Roch Kossowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Roch Kossowski
Herb
Dołęga
Rodzina Kossowscy herbu Dołęga
Data i miejsce urodzenia 1737
Głogowa
Data i miejsce śmierci 20 października 1813
Bełżyce
Ojciec Antoni Kossowski
Matka Zuzanna Walewska
Żona

Konstancja Łubieńska z Łubnej
Barbara Bielińska h. Junosza

Dzieci

Zofia
Krystyna
Karol Franciszek Antoni
Maurycy Tadeusz Kossowski

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława

Roch Kossowski herbu Dołęga (ur. w 1737, zm. w 1813) – podskarbi wielki koronny, starosta parczowski w 1762 roku[1]

Od 1762 roku był podskarbim nadwornym koronnym. Był marszałkiem województwa łęczyckiego w konfederacji Czartoryskich w 1764 roku[2], poseł na sejm konwokacyjny (1764) z województwa łęczyckiego[3]. Komisarz z rycerstwa Komisji Skarbowej Koronnej[4]. Był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 roku[5]. Poseł województwa łęczyckiego na sejm koronacyjny 1764 roku[6]. W 1766 roku był posłem na Sejm Czaplica z województwa łęczyckiego[7]. W 1768 roku kupił Pałac Przebendowskich w Warszawie. Stanisław August Poniatowski zaciągnął u niego pożyczkę w wysokości 145 725 złotych, płatną na 8%. W 1775 roku spowodował wprowadzenie swojego urzędu w skład senatu. W latach 1778–1782 i 1784–1786 był członkiem Rady Nieustającej. W czasie sejmu 1782 roku odmówił uznania biskupa krakowskiego Kajetana Sołtyka za obłąkanego, czego domagał się ambasador rosyjski i król Stanisław August. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[8]. We wrześniu 1789 roku wszedł w skład Deputacji do Formy Rządu, powołanej przez Sejm Czteroletni dla określenia ustroju Rzeczypospolitej[9]. Poparł dzieło Sejmu Czteroletniego. W 1791 roku sprzeciwił się zakupieniu ze środków finansowych Rzeczypospolitej budynku ambasady dla misji rosyjskiej. Swoją postawą wzbudził gniew króla, który zaliczył go do największych swoich przeciwników. Jednakże w 1791 roku został podskarbim wielkim koronnym i wszedł w skład Straży Praw. Figurował na liście posłów i senatorów posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa w 1792 roku, która zawierała zestawienie osób, na które Rosjanie mogą liczyć przy rekonfederacji i obaleniu dzieła 3 maja[10]. 23 sierpnia 1792 roku przystąpił do konfederacji targowickiej jako konsyliarz jej konfederacji generalnej koronnej[11], 19 kwietnia 1794 roku złożył akces do insurekcji kościuszkowskiej[12].

W 1765 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[13], odznaczony Orderem Orła Białego[14]. Pod koniec życia pełnił funkcję starosty parczewskiego. Mieszkał wtedy w dworku w Uścimowie, w parafii Ostrów Lubelski.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo parczewskie wraz z Konstancją nieznanego nazwiska, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 259.
  2. ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 140.
  3. ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 91.
  4. ↑ Antoni Sozański, Imienne spisy osób duchownych, świeckich i wojskowych, które w pierwszych ośmiu latach panowania króla Stanisława Poniatowskiego od 1764-1772 r. w rządzie lub przy administracyi Rzeczypospolitéj udział brały [...]. Cz. 1, Tablice i rejestr, Kraków 1866, s. 10.
  5. ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 116.
  6. ↑ Ludwik Zieliński, Pamiątki historyczne krajowe, Lwów 1841, s. 25.
  7. ↑ Dyaryusz seymu walnego ordynaryinego odprawionego w Warszawie roku 1766 ..., brak paginacji
  8. ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 310.
  9. ↑ Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 107–108.
  10. ↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792–1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 273.
  11. ↑ Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 – styczeń 1793), Katowice 2000, s. 162.
  12. ↑ Akta powstania Kościuszki t. III, Wrocław-Kraków 1955, s. 212.
  13. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 177
  14. ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008, s. 210.

Literatura dodatkowa[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Podskarbiowie wielcy koronni
p • d • e
Podskarbiowie nadworni koronni
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roch_Kossowski&oldid=57914656”