów, a został osiągnięty 24 sierpnia 2011 na Stade Félix-Bollaert w Lens podczas przegranego 2:0 towarzyskiego spotkania z Francją[18].

Aktualna kadra

[edytuj | edytuj kod]

Powołania na dwa spotkania Dywizji B Grupy 1 Ligi Narodów UEFA 2025 z Irlandią Północną i Rumunią (21 lutego 2025 i 25 lutego 2025)

Imię i nazwisko Data
urodzenia 		Mecze Gole Obecny klub
Bramkarki
Kinga Szemik 25.10.1997 25 0 Anglia West Ham United
Kinga Seweryn 31.03.2005 0 0 Polska GKS Katowice
Natalia Radkiewicz 08.08.2003 0 0 Polska Pogoń Szczecin
Obrończynie
Sylwia Matysik 20.05.1997 63 0 Niemcy 1. FC Koln
Małgorzata Mesjasz 12.06.1997 50 4 Włochy AC Milan
Paulina Dudek 16.06.1997 55 7 Francja Paris Saint-Germain
Oliwia Woś 15.08.1999 19 0 Szwajcaria FC Basel Frauen
Wiktoria Zieniewicz 09.05.2002 18 0 Szwajcaria FC Basel Frauen
Milena Kokosz 17.08.2001 4 0 Norwegia Åsane Fotball
Martyna Wiankowska 24.12.1996 88 10 Niemcy 1. FC Koln
Pomocniczki
Ewelina Kamczyk 22.02.1996 95 16 Francja FC Fleury 91
Dominika Grabowska 26.12.1998 83 9 Niemcy TSG 1899 Hoffenheim
Adriana Achcińska 22.04.2002 37 5 Niemcy 1. FC Koln
Tanja Pawollek 18.01.1999 22 1 Niemcy Eintracht Frankfurt
Martyna Brodzik 07.07.2001 6 0 Polska Pogoń Szczecin
Klaudia Słowińska 13.08.1999 2 0 Polska GKS Katowice
Napastniczki
Ewa Pajor 03.12.1996 97 64 Hiszpania FC Barcelona
Natalia Padilla-Bidas 06.11.2002 40 12 Hiszpania Sevilla FC
Klaudia Jedlińska 15.10.2002 12 0 Francja Dijon FCO
Nadia Krezyman 22.06.2004 9 1 Francja Dijon FCO
Aleksandra Zaremba 19.02.2001 3 0 Hiszpania UD Tenerife
Weronika Zawistowska 17.12.1999 38 7 Niemcy Bayern Monachium

