Rokitno (osiedle typu miejskiego)
51°17′14″N 27°12′37″E/51,287222 27,210278.JPG)
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Powierzchnia |
5.52 km² | ||||
| Populacja (2018) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 3635 | ||||
| Kod pocztowy |
34200 | ||||
Położenie na mapie obwodu rówieńskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
| 51°17′14″N 27°12′37″E/51,287222 27,210278
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Rokitno (ukr. Рокитне, Rokytne), do 1922 Ochotnikowo – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, siedziba administracyjna rejonu w obwodzie rówieńskim. Stacja kolejowa Rokitno Wołyńskie na linii Lublin – Kowel – Sarny – Korosteń – Kijów.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec XIX w. rosyjski generał Ochotnikow, właściciel miejscowego majątku, doprowadził do wybudowania przy wsi Rokitno huty szkła i osiedla robotniczego; kilka lat później przy hucie powstała stacja kolejowa. Zapoczątkowało to rozwój miejscowości, którą od nazwiska założyciela nazwano Ochotnikowem (wieś Rokitno zachowała odrębność administracyjną)[2].
15 kwietnia 1927 miejscowość otrzymała prawa miejskie[3]. 1 października 1933 włączono do niej obszar koszar Korpusu Ochrony Pogranicza z gminy Kisorycze[4].
Do 1945 roku miasto znajdowało się w ówczesnym pow. sarneńskim w dawnym województwie wołyńskim. Stanowiło garnizon macierzysty batalionu KOP „Rokitno” i placówki wywiadowczej KOP nr 7.
Podczas II wojny światowej 15 kwietnia 1942 roku Niemcy założyli w Rokitnie getto dla ludności żydowskiej, do którego przesiedlili także Żydów z okolicznych wsi. 26 sierpnia 1942 roku getto zostało zlikwidowane – na miejscu zginęło około 400 osób, 600 osób przewieziono do getta w Sarnach, zdołało zbiec około 300. W 1943 roku Rokitno było miejscem, do którego kierowali się polscy uchodźcy z rzezi wołyńskiej. Ze stacji kolejowej w Rokitnie Niemcy wywozili uchodźców na roboty przymusowe w III Rzeszy. Spośród polskich mężczyzn Niemcy sformowali oddział policji pomocniczej. Stali polscy mieszkańcy i część uchodźców pozostała w miejscowości do czasu ponownego zajęcia jej przez Armię Czerwoną (2–3 stycznia 1944). Polacy zostali ekspatriowani z Rokitna w 1945 roku[5]. Osiedlili się na Dolnym Śląsku, w tym w Minkowicach Oławskich[6].
W 1989 liczyło 7182 mieszkańców[7].
W 2013 liczyło 6789 mieszkańców[8].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- dawny kościół katolicki pw. św. Teresy powstały w l. 1931-1936, obecnie (2005 r.) dom kultury[2],
- kwatera żołnierzy polskich poległych w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku na zniszczonym cmentarzu rzymskokatolickim.
Osoby związane z Rokitnem[edytuj | edytuj kod]
Bruno Wyrobisz (1900–1973) – ksiądz rzymskokatolicki diecezji łuckiej, doktor prawa kanonicznego, w latach 1931–1939 proboszcz w Rokitnie, a następnie w Harbutowicach i Sułkowicach[9].
Przemysł[edytuj | edytuj kod]
- huta szkła, rozbudowana po II wojnie światowej[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.61.
- ↑ a b c Grzegorz Rąkowski, Wołyń. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część I, Pruszków: Rewasz, 2005, s. 166–167, ISBN 83-89188-32-5, OCLC 69330692.
- ↑ Dz.U. z 1927 r. nr 36, poz. 320.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 13 września 1933 r. o zmianie granic miasta Rokitna w powiecie sarneńskim, województwie wołyńskiem (Dz.U. z 1933 r. nr 73, poz. 537).
- ↑ Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, t. 1, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 768–769, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885.
- ↑ Jan Kurdybelski, Minkowiczanie, 2007, s. 11–12, ISBN 978-83-7031-579-5.
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
- ↑ Bruno Wyrobisz – ku pamięci. Ogrody Wspomnień. Cmentarz Internetowy [online], www.ogrodywspomnien.pl [dostęp 2023-06-07].
