Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w koszykówce mężczyzn na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w koszykówce mężczyzn na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992, nazywana „Dream Teamem” – pierwszy amerykański zespół olimpijski, w którym grali aktywni gracze NBA. Amerykańscy dziennikarze opisują zespół jako najlepszą sportową drużynę w historii[1][2]. Koszykarska Galeria Sławy nazwała zespół „największym zbiorem koszykarskiego talentu na świecie”[3]. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992, odbywających się w Barcelonie, w drodze po złoty medal, wywalczony w meczu przeciwko reprezentacji Chorwacji, zespół pokonywał swoich przeciwników ze średnią różnicą 44 punktów[4]. Trenerem zespołu był Chuck Daly, któremu asystowali Lenny Wilkens, P.J. Carlesimo i Mike Krzyzewski[5].

Budowanie zespołu[edytuj | edytuj kod]

Kontekst[edytuj | edytuj kod]

Przed 1992 rokiem do występów w igrzyskach olimpijskich dopuszczeni byli jedynie zawodnicy amatorscy. Jednak w starciu ze sportowcami-amatorami z bloku wschodniego, w rzeczywistości sponsorowanymi przez państwo, sportowcy z krajów zachodnich mieli mniejsze szanse, co wypaczało ideę czystego amatorstwa. Związek Radziecki tworzył zespoły formalnie składające się ze studentów, żołnierzy lub regularnych pracowników, ale wielu z nich było opłacanych przez państwo, żeby trenować na stałe[6]. W 1988 roku, na letnich igrzyskach olimpijskich w Seulu, reprezentacja Stanów Zjednoczonych, złożona z gwiazd uczelnianych, ukończyła rywalizację na trzecim miejscu[7]. Porażka wzmogła żądania dopuszczenia profesjonalistów do uczestnictwa w igrzyskach olimpijskich. Wieloletni sekretarz generalny FIBA Borislav Stanković opowiadał się za takim rozwiązaniem od lat[8].

Selekcja[edytuj | edytuj kod]

W 1989 roku FIBA zmieniła swoje zasady, pozwalając zawodowcom, takim jak gracze NBA, na międzynarodowe współzawodnictwo[9]. W kwietniu 1989 roku FIBA, pomimo radzieckich głosów sprzeciwu, zgodziła się na grę zawodowców na igrzyskach olimpijskich[10]. Amerykańska federacja koszykarska poprosiła NBA o dostarczenie graczy do swojej kadry na rok 1992[11]. Początkowo liga nie była zachwycona, nie dostrzegając jakim kulturowym fenomenem stanie się zespół[10]. Sports Illustrated, na okładce wydania z 18 lutego 1991 roku, jako pierwszy użył określenia „Dream Team” w odniesieniu do tworzącej się drużyny[8][11]. Wiele firm chciało wykorzystać zespół do reklamowania swoich produktów, jednak z powodu ich ilości niektóre prośby zostały odrzucone[8].

Selekcji dokonała 12-osobowa komisja pod przewodnictwem C.M. Newtona[12]. Pierwszych dziesięciu zawodników zostało oficjalnie wybranych 21 września 1991[13]: Michael Jordan i Scottie Pippen z Chicago, John Stockton i Karl Malone z Utah Jazz, Magic Johnson z Los Angeles Lakers, Larry Bird z Boston Celtics, Patrick Ewing z New York Knicks, Chris Mullin z Golden State Warriors, David Robinson z San Antonio Spurs i Charles Barkley z Philadelphia 76ers[14]. Większość graczy była u szczytu lub blisko szczytu swoich karier w NBA[15]. Bird miał problemy z plecami, ale został wybrany ze względu na historyczne znaczenie drużyny. Robinson grał w olimpijskiej drużynie z 1988 roku i chciał zdobyć złoty medal w Barcelonie. Johnson dołączył do drużyny pomimo odejścia z drużyny Lakers w listopadzie 1991 roku w związku z pozytywnym wynikiem testu na HIV. Jego partnerzy z zespołu spodziewali się, że Johnson umrze z powodu choroby, zaś on sam później określił swój wybór do drużyny olimpijskiej jako „prawie jak koło ratunkowe”, dowód na to, że mógł przezwyciężyć chorobę i żyć pełnią życia[8]. Ewing, Jordan i Mullin zdobyli olimpijskie złoto w 1984 roku, ale przykładowo Malone nie dostał się do tamtej drużyny i traktował to jako wyzwanie[10].

