Ropień okołowierzchołkowy
| abscessus periapicalis | |
| |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Ropień okołowierzchołkowy (łac. abscessus periapicalis, ang. periapical abscess) – proces zapalny toczący się w tkankach okołowierzchołkowych zęba. Jest to pierwsza faza ostrego ropnego zapalenia tkanek okołowierzchołkowych. W odpowiedzi na infekcję bakteryjną do ozębnej migrują granulocyty obojętnochłonne. Masowo ginące w procesach fagocytozy patogennych mikrobów neutrofile są jednym z podstawowych składników gromadzącej się ropy. Powoduje to resorpcję blaszki kostnej zębodołu z jednej strony, a cementu korzeniowego z drugiej.
Objawy[edytuj | edytuj kod]
Chory uskarża się na silny ból odczuwany przy ucisku za ząb przyczynowy oraz na ból samoistny nasilający się po przyjęciu poziomego położenia ciała (np. w nocy). Ból opisywany jest jako pulsujący, ciągły i promieniujący. Zwykle ciepło wzmaga odczucia bólowe, zimno zaś je łagodzi. Niektórzy chorzy podają, że mają uczucie „wysadzania zęba z zębodołu”.
Diagnostyka[edytuj | edytuj kod]
Istotne znaczenie w rozpoznaniu ropnia okołowierzchołkowego stanowi prawidłowo przeprowadzony wywiad lekarski, dodatni objaw Owińskiego oraz badanie RTG. W przypadkach, w których zewnętrzna blaszka wyrostka zębodołowego uległa zniszczeniu przez toczący się proces zapalny obserwować możemy dodatni objaw Smrekera.
W okolicy zęba przyczynowego występuje zwykle bolesne zaczerwienienie błony śluzowej oraz nieznaczny obrzęk.
Analiza zdjęć RTG pokazuje jedynie poszerzenie szpary ozębnowej.
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Zdiagnozowanie ropnia okołowierzchołkowego pociąga za sobą konieczność trepanacji zęba (otwarcia komory). Następnie przeprowadza się leczenie kanałowe zęba, ewentualnie tzw. „leczenie otwarte” w połączeniu z zastosowaniem antybiotyku w odpowiedniej dawce. W przypadku mechanicznych przeszkód w leczeniu kanałowym konieczne może być leczenie chirurgiczne – ekstrakcja zęba, resekcja wierzchołka korzenia.
Powikłania[edytuj | edytuj kod]
Nieleczony ropień okołowierzchołkowy często przechodzi w ropień podokostnowy.
Wysięk ropny przebija się najczęściej: 1) przez komorę zęba, 2) przez kość wyrostka zębodołowego, 3) przez kieszonkę patologiczną.
W przebiegu ropnia okołowierzchołkowego potencjalnie możliwe jest wystąpienie wszystkich powikłań zapalenia tkanek okołowierzchołkowych.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Jańczuk: Stomatologia zachowawcza – Zarys kliniczny. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007. ISBN 978-83-200-3598-8.
- Maria Barańska-Gachowska: Endodoncja wieku rozwojowego i dojrzałego. Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2004. ISBN 83-89309-17-3.
- Maciej Zabel: Histologia – Podręcznik dla studentów medycyny i stomatologii. Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 2000. ISBN 83-87944-61-0.
