Reurbanizacja

Reurbanizacja – w obecnym rozumieniu jest to etap rozwoju miasta, w którym następuje stabilizacja jego obszarów centralnych na skutek pozostawania w nich stałej liczby mieszkańców. Może to być osiągnięte przez brak woli opuszczenia miejsca zamieszkania przez stałych mieszkańców, jak również przez napływ nowych osób.

Definicje

Pojęcie reurbanizacji zostało po raz pierwszy wprowadzone prawdopodobnie przez Elisabeth Pfeil w roku 1972. Użyła ona pojęcia reurbanizacja na jeden ze sposobów planowania rozwoju miast. Najczęściej pod pojęciem reurbanizacji rozumie się etap rozwoju miasta, kiedy maleje liczba mieszkańców przedmieść, a rośnie liczba mieszkańców centrum (definicja stosowana m.in. przez Leo van den Berga). Pojęcie reurbanizacja może być również użyte na określenie wzrostu liczby mieszkańców miasta po kryzysie demograficznym.

W opracowanym w 1982 tzw. modelu Klaassena dotyczącego rozwoju miast reurbanizacja była czwartym etapem rozwoju miasta (po urbanizacji, suburbanizacji i dezurbanizacji). Na tym etapie całkowita liczba mieszkańców miasta miała maleć, przy jednoczesnym wzroście mieszkańców centrum. Był to zatem etap odrodzenia się obszaru miejskiego pod kolejny etap urbanizacji.

Bibliografia

• JakubJ. Zasina JakubJ., Reurbanizacja w świetle dotychczasowych badań nad miastami europejskimi, „Studia Miejskie”, 20, 2015 .
• PiotrP. Lorens PiotrP., Współczesne przemiany struktury miast i obszarów metropolitalnych, [w:] AnnaA. Kalinowska (red.), Miasto idealne - miasto zrównoważone. planowanie przestrzenne terenów zurbanizowanych i jego wpływ na ograniczenie skutków zmian klimatu, Uniwersytet Warszawski, 2015 .