Clyde Drexler z Portland Trail Blazers i Isiah Thomas z Detroit Pistons byli kandydatami do kadry[10]. Drexler dołączył do zespołu 12 maja 1992 roku wraz z Christianem Laettnerem z Uniwersytetu Duke. W uznaniu dla poprzedniego systemu amatorskiego amerykańska federacja zdecydowała się na włączenie jednego zawodnika uniwersyteckiego, ostatecznie zamykając kadrę[16][17]. Laettner był jedynym graczem bez zawodowego doświadczenia i został wybrany zamiast Shaquille’a O’Neala z Uniwersytetu Stanowego Louisiana[18].

Daly zaproponował Jordanowi bycie publiczną twarzą zespołu, ten jednak odmówił, w związku z tym Bird i Johnson zostali wybrani jako współkapitanowie zespołu[8]. W 13 sezonach poprzedzających igrzyska olimpijskie w 1992 roku tych trzech zawodników zdobyło w sumie 10 mistrzostw NBA, 7 nagród MVP finałów NBA, 8 nagród MVP sezonu regularnego, 6 nagród dla najlepszego strzelca sezonu regularnego i stanowili serce „drużyny marzeń”[19][20][21].

Pominięcie Isiaha Thomasa[edytuj | edytuj kod]

Spekulowano, że Thomas nie został częścią drużyny, bo Michael Jordan zgodził się uczestniczyć jedynie jeśli w kadrze nie będzie Thomasa. W książce „Dream Team” Jack McCallum cytuje Jordana, mówiącego do Roda Thorna, członka komisji selekcjonującej: „Rod, nie chcę grać, jeśli Isiah Thomas ma być w zespole”[22]. Panowało powszechne przekonanie, że Jordan nie lubił Thomasa, bo uważał go za lidera zespołu Detroit Pistons, pod koniec lat 80. i na początku 90. znanego jako „Bad Boys”, stosującego otwarcie fizyczną taktykę przeciwko Jordanowi w playoffach NBA, mającej na celu wyeliminowanie Jordana. Thomas rzekomo przewodził również grupie weteranów NBA, którzy nie chcieli podawać Jordanowi w meczu gwiazd NBA w 1985 roku, w jego debiutanckim sezonie. Po wybraniu pierwszych dziesięciu członków zespołu Magic Johnson wydał oficjalne oświadczenie popierające Thomasa, ale po latach okazało się, że jego poparcie nie było entuzjastyczne. W książce Kiedy rządziliśmy NBA (2009) Johnson powiedział: „Isiah sam zaprzepaścił szansę na swój udział w igrzyskach. Nikt w tej drużynie nie chciał z nim grać”[23]. Jack McCloskey, przedstawiciel Detroit Pistons, w ramach protestu zrezygnował z zasiadania w komisji selekcjonującej[24].

Wybór Laettnera kosztem O’Neala[edytuj | edytuj kod]

Christian Laettner (na zdjęciu w 2014 roku), wybrany jako reprezentant uczelni

Wybór Laettnera zamiast Shaquille’a O’Neala z czasem stał się przedmiotem sporów ze względu na późniejsze osiągnięcia O’Neala w NBA. Komisja dokonująca selekcji rozważała szereg graczy uczelnianych, oprócz O’Neala i Laettnera byli to: Harold Miner, Jimmy Jackson, Alonzo Mourning[25]. O’Neal był pierwszym numerem draftu NBA w 1992 roku, ale Laettner był o wiele bardziej doświadczonym graczem uczelnianym. Laettner z zespołem Duke Blue Devils wygrał krajowe mistrzostwa w 1991 i 1992 roku, zdobył nagrodę najlepszego uczelnianego koszykarza roku oraz trafił zwycięski rzut w finale NCAA Eastern Regional w 1992 roku. Chociaż O’Neal znalazł się dwa razy w Consensus NCAA First Team All-American (1991, 1992), jego drużyna odpadła w drugiej rundzie w zawodach NCAA w 1992. Ostatecznie sukcesami w karierze uczelnianej Laettner zapewnił sobie miejsce w zespole[26].

