Roman Pałaszewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Pałaszewski
Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1955
Szklarska Poręba

Data i miejsce śmierci

15 maja 2010
Wrocław

Proboszcz parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku
Okres sprawowania

1992–18 sierpnia 1996

Proboszcz parafii św. Karola Boromeusza we Wrocławiu we Wrocławiu
Okres sprawowania

1996–2000

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

franciszkanie

Śluby zakonne

8 grudnia 1981

Diakonat

12 grudnia 1981

Prezbiterat

12 czerwca 1982

Faksymile
Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (odznaczenie prywatne)
Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”
Multimedia w Wikimedia Commons

Roman Pałaszewski, OFMConv. (ur. 23 lutego 1955 w Szklarskiej Porębie, zm. 15 maja 2010 we Wrocławiu) – polski franciszkanin konwentualny, doktor historii Kościoła, działacz społeczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Mariana (zm. 1999)[1] i Katarzyny z domu Boleszczuk. Chrzest święty otrzymał w kościele Bożego Ciała w Szklarskiej Porębie parafii pod tym wezwaniem, w której później był ministrantem. Po ukończeniu liceum w rodzinnym mieście i zdaniu matury w 1974 wstąpił do zakonu franciszkańskiego i rozpoczął nowicjat w Smardzewicach. 31 sierpnia 1975 złożył pierwszą profesję zakonną. 8 grudnia 1981 w Krakowie złożył śluby wieczyste, a 12 grudnia 1981 przyjął święcenia diakonatu. W 1982 ukończył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie uzyskując tytuł magistra teologii na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. 12 czerwca 1982 przyjął święcenia prezbiteratu. Od tego czasu przez trzy lata posługiwał w Dąbrowej Górniczej jako katecheta, po czym od 1985 do 1990 przez pięć lat pracował w bratniej prowincji franciszkańskiej w parafii św. Michała Archanioła w Bridgeport (Connecticut, Stany Zjednoczone) u Polonii amerykańskiej. Od 1990 do 1992 był katechetą we Wrocławiu. W 1992 został wybrany przez Kapitułę Prowincjalną proboszczem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku i gwardianem tamtejszego klasztora Franciszkanów[2] i pełnił tę funkcję od 1992 do 18 sierpnia 1996[3][4][5][6]. Podczas pracy w Sanoku zaangażował się w działalność społeczną. Wspierał działalność Sanockiej Fundacji Ochrony Zdrowia, był pomysłodawcą imprez charytatywnych, m.in. koncertów w Sanoku, inicjatorem i kierownikiem akcji „Podaruj Dzieciom Brata Słońce”[7][8][9], organizującej kolonie letnie dla dzieci z ubogich rodzin w ośrodku w Wielkich Oczach. Był redaktorem parafialnego pisma „Słówko”[10][11]. Za wkład dla miasta został wyróżniony tytułem „Człowieka Roku” 1993 w Sanoku, a 21 marca 1995 został odznaczony „za zasługi w działalności społecznej i humanitarnej” Orderem Świętego Stanisława II klasy przez Kapitułę Suwerennego Orderu Świętego Stanisława[12][13][14]. Otrzymał również tytuł Człowieka Roku 1993 województwa krośnieńskiego według tygodnika „Nowe Podkarpacie”[15]. Został odznaczony Odznaką „Zasłużony dla Sanoka”[16].

