Rostock (1956)
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Krake |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
29 września 1956 |
 Volksmarine
| |
| Nazwa |
3004 → „Rostock” |
| Wejście do służby |
28 listopada 1957 |
| Wycofanie ze służby |
16 października 1973 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 553 tony |
| Długość |
66,1 metra |
| Szerokość |
8,4 metra |
| Zanurzenie |
2,52 metra |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2400 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
16,5 węzła |
| Zasięg |
2465 Mm przy prędkości 12 węzłów |
| Sensory | |
| radar KSIB, sonar Tamir-11 | |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 85 mm 90-K 10 działek kal. 25 mm 2M-3M (5 x II) 2 zrzutnie bg, 30 min | |
| Wyposażenie | |
| trał kontaktowy MKT-1 trał magnetyczny TEM-2 trał akustyczny AT-2 | |
| Załoga |
38 |
Rostock – wschodnioniemiecki trałowiec i stawiacz min z lat 50. XX wieku, jedna z dziesięciu zbudowanych jednostek projektu 15. Okręt został zwodowany 29 września 1956 roku w stoczni Peene-Werft w Wolgast, a do służby w marynarce wojennej NRD został wcielony 28 listopada 1957 roku. Jednostka została skreślona z listy floty 16 października 1973 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Konstrukcja trałowców bazowych projektu 15[a] (typu Krake[b]) była rozwinięciem poprzedników – trałowców typu Habicht[1][2]. Jednostki oprócz wykonywania zadań trałowych mogły spełniać funkcję stawiaczy min[3][4]. Prace nad konstrukcją okrętów rozpoczęto w 1955 roku[1][2].
Okręt zbudowany został w stoczni Peene-Werft w Wolgast (numer stoczniowy 30)[2][c]. Ceremonia wodowania odbyła się 29 września 1956 roku[5].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był trałowcem (stawiaczem min) o długości całkowitej 66,1 metra, szerokości 8,4 metra i zanurzeniu 2,52 metra[2][6]. Wykonany ze stali kadłub jednostki podzielony był na 12 przedziałów wodoszczelnych[7]. Wyporność standardowa wynosiła 553 tony, zaś pełna 741 ton[1][6][d].
Trałowiec napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne 6KVD43A o łącznej mocy 2400 KM, poruszające dwiema śrubami, co pozwalało osiągnąć maksymalną prędkość wynoszącą 16,5 węzła[1][6][e]. Zasięg wynosił 2465 Mm przy prędkości 12 węzłów[6][2]. Energię elektryczną o napięciu 380 V zapewniał agregat prądotwórczy z silnikiem wysokoprężnym 8KND21[7].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiło pojedyncze działo kalibru 85 mm L/52 90-K oraz pięć podwójnych zestawów działek automatycznych 2M-3M kal. 25 mm[1][2]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze bomb głębinowych[1][6][f]. Okręt zabierał też na pokład 30 min[1][2].
Wyposażenie trałowe stanowiły: trał kontaktowy MKT-1, elektromagnetyczny TEM-2 i akustyczny AT-2[2][6]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało m.in. radar KSIB i sonar Tamir-11[2][6].
Załoga okrętu składała się z 38 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2][g].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Okręt został wcielony do służby w Volksmarine 28 listopada 1957 roku[1][2]. Początkowo jednostkę identyfikował jedynie numer 3004, a nazwę „Rostock” otrzymała w styczniu 1960 roku[1][2]. Trałowiec nosił numer burtowy 223[1][2]. W latach 1963–1965 z okrętu zdemontowano radar KSIB, instalując w zamian stacje radiolokacyjne KSA-5 i Zarnica[2][8]. Ostatnie opuszczenie bandery na okręcie odbyło się 16 października 1973 roku[1][6].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tak podaje Miramar ↓. Natomiast Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83 podaje, że projekt nosił numer 35.
- ↑ Należy zaznaczyć, że wszystkie stosowane powszechnie nazwy typów okrętów NRD nie są oryginalne, lecz stanowią nazwy kodowe NATO, zaadaptowane przez RFN.
- ↑ Miramar ↓ podaje, że okręt miał numer stoczniowy 34.
- ↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają wyporność standardową wynoszącą 650 ton.
- ↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że łączna moc silników wynosiła 3400 KM, co pozwalało osiągnąć prędkość 18 węzłów.
- ↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że na okręcie zamontowano cztery miotacze bomb głębinowych.
- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83 podaje, że załoga jednostki liczyła 24 osoby, natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że mieściła się w przedziale od 80 do 96 osób.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: 3001 ocean minesweepers (1957-1958). Navypedia. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
- M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
- ROSTOCK (6131433). miramarshipindex.nz. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