Sukces na parkiecie[edytuj | edytuj kod]

Początkowe treningi[edytuj | edytuj kod]

Aby pomóc w przygotowaniach do igrzysk olimpijskich, został stworzony zespół, złożony z najlepszych graczy NCAA, do walki z profesjonalistami. Amerykańska federacja koszykówki wybrała uczelnianych zawodników sposobem gry przypominających zawodników zespołów europejskich, z którymi miała się zmierzyć „drużyna marzeń”. W skład zespołu wchodzili: Bobby Hurley, Grant Hill, Penny Hardaway, Allan Houston, Chris Webber i Eric Montross[8]. Hill i Hardaway zagrali w reprezentacji w 1996 roku, a Houston w 2000[27][28]. Pod koniec czerwca 1992 roku „drużyna marzeń” spotkała się po raz pierwszy, w La Jolla w Kalifornii, działając na wyobraźnię i onieśmielając studentów, którzy obserwowali treningi zawodowców. 24 czerwca, nie doceniając rywala, „drużyna marzeń” przegrała z zespołem złożonym ze studentów 54–62[10]. Daly celowo ograniczył czas gry Jordana oraz przeprowadzał nieoptymalne zmiany. Krzyzewski oświadczył później, że trener poświęcił mecz, aby nauczyć graczy NBA, że mogą być pokonani. Drużyny ponownie zmierzyły się następnego dnia, tym razem olimpijczycy zdecydowanie wygrali rewanż[29]. Potem niektórzy ze studentów odwiedzili Jordana w pokoju hotelowym, prosząc swojego idola o podarowanie rzeczy osobistych jako pamiątek[10].

Mistrzostwa Ameryki[edytuj | edytuj kod]

"Drużyna marzeń” zadebiutowała 28 czerwca na mistrzostwach Ameryki, będących również olimpijskim turniejem kwalifikacyjnym, odbywających się w Portland w stanie Oregon[10]. Zespół pokonał Kubę 136–57[30]. Kubański trener Miguel Calderon Gomez skomentował ten mecz stwierdzeniem, że „nie można przykryć słońca palcem”[31]. Marv Albert, który zapowiadał mecz, wspominał, że „to było, jak gdyby [Amerykanie] grali przeciwko szkolnej drużynie. Mieli taką przewagę... deklasacja po deklasacji”[8]. Kubańczycy byli pierwszymi z wielu przeciwników, których interesowało bardziej robienie zdjęć z Amerykanami niż rywalizowanie przeciwko nim[10]. Następne pięć spotkań również zakończyło się łatwymi zwycięstwami reprezentacji USA, która zakończyła turniej 5 lipca, zwyciężając w finale Wenezuelę 127-80[30]. Drużyna wygrała turniej i zakwalifikowała się do igrzysk olimpijskich jako jedna z czterech drużyn z Ameryki.

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Zespół przygotowywał się do turnieju olimpijskiego w Monako przez sześć dni, trenując po dwie godziny dziennie i rozgrywając mecze towarzyskie przeciwko innym reprezentacjom. W czasie wolnym zespół korzystał z plaż nudystów, kasyn Monte Carlo[15] oraz uczestniczył w kolacjach z rodziną książęcą[10]. Nie było wyznaczonej ciszy nocnej. Trener Daly oznajmił: „Nie ustanawiam ciszy nocnej, ponieważ musiałbym jej przestrzegać, a Jimmy'z [znany klub nocny w Monte Carlo] nie jest otwierany przed północą”[15].

Podczas jednej z sesji z treningowych kadra została podzielona na dwa zespoły: niebieski (dowodzony przez Johnsona z Barkleyem, Robinsonem, Mullinem i Laettnerem) oraz biały (dowodzony przez Jordana z Malonem, Ewingiem, Pippenem i Birdem). Drexler i Stockton nie grali z powodu kontuzji. Daly nakazał zespołom, żeby zaprezentowały „wszystko co w tej chwili macie. Wszystko co macie”. Wygrali „biali” 40 do 36 w meczu, który Jordan wspomina jako „najlepszy mecz, w którym brał udział”, a Sports Illustrated nazwał go później „najlepszym meczem, którego nikt nie widział”[15].Podczas igrzysk zespół, ze względu na obawy o bezpieczeństwo, zatrzymał się w luksusowym hotelu w Barcelonie, zamiast w wiosce olimpijskiej[10]. Fani z entuzjazmem przywitali Amerykanów, gromadzili się przed hotelem, mając nadzieję na zobaczenie swoich ulubionych zawodników. „To było jakby Elvis i Beatlesi przebywali razem” – powiedział Daly[32]. Zawodnicy z przeciwnych drużyn oraz sportowcy z innych dyscyplin często prosili o wspólne zdjęcie[33][15]. Barkley wspomina jednak, że zespół otrzymał groźby śmierci[34]. Barkley zwiedzał miasto pomimo gróźb. Zapytany, gdzie są jego ochroniarze, uniósł swoje pięści i odparł: „To jest moja ochrona”[10]. McCallum określił Barkleya jako „pierwszego ambasadora amerykańskiej drużyny olimpijskiej” z powodu jego wizyt na La Rambli, gdzie spotykał się z zachwyconym tłumem[8].