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ewa Pajor kapitanem reprezentacji. kobiecapilka.pl, 2022-01-04. [dostęp 2022-04-01]. (pol.).
  2. ↑ World Ranking – Poland. fifa.com. [dostęp 2024-10-31]. (ang.).
  3. ↑ Adam Drygalski i inni, Piłkarki. Urodzone, by grać, wyd. 2, pzpn.pl, 2022, s. 87.
  4. ↑ Adam Drygalski i inni, Piłkarki. Urodzone, by grać, wyd. 2, pzpn.pl, 2022, s. 11.
  5. ↑ a b Adam Drygalski i inni, Piłkarki. Urodzone, by grać, wyd. 2, pzpn.pl, 2022, s. 148.
  6. ↑ a b Maciej Witkowski, Adam Drygalski, Mariusz Gudebski: 1981-6-27 Włochy (K) – Polska (K) 3-0. polska-pilka.pl, 2024-10-11. [dostęp 2024-10-30]. (pol.).
  7. ↑ Maciej Witkowski: Pamiętne mecze polskiej piłki kobiecej. laczynaspilka.pl, 2024-03-08. [dostęp 2024-10-30]. (pol.).
  8. ↑ Adam Drygalski i inni, Piłkarki. Urodzone, by grać, wyd. 2, pzpn.pl, 2022, s. 89.
  9. ↑ a b c Maciej Witkowski: 1984-7-12 Polska (K) – Czechosłowacja (K) 1-4. polska-pilka.pl, 2024-10-11. [dostęp 2024-10-30]. (pol.).
  10. ↑ 1988-6-26 Bułgaria (K) – Polska (K) 2-1. polska-pilka.pl. [dostęp 2024-10-30]. (pol.).
  11. ↑ 1989-10-15 Polska (K) – Francja (K) 1-3. polska-pilka.pl. [dostęp 2024-12-12]. (pol.).
  12. ↑ Équipe de France A - Pologne-France 1-3. statsfootofeminin.fr. [dostęp 2024-12-12]. (fr.).
  13. ↑ Powstanie Klub Wybitnej Reprezentantki. PZPN w grudniu ma ogłosić pierwsze członkinie. eurosport.tvn24.pl, 2024-10-15. [dostęp 2024-10-15]. (pol.).
  14. ↑ PZPN przekształcił Klub Wybitnego Reprezentanta w Klub Wybitnych Reprezentantów. eurosport.tvn24.pl, 2024-12-04. [dostęp 2024-12-04]. (pol.).
  15. ↑ a b Maciej Witkowski, Marek Kutyna: Lista reprezentantek – Polska A (1981-2023). polska-pilka.pl, 2023-02-23. [dostęp 2025-04-01]. (pol.).
  16. ↑ Klub Wybitnych Reprezentantów. pzpn.pl. [dostęp 2024-12-04]. (pol.).
  17. ↑ Maciej Witkowski, Marek Kutyna: Lista meczów kobiet – Polska A (1981-2023). polska-pilka.pl, 2023-02-23. [dostęp 2025-04-01]. (pol.).
  18. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Adam Drygalski i inni, Piłkarki. Urodzone, by grać, wyd. 2, pzpn.pl, 2022, s. 142-145.
  19. ↑ a b c d e f Adam Drygalski i inni, Piłkarki. Urodzone, by grać, wyd. 2, pzpn.pl, 2022, s. 154-157.
  20. ↑ Mariusz Gudebski: 1986-6-28 Czechosłowacja (K) – Polska (K) 1-1. polska-pilka.pl, 2024-10-16. [dostęp 2024-10-30]. (pol.).
  21. ↑ 1989-10-15 Polska (K) – Francja (K) 1-3. polska-pilka.pl, 2021-04-24. [dostęp 2024-10-30]. (pol.).
  22. ↑ Kobiety: Polska 1-4 Węgry. 90minut.pl, 2014-03-11. [dostęp 2024-10-30]. (pol.).
  23. ↑ Piłkarki. Urodzone, by grać, wyd. PZPN, Warszawa 2022, s. 11, 138
  24. ↑ Sztab szkoleniowy. pzpn.pl. [dostęp 2013-02-21].
  25. ↑ Miłosz Stępiński trenerem piłkarskiej reprezentacji kobiet, „eurosport.onet.pl”, 7 lipca 2016 [dostęp 2016-11-07] [zarchiwizowane z adresu 2016-11-08] (pol.).
  26. ↑ Nina Patalon selekcjonerką reprezentacji Polski kobiet [online], pzpn.pl [dostęp 2021-04-29].
  27. ↑ Wiesław Pawłat: Remis reprezentacji Polski kobiet z Włochami. Padł rekord frekwencji. lublin.wyborcza.pl. [dostęp 2019-04-06]. (pol.).
  28. ↑ Wojciech Szubartowski: Kibice na meczu Polska – Hiszpania na Arenie Lublin znowu pobili rekord. kurierlubelski.pl. [dostęp 2019-11-13]. (pol.).
  29. ↑ Rafał Sumowski: Polska – Belgia 1:1 w el. MŚ. Rekord frekwencji na meczu piłkarek nożnych. sport.trojmiasto.pl, 2021-09-17. [dostęp 2021-09-19]. (pol.).
  30. ↑ Jakub Krysiewicz: Polska – Rumunia 4:1. Dwa gole Ewy Pajor i awans do finału. Padł rekord frekwencji. sport.trojmiasto.pl, 2024-10-29. [dostęp 2024-10-29]. (pol.).
  31. ↑ eME kobiet: Niemcy 4-1 Polska. 90minut.pl, 2024-05-31. [dostęp 2024-10-29]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Europejskie reprezentacje narodowe w piłce nożnej (UEFA)
Kobiety
Mężczyźni

  1. ↑ a b Nie jest członkiem UEFA, lecz bierze udział w IO będąc przedstawicielem tej organizacji w turnieju
Piłka nożna w Polsce
Reprezentacje
kobiety
mężczyźni
Zagadnienia
Rozgrywki ligowe
kobiety
mężczyźni
Zawodowe
Amatorskie
Zagadnienia
Rozgrywki pucharowe
kobiety
mężczyźni
Międzynarodowe
Rozgrywki młodzieżowe
mężczyźni
Nagrody i wyróżnienia
Pozostałe

Polska

Drużyna Roku w Polsce (Piłka Nożna)
2001–2010
2011–2020
od 2021
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Reprezentacja_Polski_w_piłce_nożnej_kobiet&oldid=76419370”