Rezerwat przyrody Goździk Siny w Grzybnie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Goździk Siny w Grzybnie
Ilustracja
Rezerwat zimą
rezerwat florystyczny
Typ

florystyczny[1]

Podtyp

roślin zielnych i krzewinek[1]

Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Położenie

gmina Mosina

Mezoregion

Kotlina Śremska

Data utworzenia

1964

Akt prawny

M.P. z 1964 r. nr 45, poz. 218

Powierzchnia

16,35 ha

Powierzchnia otuliny

25,91 ha

Ochrona

czynna

Położenie na mapie gminy Mosina
Mapa konturowa gminy Mosina, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Goździk Siny w Grzybnie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Goździk Siny w Grzybnie”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Goździk Siny w Grzybnie”
Położenie na mapie powiatu poznańskiego
Mapa konturowa powiatu poznańskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Goździk Siny w Grzybnie”
Ziemia52°11′45″N 16°49′51″E/52,195833 16,830833

Rezerwat przyrody „Goździk Siny w Grzybnie”florystyczny rezerwat przyrody na terenie Leśnictwa Grzybno[2] w gminie Mosina, powiecie poznańskim (województwo wielkopolskie)[1][3], na terenie Rogalińskiego Parku Krajobrazowego[4].

Historia i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Goździk siny

Został utworzony zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 30 czerwca 1964 roku[5].

Celem ochrony przyrody w rezerwacie jest zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych stanowiska rzadkiego w Polsce goździka sinego Dianthus gratianopolitanus[1]. Roślina ta osiąga tu swą północną granicę występowania i jest narażona na wyginięcie w Wielkopolsce[4]. Ponadto rezerwat chroni fragment boru sosnowego na wydmie[2].

Rezerwat zajmuje obecnie powierzchnię 16,35 ha[1][3]. Początkowo zajmował jedynie 3,54 ha[5], w 2002 roku powiększono go do 16,60 ha[6]. Wokół rezerwatu utworzono otulinę o powierzchni 25,91 ha[1].

Rezerwat nie posiada planu ochrony[1], obowiązują w nim jednak zadania ochronne, na mocy których obszar rezerwatu podlega ochronie czynnej[7].

Teren rezerwatu wchodzi w skład dwóch obszarów sieci Natura 2000: „Rogalińska Dolina Warty” PLH300012 i „Ostoja Rogalińska” PLB300017[3].

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Do rezerwatu prowadzi szlak turystyczny niebieski szlak pieszy Iłowiec – Mosina – Łódź – Stęszew – Tomice – Otusz[8][9], wytyczony wokół drewnianych barierek ograniczających wstęp w głąb obszaru ochronnego[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Rezerwat przyrody Goździk Siny w Grzybnie. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2020-01-04].
  2. a b Rezerwaty. Nadleśnictwo Konstantynowo – Lasy Państwowe. [dostęp 2019-01-01].
  3. a b c Rejestr rezerwatów przyrody w województwie wielkopolskim. Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Poznaniu. [dostęp 2018-12-31].
  4. a b Walory przyrodnicze. [w:] Rogaliński Park Krajobrazowy [on-line]. Zespół Parków Krajobrazowych Województwa Wielkopolskiego. [dostęp 2019-01-01].
  5. a b Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 30 czerwca 1964 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M.P. z 1964 r. nr 45, poz. 218)
  6. Rozporządzenie Nr 25/2002 Wojewody Wielkopolskiego z dnia 28 czerwca 2002 r. zmieniające Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 30 czerwca 1964 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody. [w:] Dziennik Urzędowy Województwa Wielkopolskiego Nr 93, poz. 2294 [on-line]. 2002-07-01. [dostęp 2019-01-01].
  7. Zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Poznaniu z dnia 14 grudnia 2019 r. w sprawie ustanowienia zadań ochronnych dla rezerwatu przyrody „Goździk Siny w Grzybnie”. [dostęp 2020-01-04].
  8. Szlaki piesze | Unia Gospodarcza Regionu Śremskiego [online], www.unia.srem.com.pl [dostęp 2021-11-05].
  9. Znakowane piesze szlaki turystyczne województwa wielkopolskiego [online].
  10. Dorota Wrońska-Pilarek, Rośliny Naczyniowe Rezerwatu „Goździk Siny w Grzybnie” w Województwie Wielkopolskim, Katarzyna Maćkowiak, Mieczysław Grzelak, „Acta Scentarium Polonorum”, 2017, s. 273.