Charles Barkley, najlepiej punktujący zawodnik w zespole

Jordan był jedynym graczem, który przygotowywał się do spotkań z przeciwnikami, uważnie oglądając taśmy z meczami[10]. On i inni Amerykanie mieli okazję poznać się w miłej atmosferze, często grając w karty przez całą noc, zaś sam Jordan grał codziennie w golfa z małym odpoczynkiem[8]. Mimo to zespoły przeciwne były przytłoczone umiejętnościami amerykańskiej kadry, przegrywając średnio różnicą 43,8 punktów na mecz. „Drużyna marzeń” była pierwszą, która zdobywała ponad 100 punktów w każdym meczu. Jej średnia 117,3 była o 15 punktów wyższa niż amerykańskiej reprezentacji z 1960 roku[35]. Johnson wspominał później: „Patrzę w prawo, jest Michael Jordan ... Patrzę w lewo, jest Charles Barkley albo Larry Bird ... Nie wiedziałem do kogo rzucić piłkę!”[8][2]. Herlander Coimbra z Angoli, pierwszego przeciwnika „drużyny marzeń”, wspominał, że „ci kolesie byli na innym poziomie – w bardzo, bardzo odległej galaktyce”[10].

Podczas pierwszego meczu na igrzyskach, przeciwko Angoli, Barkley uderzył łokciem Coimbrę w klatkę piersiową, nie chciał przeprosić po meczu, uważając, że został uderzony pierwszy. Barkleyowi został odgwizdany umyślny faul, zaś punkt zdobyty przez Coimbrę z rzutu osobistego był jedynym zdobytym przez Angolę w trakcie serii Amerykanów 46–1[36]. Pomimo że to zdarzenie nie miało wielkiego wpływu na ostateczny rezultat (Amerykanie wygrali 116–48), wywołało obawy o wizerunek Ameryki w oczach reszty świata. Po meczu Jordan powiedział: „Po prostu nie było na to miejsca. Zdominowaliśmy grę, a to wytworzyło mieszane odczucia, spowodowało mieszane reakcje o Stanach Zjednoczonych. Już istnieją pewne negatywne odczucia w stosunku do nas”. Pomimo że był to jedyny incydent podczas meczu, miał wpływ na ton relacji – zamiast uważać Amerykanów za wysoko uzdolniony zespół pokonujący słabszego rywala, niektórzy widzieli w nich zbirów[37][38]. Albert uważa, że Amerykanie wykorzystali mecz przeciwko Angoli, żeby przestraszyć pozostałe zespoły biorące udział w turnieju[8].

Jordan rozpoczynał każdy mecz w pierwszym składzie, Johnson zaczynał w pięciu z sześciu, w których zagrał, opuszczając dwa mecze z powodu problemów z kolanem[39]. Pippen, Mullin, Robinson, Ewing, Malone i Barkley zmieniali się w wyjściowym składzie[10]. Barkley został najlepszym strzelcem, ze średnią 18,0 punktów na mecz[34], pomimo że komisja selekcjonująca graczy nie była w pełni przekonana o włączeniu go do kadry, obawiając się czy będzie odpowiednio reprezentował Stany Zjednoczone[10].