Od 1996 do 2000 był proboszczem parafii św. Karola Boromeusza we Wrocławiu we Wrocławiu przy kościele pod tym wezwaniem, gwardianem klasztoru i kustoszem sanktuarium Matki Bożej Łaskawej Patronki Małżeństw i Rodzin, a także kapelanem w Zespole Opieki Paliatywnej przy Dolnośląskim Centrum Onkologicznym[17]. Równolegle w tych latach sprawował funkcję asystenta prowincjalnego. W 2000 został wyróżniony nagrodą „Złota Podkowa”, przyznawaną przez czytelników pisma „Wieczór Wrocławia”. W 2000 został duszpasterzem w parafii Imienia Najświętszej Maryi Panny Kowarach przy kościele pod tym wezwaniem. W 2004 został wybrany przez Kapitułę Prowincjalną proboszczem parafii św. Jana Chrzciciela w Legnicy i gwardianem tamtejszego klasztoru franciszkanów i pełnił tę funkcję do 2006. Od lutego 2006 posługiwał w parafii św. Franciszka z Asyżu w Lwówku Śląskim przy tamtejszym zespole klasztornym franciszkanów. W 2008 został rektorem (administratorem) w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej w Wojkowie, obsługiwanej przez franciszkanów z klasztoru w Kowarach i stanowiącego kościół filialny.

Na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu w 1998 zdał egzamin licencjacki z historii Kościoła, a w 2006 uzyskał tytuł naukowy doktora historii Kościoła na podstawie rozprawy pt. Bracia Mniejsi Konwentualni w Archidiecezji Wrocławskiej w latach 1945-1972, napisanej pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Józefa Mandziuka, którą w 2012 wydało Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, a starania w tym kierunku poczynili o. dr hab. Zdzisław Gogola OFMConv i ks. prof. dr hab. Józef Mandziuk[18].

Zmarł 15 maja 2010 we Wrocławiu[19][20]. 20 maja 2010 został pochowany na cmentarzu parafialnym przy klasztorze w Szklarskiej Porębie[21].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kondolencje. „Słówko”. Nr 19, s. 4, 9 maja 1999. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  2. ↑ Andrzej Brygidyn, W latach powojennych . Życie polityczne. W przełomie październikowym w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 798.
  3. ↑ Z kroniki parafialnej.... „Słówko”. Nr 8 (4), s. 2, 1996. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  4. ↑ Pożegnanie ojca Romana. Nowy gwardian franciszkanów. „Tygodnik Sanocki”. Nr 34 (250), s. 1, 5, 23 sierpnia 1996. 
  5. ↑ Marek Pomykała. „Co zasiałeś – będziemy pielęgnować”. „Tygodnik Sanocki”. Nr 38 (254), s. 4, 20 września 1996. 
  6. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”, s. 331, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  7. ↑ Podaruj Dzieciom Brata Słońce. „Słówko”. Nr 2 (4), s. 2, 199. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  8. ↑ Józef Baszak: Fundacja Darczyńcy i Wolontariusze. W: Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485–2012. Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2012, s. 280. ISBN 987-83-934513-1-9.
  9. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”, s. 320, 327, 331, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  10. ↑ Wstęp. Redakcja. „Słówko”. Nr 1, s. 1, 2, 1993. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  11. ↑ Nr 5: Prasa ziemi sanockiej – informator. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 161, Sanok: 2005. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  12. ↑ Józef Baszak: Fundacja Darczyńcy i Wolontariusze. W: Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485–2012. Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2012, s. 281. ISBN 987-83-934513-1-9.
  13. ↑ Praemiando icitat. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, 2, Nr 13 (177) z 31 marca 1995. 
  14. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”, s. 317, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  15. ↑ Ludzie poprzednich lat. Ludzie roku 1995. „Podkarpacie”. 11, s. 12, 16 kwietnia 1996. 
  16. ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 564, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  17. ↑ Wrocław. bp.ecclesia.org.pl. [dostęp 2015-06-06].
  18. ↑ Książki: franciszkanie we Wrocławiu. 2012-11-09. [dostęp 2015-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
  19. ↑ Pogrzeb ś. p. o. Romana Pałaszewski w Szklarskiej Porębie. franciszkanie.esanok.pl, 2015-05-15. [dostęp 2015-06-06].
  20. ↑ Zmarł o. Roman Pałaszewski, były gwardian i proboszcz Franciszkanów w Sanoku. podkarpacie24.pl, 2010-05-15. [dostęp 2015-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-06)].
  21. ↑ Pożegnanie Duszpasterza. jelonka.com, 2010-05-24. [dostęp 2015-06-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Pałaszewski&oldid=73564099”