Ron Dermer
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 kwietnia 1971 |
|---|---|
| Ambasador Izraela w Stanach Zjednoczonych | |
| Okres |
od 2013 |
| Minister spraw strategicznych | |
| Okres |
od 29 grudnia 2022 |
| Poprzednik | |
Ron Dermer (hebr. רון דרמר; ur. 16 kwietnia 1971 w Miami Beach) – izraelski dyplomata i polityk pochodzenia amerykańskiego. W latach 2013–2021 był ambasadorem Izraela w Stanach Zjednoczonych. Od 29 grudnia 2022 roku minister spraw strategicznych Izraela.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 16 kwietnia w 1971 roku[1] w Miami Beach na Florydzie w rodzinie Jaya i Jafy Dermerów. Ojciec był prawnikiem i z ramienia Partii Demokratycznej został wybrany burmistrzem Miami w 1967 roku. Funkcję tę piastował przez dwie kadencje. Jego matka, z domu Rosenthal, urodziła się w Mandacie Palestyny, a jej rodzice uciekli z Polski i Niemiec przed II wojną światową. David, starszy brat Rona, również polityk, był burmistrzem Miami przez trzy kadencje z ramienia Partii Demokratycznej[2].
Po ukończeniu college’u pracował dla Franka Luntza – republikańskiego doradcy, który w 1994 roku tworzył kampanię Newta Gingricha[3]. Otrzymał stopień licencjata z ekonomii i zarządzania na Wharton School of the University of Pennsylvania oraz stopień licencjata na kierunku filozofii, ekonomii i nauk politycznych na Uniwersytecie Oksfordzkim[1].
Kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]
W 1995 roku zaczął pracował dla Natana Szaranskiego, pomagając przy kampanii politycznej JiIsra’el ba-Alijja[3]. Później pełnił funkcję doradcy strategicznego Szaranskiego, kiedy ten pełnił funkcje ministra gospodarki i przemysłu oraz ministra spraw wewnętrznych. W 1997 roku na stałe wyemigrował do Izraela. W tym czasie grał także w izraelskiej lidze futbolu amerykańskiego – Kraft Family Israel Football League (hebr. ליגת הפוטבול הישראלית, Ligat ha-Futbol ha-Jisra’elit), na pozycji rozgrywającego[2]. Od 2001 roku pracował jako dziennikarz w gazecie „The Jerusalem Post” i redagował w niej własną kolumnę The Numbers Game, w której krytykował Palestyńczyków za terroryzm oraz izraelską lewicę za sprzedawanie racji stanu za „mglistą nadzieję na pokój”[3]. W 2004 roku wraz z Szaranskim wydał książkę The Case For Democracy: The Power of Freedom to Overcome Tyranny and Terror[4]. Książka spotkała się z pozytywnym odbiorem w kręgach amerykańskiej administracji, w szczególności u prezydenta George’a W. Busha i sekretarz stanu Condoleezzy Rice[2]. Współpraca z Szaranskim sprawiła, że w Izraelu Dermer zaczął być uważany za specjalistę od „rosyjskiego elektoratu”[3].
W 2000 roku nawiązał kontakty z Benjaminem Netanjahu[5], a w 2003 roku został doradcą jego i redagował mu przemówienia. W 2004 roku Netanjahu powołał Dermera na stanowisko wysłannika ds. ekonomicznych w Stanach Zjednoczonych. Funkcję tę sprawował do 2008 roku. W 2005 roku Dermer zrzekł się obywatelstwa amerykańskiego, aby móc sprawować powierzone mu stanowisko. W 2009 roku premierem Izraela został Netanjahu[2]. Dermer znajdował się w sztabie wyborczym Likudu, gdzie modyfikował kampanię wyborczą partii przez pryzmat doświadczeń z kampanii prezydenckiej Baracka Obamy w Stanach Zjednoczonych[3]. Po wyborach rozpoczął pracę jako doradca polityczny w Kancelarii Premiera. W jednej z rozmów Netanjahu ujawnił, że naturalnymi kandydatami na przyszłego przywódcę Likudu są Josi Kohen, były szef Mosadu, oraz Dermer[2]. Kręgi polityków blisko związanych z Benjaminem Netanjahu uważają Dermera za „mózg Netanjahu”, a „każda kość w jego ciele jest republikańska”[6].