Najbardziej wyrównanym z ośmiu meczów było zwycięstwo reprezentacji USA 117–85 nad Chorwacją w meczu o złoty medal[40]. Chorwacja, po raz pierwszy uczestnicząca w igrzyskach olimpijskich jako niepodległy kraj, po odłączeniu się od byłej Jugosławii, w pierwszej połowie meczu przez krótki czas prowadziła z „drużyną marzeń” 25–23.[35] Pod koniec meczu Amerykanie zwiększyli przewagę, a Stockton przystał na prośbę chorwackiego zawodnika, żeby więcej nie rzucać[41]. Pippen i Jordan intensywnie szukali możliwości, żeby utrudniać grę Toniemu Kukočowi z Chorwacji. Ten dopiero co podpisał kontrakt z zespołem Chicago Bulls, na większą kwotę niż Pippen, który uważał, że negocjacje z Chorwatem opóźniły rozmowy na temat jego własnego kontraktu. Zmęczeni słuchaniem o talencie Kukoča, Pippen i Jordan umówili się na, co Jordan później wyjawił, „niepozwolenie temu facetowi na zrobienie czegokolwiek przeciwko nam”. Przed pierwszym meczem przeciwko Chorwacji Jordan powiedział Johnsonowi: „Dziś wieczorem gram na poważnie”. McCallum opisał dwóch zawodników Bulls jako „zaciekłe psy” przeciwko niedoświadczonemu Chorwatowi[10][8]. Chorwacja przegrała z „drużyną marzeń” w pierwszym meczu 70–103[42]. Jedynym zespołem, oprócz Chorwacji, który przegrał różnicą mniejszą niż 40 punktów było Portoryko, które przegrało 77–115 w meczu ćwierćfinałowym[43].

Dziedzictwo[edytuj | edytuj kod]

Mike Krzyzewski, wielokrotny trener reprezentacji Stanów Zjednoczonych, w 1992 asystent trenera

Sports Illustrated uznał, że „drużyna marzeń” była „prawdopodobnie najbardziej górującym składem kiedykolwiek zebranym, w jakimkolwiek sporcie”[15]. W 2010 roku zespół dołączył do Koszykarskiej Galerii Sław[44]. Barkley stwierdził: „Nie sądzę, żeby było coś lepszego od reprezentowania swojego kraju. Nie sądzę, żeby cokolwiek w moim życiu mogło się zbliżyć do tego”. Bird nazwał ceremonię medalową oraz odegranie hymnu „największym doświadczeniem”. Johnson powiedział: „Drużyna marzeń” z 1992 była najwspanialszym momentem w moim koszykarskim życiu”. Jordan powiedział, że dla niego największa korzyścią z olimpiady było głębsze poznanie słabości jego partnerów z drużyny. Później pokonał Barkleya, Malone’a i Stocktona w trzech finałach NBA[8]. Według stanu na rok 2014, 11 z 12 graczy (wszyscy oprócz Laettnera)[45] i trzech z czterech trenerów (oprócz Carlesimo)[46][47][48] dołączyło do Koszykarskiej Galerii Sław jako indywidualne osoby.

Światowe zainteresowanie koszykówką gwałtownie wzrosło dzięki „drużynie marzeń”[8]. Szef Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, Juan Antonio Samaranch, stwierdził, że „najważniejszy aspekt igrzysk [w Barcelonie] to spektakularny sukces turnieju koszykówki, jako że byliśmy świadkami najlepszej koszykówki na świecie”[41]. W konsekwencji liczba zagranicznych zawodników w NBA wzrosła. Na początku sezonu 1991–92 kadry zespołów NBA zawierały 23 zagranicznych graczy z 18 krajów, a już w sezonie 2011–12 było 74 zawodników z 35 krajów[49].

Kobe Bryant i LeBron James powiedzieli, że uważają, że ich reprezentacja olimpijska z 2012 roku zwyciężyłaby „drużynę marzeń”. Bryant powiedział: „Oni byli o wiele starsi, właściwie pod koniec swoich karier. My byliśmy grupą młodych koni wyścigowych, facetów, którzy są żądni rywalizacji”[50][51]. Barkley powiedział, że „właśnie zaczął się śmiać” po usłyszeniu komentarza Bryanta, a „drużyna marzeń” wygrałaby z dwucyfrową różnicą[50]. Jordan dodał: „Dla [Bryanta] porównanie tych dwóch drużyn nie jest najmądrzejszą rzeczą, jaką mógł zrobić... Teraz zapamiętajcie, oni uczyli się od nas. My nie uczyliśmy się od nich”[52][53]. Bird zażartował: „Prawdopodobnie mogliby [wygrać]. Nie grałem od 20 lat i teraz wszyscy już jesteśmy starzy”[54].

