Rośliny pojkilohydryczne

Rośliny pojkilohydryczne – rośliny cechujące się zmiennym uwodnieniem organizmów, które zależy i niewiele różni się od nawodnienia otoczenia. Typową cechą komórek tych roślin jest brak centralnie położonej wakuoli. Pomimo zmian zawartości wody nie dochodzi do uszkodzenia ultrastruktury komórki i po okresie suszy organizmy pojkilohydryczne powtórnie wykazują pełną aktywność metaboliczną^[1]. Strategię adaptacyjną polegającą na dopuszczeniu wysuszenia organizmu stosują mszaki oraz porosty^[2]^[3]. Zdolności do przetrwania organizmu po wysuszeniu wykazują także niektóre rośliny nagonasienne i okrytonasienne. Jednak strategia ta jest typowa dla większości ziaren pyłku i nasion^[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Rośliny homeohydryczne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Kacperska Alina: Gospodarka wodna. W: Fizjologia roślin (red. Kopcewicz Jan, Lewak Stanisław). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 192-227. ISBN 83-01-13753-3.
↑ Raven John A.. Putting the fight in bryophytes. „New Phytologist”. 156 (3), s. 321-323, 2002. DOI: 10.1046/j.1469-8137.2002.00545.x.
↑ Michael C. F. Proctor, Zoltán Tuba. Poikilohydry and homoihydry: antithesis or spectrum of possibilities. „New Phytologist”. 156 (3), s. 327–349, 2002. DOI: 10.1046/j.1469-8137.2002.00526.x.

[Kopcewicz-2002-1] Kacperska Alina: Gospodarka wodna. W: Fizjologia roślin (red. Kopcewicz Jan, Lewak Stanisław). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 192-227. ISBN 83-01-13753-3.

[Raven-2002-2] Raven John A.. Putting the fight in bryophytes. „New Phytologist”. 156 (3), s. 321-323, 2002. DOI: 10.1046/j.1469-8137.2002.00545.x.

[Michael-2002-3] Michael C. F. Proctor, Zoltán Tuba. Poikilohydry and homoihydry: antithesis or spectrum of possibilities. „New Phytologist”. 156 (3), s. 327–349, 2002. DOI: 10.1046/j.1469-8137.2002.00526.x.

[1]

[2]

[3]