Ambasador Izraela w Stanach Zjednoczonych (2013–2021)[edytuj | edytuj kod]
W 2013 roku został wyznaczony przez izraelskiego premiera na stanowisko ambasadora Państwa Izrael w Stanach Zjednoczonych[7]. Podczas sprawowana tej funkcji podejmował działania mające powstrzymać administrację amerykańską przed podpisaniem porozumienia nuklearnego z Iranem. Był głównym inicjatorem i organizatorem przemowy Netanjahu w Kongresie na dwa tygodnie przed wyborami w Izraelu w 2015 roku. Wydarzenie to sprawiło, że był niechętnie goszczony przez administrację Obamy. Dermer brał także aktywny udział w spotkaniach z przedstawicielstwami dyplomatycznymi państw arabskich w Stanach Zjednoczonych, co wpłynęło na sukces Porozumień Abrahamowych[6].
W 2016 roku otrzymał nagrodę CSP Freedom Flame Award od the Center for Security Policy, która uważana jest za kontrowersyjną, antymuzułmańską i szerzącą teorie spiskowe organizacje w Stanach Zjednoczonych[8].
W 2021 roku pomagał w przygotowaniach i pisaniu autobiografii Netanjahu[2].
Powrót do polityki krajowej[edytuj | edytuj kod]
Po wygranych wyborach przez Likud w 2022 roku, mimo że nie jest członkiem Likudu, zaoferowano mu stanowisko szefa Rady Bezpieczeństwa Narodowego Izraela. Dermer odrzucił propozycję i zgodził się przyjąć stanowisko związane ze sprawami zagranicznymi. Wobec tego ponownie reaktywowano i wydzielono Ministerstwo Spraw Strategicznych z Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Gazety „Ha-Arec” i „The Jerusalem Post” sugerują, że ministerstwo Dermera będzie odpowiedzialne za relacje ze Stanami Zjednoczonymi, Arabią Saudyjską i kształtowanie polityki izraelskiej wobec Iranu[2][6][7].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
W 1998 roku ożenił się z Adi Blumberg, córką prezesa Bank of Jerusalem. Po dwóch latach Adi zmarła. W 2002 roku zawarł drugi związek małżeński z izraelską prawniczką Rhodą Pagano. Z tego związku urodziło mu się pięcioro dzieci[6].
Publikacje książkowe[edytuj | edytuj kod]
- N. Szaranski, R. Dermer, The Case for Democracy: The Power of Freedom to Overcome Tyranny and Terror, Public Affairs, New York 2004, s. 320[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b רון דרמר, „Kneset” [dostęp 2023-01-03].
- ↑ a b c d e f g Ejchner 2022 ↓.
- ↑ a b c d e Hoffman 2011 ↓.
- ↑ AMB. RON DERMER, „Israeli-American Council” [dostęp 2023-01-03].
- ↑ Mualem 2022 ↓.
- ↑ a b c d Tibon 2022 ↓.
- ↑ a b Azulaj 2022 ↓.
- ↑ Maltz 2016 ↓.
- ↑ Stanley Kober, The Case for Democracy: The Power of Freedom to Overcome Tyranny and Terror. Natan Sharansky with Ron Dermer New York: Public Affairs, 2004, 320 pp., „Cato Institute” [dostęp 2023-01-03].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Moran Azulaj, המשרד שנסגר קם לתחייה: רון דרמר מונה לשר לעניינים אסטרטגיים, „Jedi’ot Acharonot”, 29 grudnia 2022 [dostęp 2023-01-03].
- Itamar Ejchner, איש הסתרים של נתניהו לממשל בארה"ב: זה רון דרמר, השר לעניינים אסטרטגיים, „Jedi’ot Acharonot”, 30 grudnia 2022 [dostęp 2023-01-03].
- Alison Hoffman, Bibi’s Brain: Meet Ron Dermer, Israel’s new ambassador to the U.S., „Tabletmag”, 20 września 2011 [dostęp 2023-01-03].
- Judy Maltz, Israel’s Ambassador to the U.S. Will Accept Award From anti-Muslim Hate Group, „Ha-Arec”, 3 listopada 2016 [dostęp 2023-01-03].
- Mazal Mualem, Netanyahu considers former US Envoy Ron Dermer as Israel’s next foreign minister, „Al-Monitor”, 17 listopada 2022 [dostęp 2023-01-03].
- Amir Tibon, Netanyahu Appointed Two Fake Foreign Ministers. Meet the Real One, „Ha-Arec”, 29 grudnia 2022 [dostęp 2023-01-03].