Kadra[edytuj | edytuj kod]

Kadra reprezentacji USA w koszykówce mężczyzn na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992
Zawodnicy Trenerzy
Pozycja # Nazwisko Wiek Wzrost Waga Przynależność
PF 4 Laettner, Christian 22 2,11 m 107 kg Duke Blue Devils
C 5 Robinson, David 26 2,16 m 107 kg San Antonio Spurs
C 6 Ewing, Patrick 29 2,13 m 110 kg New York Knicks
SF 7 Bird, Larry 35 2,06 m 100 kg Boston Celtics
SF 8 Pippen, Scottie 26 2,01 m 95 kg Chicago Bulls
SG 9 Jordan, Michael 29 1,98 m 90 kg Chicago Bulls
SG 10 Drexler, Clyde 30 2,01 m 101 kg Portland Trail Blazers
PF 11 Malone, Karl 28 2,06 m 116 kg Utah Jazz
PG 12 Stockton, John 30 1,85 m 79 kg Utah Jazz
SF 13 Mullin, Chris 28 2,01 m 98 kg Golden State Warriors
PF 14 Barkley, Charles 29 1,98 m 110 kg Phoenix Suns
PG 15 Johnson, Magic 32 2,06 m 100 kg brak
Główny trener
Asystenci

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Wyniki na mistrzostwach Ameryki[30][10]
Lp. Data Mecz Faza
1 1992-06-28  Stany Zjednoczone 136 – 57  Kuba grupowa
2 1992-06-29  Stany Zjednoczone 105 – 61  Kanada grupowa
3 1992-06-30  Stany Zjednoczone 112 – 52  Panama grupowa
4 1992-07-01  Stany Zjednoczone 128 – 87  Argentyna grupowa
5 1992-07-03  Stany Zjednoczone 119 – 81  Portoryko półfinał
6 1992-07-05  Stany Zjednoczone 127 – 80  Wenezuela finał
Wyniki na igrzyskach olimpijskich[55]
Lp. Data Mecz Faza
1 1992-07-26  Angola 48 – 116  Stany Zjednoczone grupowa
2 1992-07-27  Chorwacja 70 – 103  Stany Zjednoczone grupowa
3 1992-07-29  Stany Zjednoczone 111 – 68  Niemcy grupowa
4 1992-07-31  Stany Zjednoczone 127 – 83  Brazylia grupowa
5 1992-08-02  Hiszpania 81 – 122  Stany Zjednoczone grupowa
6 1992-08-04  Stany Zjednoczone 115 – 77  Portoryko ćwierćfinał
7 1992-08-06  Litwa 76 – 127  Stany Zjednoczone półfinał
6 1992-08-08  Chorwacja 85 – 117  Stany Zjednoczone finał

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Statystyki zawodników na mistrzostwach Ameryki[56]
Nazwisko Mecze Punkty Punkty/mecz % z gry % 3pkt % wolne Zbiórki Zbiórki/mecz Asysty Bloki Przechwyty
Charles Barkley 6 98 16,3 58,6% 40% 84,8% 40 6,7 10 1 12
Larry Bird 2 19 9,5 72,7% 75% – 7 3,5 2 0 1
Clyde Drexler 5 69 13,8 69,2% 45,5% 83,3% 13 2,6 33 2 5
Patrick Ewing 5 59 11,8 62,8% – 62,5% 26 5,2 2 10 6
Magic Johnson 6 58 9,7 55,9% 33,3% 85% 25 4,2 54 0 7
Michael Jordan 6 76 12,7 54,7% 39,1% 75% 23 3,8 30 5 11
Christian Laettner 6 44 7,3 58.1% 42,9% 62,5% 16 2,7 2 0 3
Karl Malone 6 89 14,8 62,3% – 79,3% 35 5,8 9 4 5
Chris Mullin 6 86 14,3 63,3% 50% 64,3% 18 3 14 1 9
Scottie Pippen 6 48 8 66,7% 33,3% 66,7% 26 4,3 37 2 8
David Robinson 6 71 11,8 76,2% – 53,8% 32 5,3 5 11 5
John Stockton 2 10 5 83,3% – – 1 0,3 12 0 1
Statystyki zawodników na igrzyskach olimpijskich[5][57]
Nazwisko Mecze Skład
wyjściowy 		Minuty/mecz Punkty Punkty/mecz % z gry % 3pkt % wolne Zbiórki Zbiórki/mecz Asysty Bloki Przechwyty
Charles Barkley 8 4 18,6 144 18 71,1% 87,5% 73,1% 33 4,1 19 1 21
Larry Bird 8 3 18 67 8,4 52,1% 33,3% 80% 30 3,8 14 2 14
Clyde Drexler 8 3 20,9 84 10,5 57,8% 28,6% 40% 24 3 29 2 19
Patrick Ewing 8 4 17,6 76 9,5 62,3% – 62,5% 42 5,3 3 15 7
Magic Johnson 6 5 18 48 8 56,7% 46,2% 80% 14 2,3 33 0 8
Michael Jordan 8 8 23,1 119 14,9 45,1% 21,1% 68,4% 19 2,4 38 4 37
Christian Laettner 8 0 7,6 38 4,8 45% 33,3% 90% 20 2,5 3 3 8
Karl Malone 8 4 17,2 104 13 64,5% – 75% 42 5,3 9 5 12
Chris Mullin 8 2 21,6 103 12,9 61,9% 53,8% 78,6% 13 1,6 29 2 14
Scottie Pippen 8 3 21,4 72 9 59,6% 38,5% 73,3% 17 2,1 47 1 23
David Robinson 8 4 16,8 72 9 57,4% – 69,2% 33 4,1 7 12 14
John Stockton 4 0 7,2 11 2,8 50% 50% 66,7% 1 0,3 8 0 0

