Roman Jan Danilewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Jan Danilewicz
Herb
Herb Ostoja
podkomorzy oszmiański
chorąży oszmiański
podstoli oszmiański
starosta inturski
poseł na Sejm I Rzeczypospolitej
Data śmierci

1685

Żona

1. Zofia Bartoszewska
2. Katarzyna Pac

Dzieci

Teresa Sulistrowska
Piotr
Michał
Kazimierz

Oszmiana - stolica dawnego powiatu oszmiańskiego

Roman Jan Danilewicz (Danielewicz) herbu Ostoja (zm. w 1685) – właściciel dóbr Świrany[1], zastawny posiadacz majątku Korciany, podkomorzy oszmiański, chorąży oszmiański, podstoli oszmiański, starosta inturski, poseł na Sejm I Rzeczypospolitej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Roman Jan Danilewicz wywodził się z rodziny należącej do rodu heraldycznego Ostojów (Mościców)[2][3][4]. O Danilewiczu i jego rodzinie pisał Kasper Niesiecki w Herbarzu Polskim[2].

Roman Jan Danilewicz związany był z Ziemią Wileńską. Działał na terenie dawnego pow. oszmiańskiego, gdzie sprawował liczne funkcje i urzędy. Posłował na Sejm elekcyjny w 1669 roku będąc w tym czasie podstolim oszmiańskim i starostą inturskim[5]. W roku 1672 uczestniczył w obradach sejmiku oszmiańskiego jako zaufany stronnik Michała Kazimierza Paca, hetmana wielkiego litewskiego[6]. Był jednym z posłów litewskich, którzy brali udział w zjeździe warszawskim i sejmie pacyfikacyjnym 1673 roku. Posłował na sejm elekcyjny w 1674 roku[7], gdzie oddał głos na Jana Sobieskiego. Wówczas piastował urząd chorążego oszmiańskiego[7] i starosty inturskiego[8]. W roku 1675 był jednym z egzekutorów testamentu hetmana Michała Kazimierza Paca[9]. Poseł sejmiku oszmiańskego na sejm 1678/1679 roku[10]. W dniu 19 XII 1679 roku został podkomorzym oszmiańskim po rezygnacji konkurentów i na rokach w Oszmianie bez sprzeciwów objął urząd. Z jakiegoś powodu szlachta jednak miała zastrzeżenia do niego skoro w roku 1681 prosiła króla o potwierdzenie jego nominacji i skarżyła się, że pozostaje bez sądów podkomorskich[11].

Roman Danilewicz wstępował w związki małżeńskie dwukrotnie. Jego pierwszą żoną była Zofia Bartoszewska. Poprzez drugie małżeństwo Danilewicz związał się z magnacką rodziną litewską Paców herbu Gozdawa[12]. Poślubił w roku 1670 Katarzynę, córkę Hieronima Dominika Paca (syna Piotra, wojewody trockiego) i Anny Wojnianki. Jego małżonka dostała tego roku w posagu od matki dobra Bolniki (alias Dubrowszczyzna) w pow. wiłkomirskim. Była też dziedziczką Wierzchówki w pow. oszmiańskim[13][14]. W roku 1679 Roman Danilewicz kupił od książąt Hieronima i Konstancji z Sapiehów małżonków Sanguszków Świrany w pow. oszmiańskim[15] za 25 000 zł. W roku 1680 wziął w zastaw majątek Korciany na Żmudzi od szwagra Piotra Michała Paca, starosty brasławskiego i jego żony Tekli Wołłowiczówny[16]. W roku 1685 już nie żył. Owdowiała Katarzyna z Paców Danilewiczowa w 1689 roku kupiła od stryja Kazimierza Paca, biskupa żmudzkiego majątek Zanarocz (alias Koziniec) w pow. oszmiańskim[17]. Posiadała także Wielkie Sioło[18][19] i Uzłę Wielką[20][21] w tymże powiecie. Zmarła w 1710 roku[15].

Roman Jan i Katarzyna z Paców małżonkowie Danilewiczowie mieli córkę Teresę, zamężną za Krzysztofem Sulistrowskim i synów: Piotra, słuchacza Akademii Wileńskiej w 1691 roku, Kazimierza i Michała, starostę plotelskiego[22].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Świrany, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 635.
  2. ↑ a b K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
  3. ↑ A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80-84.
  4. ↑ S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. III, s. 64.
  5. ↑ J. Dunin-Borkowski, M. Dunin-Wąsowicz, Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. Zestawili w porządek abecadłowy Jerzy Dunin-Borkowski i Miecz. Dunin-Wąsowicz., Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie (red. Władysława Semkowicza), t. I, s. 38.
  6. ↑ Społeczeństwo a wojsko. Społeczeństwo staropolskie. Seria nowa. Tom IV. Pod red. I. M. Dacka-Górzyńska , A. Karpiński , M. Nagielski, DiG, Warszawa 2015, s. 179.
  7. ↑ a b L. A. Wierzbicki, Posłowie Wielkiego Księstwa Litewskiego na zjazd warszawski i sejm pacyfikacyjny 1673 roku, „Teka Komisji Historycznej”, PAN, Lublin 2004, vol. I, s. 98.
  8. ↑ O. Pietruski, Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III roku 1674, Augusta II roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. Ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 65.
  9. ↑ J. Wolff, Pacowie. Materyjały historyczno-genealogiczne. Ułożone i wydane przez Józefa Wolffa, Petersburg 1885, s. 137.
  10. ↑ Robert Kołodziej, Ostatni wolności naszej klejnot. Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana III Sobieskiego, Poznań 2014, s. 594.
  11. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 264.
  12. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 272.
  13. ↑ Wierzchówka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 413.
  14. ↑ J. Wolff, Pacowie. Materyjały historyczno-genealogiczne. Ułożone i wydane przez Józefa Wolffa, Petersburg 1885, s. 222.
  15. ↑ a b Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 111.
  16. ↑ J. Wolff, Pacowie. Materyjały historyczno-genealogiczne. Ułożone i wydane przez Józefa Wolffa, Petersburg 1885, s. 223.
  17. ↑ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 122.
  18. ↑ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 166.
  19. ↑ Wielkie Sioło, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 346.
  20. ↑ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 127.
  21. ↑ Uzła, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 869.
  22. ↑ A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 81.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
  • A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80-84.
  • S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. III, s. 64.
  • Społeczeństwo a wojsko. Społeczeństwo staropolskie. Seria nowa. Tom IV. Pod red. I. M. Dacka-Górzyńska, A. Karpiński, M. Nagielski, DiG, Warszawa 2015, s. 179.
  • L. A. Wierzbicki, Posłowie Wielkiego Księstwa Litewskiego na zjazd warszawski i sejm pacyfikacyjny 1673 roku, „Teka Komisji Historycznej”, PAN, Lublin 2004, vol. I, s. 98.
  • J. Wolff, Pacowie. Materyjały historyczno-genealogiczne. Ułożone i wydane przez Józefa Wolffa, Petersburg 1885, s. 118, 137, 205, 222-223, 321.
  • Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 111, 166.
  • Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rachuba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk (oprac.), Warszawa 2004, s. 213, 264, 272, 641.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Jan_Danilewicz&oldid=73532894”