Rudolf Świerczyński
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 23 kwietnia 1887 Rudnik | |
| Data i miejsce śmierci | 14 maja 1943 Warszawa | |
| Zawód, zajęcie | architekt | |
| Odznaczenia | ||
| ||
Rudolf Świerczyński (ur. 23 kwietnia 1887 w Rudniku, pow. łowicki, zm. 14 maja 1943 w Warszawie) – polski architekt.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Teodora i Heleny z Myszkiewiczów. Urodził się w Rudniku k. Łowicza – obecnie część wsi Piaski Rudnickie. Po ukończeniu w 1903 nauki w średniej szkole realnej w Warszawie, Świerczyński rozpoczął studia w Instytucie Politechnicznym w Warszawie, od roku 1904 także na warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1905 studiował na Wydziale Budowlanym Politechniki w Darmstadcie, potem na Politechnice w Dreźnie. W 1910 ukończył studia uzyskując dyplom inżyniera architekta. Praktykował przez rok w pracowni Fritza Schumachera w Hamburgu. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie zatrudnił się w pracowni Józefa Gałęzowskiego.
Od 1912 pracował w Warszawie. W 1915 był jednym ze współtwórców Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, którego był profesorem, a w latach 1931–1934 – dziekanem[1].
Na początku swojej działalności projektował główne dwory i pałace (m.in. restauracja Pałacu Biskupów Kujawskich w Wolborzu). W latach 20. zainteresował się ideą miasta-ogrodu, co jest widoczne w zrealizowanych projektach na Żoliborzu w Warszawie (1921–1925).
Punkt zwrotny w karierze Świerczyńskiego stanowi projekt gmachu Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie (1927) i późniejsze gmachy użyteczności publicznej jego projektu, gdzie od rozwiązań nawiązujących do klasycyzującej tradycji architektury polskiej przeszedł do form modernistycznych.
W 1937 otrzymał Grand Prix na Wystawie Światowej w Paryżu za całokształt twórczości[2]. Był członkiem grupy twórczej „Praesens” i Towarzystwa Urbanistów Polskich. Od 1934 prezes oddziału warszawskiego Stowarzyszenia Architektów Polskich[2].
Na wniosek Polskiej Akademii Literatury 5 listopada 1938 został mu nadany Złoty Wawrzyn Akademicki[3].
Zmarł na zawał serca 14 maja 1943[4]. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 85-6-1,2)[5].
Ważniejsze dzieła[edytuj | edytuj kod]
- Domy mieszkalne na osiedlu Żoliborz Oficerski (współpraca: Romuald Gutt, 1922–1927)
- Dom własny przy ul. Myśliwieckiej 12 (1924)
- Gmach Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie (1928–1931)
- Gmach Ministerstwa Komunikacji (1929–1931)
- Budynek Kierownictwa Marynarki Wojennej przy ul. Żwirki i Wigury 105 (1933–1935)
- Dom Funduszu Kwaterunku Wojskowego przy ul. Wawelskiej 7 (1935)
- Główny Urząd Patentowy RP przy al. Niepodległości 188/192 (1937–1948)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 859. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b Stanisław Łoza: Architekci i budowniczowie w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo „Budownictwo i Architektura”, 1954, s. 306.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 606 „za wybitne zasługi dla polskiej sztuki w ogóle”.
- ↑ Grzegorz Mika. Zwycięski architekt. „Stolica”, s. 40, październik-listopad 2014.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: OSTOJOWIE ŚWIERCZYŃSCY I RAWICZOWIE GUTKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-06-15].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 741. [dostęp 2020-06-16].