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ This Day in Sports: The Dream Team Takes Gold in Barcelona. ESPN, 2010-08-08. [dostęp 2012-05-05]. (ang.).
  2. ↑ a b 30 Greatest NBC Olympic Moments. Bob Costas(gospodarz) NBC. 2012-07-31.
  3. ↑ 1992 United States Olympic Team. [w:] Naismith Memorial Basketball Hall of Fame [on-line]. CBS Interactive. [dostęp 2010-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-18)].
  4. ↑ The Original Dream Team. nba.com.
  5. ↑ a b Games of the XXVth Olympiad – 1992. usabasketball.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-18)].
  6. ↑ Daniel Benjamin: Traditions Pro Vs. Amateur. Time, 1992-07-27. [dostęp 2009-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-02)].
  7. ↑ Tim Povtak: Robinson is riveted on gold. Orlando Sentinel, 1992-06-30. [dostęp 2010-08-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-21)].
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Dream Team. XXX Summer Olympics. NBC. 2012-08-10.
  9. ↑ Inside USA Basketball. [w:] USAB Archive [on-line]. USAB. [dostęp 2014-09-23].
  10. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Lang Whitaker: The Dream Will Never Die: An Oral History of the Dream Team. GQ, 2012-07. [dostęp 2012-06-12].
  11. ↑ a b Jack McCallum: Lords Of The Rings. Sports Illustrated, 1991-02-18. [dostęp 2017-07-16].
  12. ↑ USA Basketball History. [dostęp 2018-03-13].
  13. ↑ David Aldridge: U.S. BASKETBALL DREAM TEAM READY TO PERFORM A PROFESSIONAL LESSON. The Washington Post, 1991-09-21. [dostęp 2018-03-13].
  14. ↑ Sam Smith. Olympian Jordan: 'We'll kill 'em'.. „Chicago Tribune”, 1991-09-13. 
  15. ↑ a b c d e f Jack McCallum: The Greatest Game Nobody Ever Saw. Sports Illustrated, 2012-07-02. [dostęp 2017-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-12)].
  16. ↑ Pros, college players combine. Ellensburg Daily Record. [dostęp 2014-09-23].
  17. ↑ Jack Mccallum: BEHIND THE INTERVIEWS: LAETTNER. Jack Mccallum. [dostęp 2014-09-23].
  18. ↑ Drexler, Laettner join Olympic team. Reading Eagle, 1992-05-13. [dostęp 2010-08-12].
  19. ↑ Michael Jordan Bio. NBA.com. [dostęp 2017-07-16].
  20. ↑ Larry Bird Bio. NBA.com. [dostęp 2017-07-16].
  21. ↑ Magic Johnson Bio. NBA.com. [dostęp 2017-07-16].
  22. ↑ Chapter 14. W: Jack McCallum: Dream Team: How Michael, Magic, Larry, Charles, and the Greatest Team of All Time Conquered the World and Changed the Game of Basketball Forever. Random House Publishing Group, 2012.
  23. ↑ Jackie MacMullan, Magic Johnson, Larry Bird: Kiedy rządziliśmy NBA. Wydawnictwo SQN, 2015, s. 280.
  24. ↑ CLIFTON BROWN: U.S., in No Surprise, Will Go With the Best. The New York Times, 1991-09-22. [dostęp 2018-03-13].
  25. ↑ Drexler, Laettner complete U.S. Olympic team roster. The Victoria Advocate. [dostęp 2014-09-26].
  26. ↑ Chapter 17. W: Jack McCallum: Dream Team: How Michael, Magic, Larry, Charles, and the Greatest Team of All Time Conquered the World and Changed the Game of Basketball Forever. Random House Publishing Group, 2012.
  27. ↑ 1996 USA Men's Olympic Games Roster. usabasketball.com, 2008-10-06. [zarchiwizowane z tego adresu].
  28. ↑ 2000 USA Men's Olympic Games Roster. usabasketball.com, 2010-01-03. [zarchiwizowane z tego adresu].
  29. ↑ Richard Sandomir: The Dream Team’s Very Bad Day. [New York Times], 2012-05-09.
  30. ↑ a b c 1992 American Olympic Qualifying Tournament for Men. FIBA Archive, 2009.
  31. ↑ Tim Povtak: Dream Team dazzles in laugher. Orlando Sentinel, 1992-06-29. [dostęp 2010-08-13].
  32. ↑ Alex Sachare: When Seconds Count. Sports Publishing LLC, 1999, s. 192. ISBN 1-58382-015-9.
  33. ↑ Bryan Burwell: At the Buzzer!. Doubleday, 2001, s. 150. ISBN 0-385-50145-5.
  34. ↑ a b Chris Sheridan: Charles Barkley relives Dream Team. ESPN.com, 2010-08-13. [dostęp 2010-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-18)].
  35. ↑ a b „Nightmare is over for U.S.. Reading Eagle, 1992-08-09. [dostęp 2010-08-14].
  36. ↑ Byron Cook: Barkley sarcastic after easy win. Toledo Blade, 1992-07-27.
  37. ↑ Barkley's elbow taints U.S. win. Bangor Daily News, 1992-07-27.
  38. ↑ Bob Sansevere: The Ugly American? His name is Barkley. Sun Journal, 1992-07-25.
  39. ↑ Bill Barnard: Knee injury knocks Magic out of Dream Team lineup against Germany.
  40. ↑ USA-Croatia Box Score. FIBA Archives, 2009.
  41. ↑ a b Ian Thomsen: The Dream Team Is Finished, but Its Legacy Will Linger. The New York Times, 1992-08-10. [dostęp 2012-08-12].
  42. ↑ Box Score CROATIA vs USA (Group A). FIBA Archive, 2009.
  43. ↑ Box Score USA vs PUERTO RICO. FIBA Archive, 2009.
  44. ↑ 1992 Olympic champs into Hall of Fame.
  45. ↑ Josh Levin: What's the Difference Between the 1992 and 2012 Dream Teams? Kevin Durant and LeBron James Played Tougher Competition.. Slate, 2012-08-12. [dostęp 2017-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-16)].
  46. ↑ Charles J. „Chuck” Daly. [w:] Naismith Memorial Basketball Hall of Fame [on-line]. CBS Interactive. [dostęp 2017-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  47. ↑ Leonard R. „Lenny” Wilkens. [w:] Naismith Memorial Basketball Hall of Fame [on-line]. CBS Interactive. [dostęp 2017-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  48. ↑ Michael „Mike” Krzyzewski. [w:] Naismith Memorial Basketball Hall of Fame [on-line]. CBS Interactive. [dostęp 2017-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  49. ↑ Jere Longman: N.B.A. Looks to Wake Up From 20-Year Dream. The New York Times, 2012-07028. [dostęp 2017-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-09)].
  50. ↑ a b Charles Barkley says 1992 dream team beat 2012 olympic team double digits.
  51. ↑ LeBron: We would beat Dream Team. ESPN.com, 2012-07-28. [dostęp 2017-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-09)].
  52. ↑ Michael Jordan: Dream Team better.
  53. ↑ Michael Jordan: Dream Team could take down this year's team.
  54. ↑ Larry Bird Is Also Laughing At Kobe Bryant Over His Dream Team Comments. [dostęp 2017-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-13)].
  55. ↑ Schedule & results 1992 Olympic Games: Tournament for men. FIBA Archive, 2009.
  56. ↑ MEN'S TOURNAMENT OF THE AMERICAS -- 1992. usabasketball.com. [dostęp 2017-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-07)].
  57. ↑ Statistics 1992 Olympic Games: Tournament for men. FIBA Archive, 2009.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Reprezentacja_Stanów_Zjednoczonych_w_koszykówce_mężczyzn_na_Letnich_Igrzyskach_Olimpijskich_1992&oldid=73202650”