Ryan O’Neal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryan O’Neal
Ilustracja
Ryan O’Neal (1968)
Imię i nazwisko

Charles Samuel Eldridge Patrick Ryan O’Neal III

Data i miejsce urodzenia

20 kwietnia 1941
Los Angeles

Zawód

aktor, producent filmowy

Współmałżonek

Joanna Moore
(1963-1967; rozwód)
Leigh Taylor-Young
(1967-1974; rozwód)

Lata aktywności

od 1960

Multimedia w Wikimedia Commons

Ryan O’Neal, właśc. Charles Samuel Eldridge Patrick Ryan O’Neal III[1] (ur. 20 kwietnia 1941 w Los Angeles) – amerykański aktor i producent filmowy i telewizyjny. Nominowany do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego i Złotego Globu jako najlepszy aktor dramatyczny za rolę Olivera Barretta IV w melodramacie Love Story (1970)[2].

W 2021 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 7057 Hollywood Boulevard[3][4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Los Angeles[5] w Kalifornii jako syn aktorki Patricii Ruth Olgi (z domu Callaghan; 1907–2003) i irlandzko-amerykańskiego hollywoodzkiego scenarzysty filmowego Charlesa Eldridge’a O’Neala (1904–1996)[6]. Jego babka ze strony matki była Żydówką pochodzenia niemieckiego i polskiego[7], dziadek ze strony matki był Irlandczykiem, a ojciec miał korzenie irlandzkie i angielskie[8][9].

Wychowywał się z bratem Kevinem[10]. Po ukończeniu University High School, w latach 1956–57 był uznanym bokserem amatorem, który brał udział w turniejach Golden Gloves[11]. Znalazł zatrudnienie jako kaskader i ratownik. W 1959 ukończył amerykańską wojskową szkołę średnią w Monachium. Jego ojciec pracował dla znanego Radia Wolna Europa i uczęszczał do Munich American High School[12].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Ryan O’Neal (1962)

Karierę aktorską rozpoczął od gościnnego udziału w serialach, m.in. Opowieści wikingów (Tales of the Vikings, 1959), CBS Powszechny elektryczny teatr (General Electric Theater, 1960) z Ronaldem Reaganem czy sitcomie NBC Ojciec kawaler (Bachelor Father, 1961) z Johnem Forsythe oraz jednej z głównych ról jako Rodney Harrington w operze mydlanej ABC Peyton Place (1964-66).

Swoją pierwszą rolę kinową zagrał w dramacie Nierówna ziemia (This Rugged Land, 1962) w reżyserii Arthura Hillera, który zaangażował go potem do przełomowej roli studenta prawa z Harvardu, syna starej arystokratycznej rodziny, zakochanego w umierającej na białaczkę córce włoskiego emigranta w głośnym melodramacie Love Story (1970). Za tę rolę był nominowany do nagrody Oscara i Złotego Globu. Sukces filmu sprawił, że nakręcono sequel Historia Olivera (Oliver’s Story, 1978), który przeszedł jednak bez echa[13].

Krytycy chwalili jego nominowaną do Złotego Globu kreację oszusta opiekującego się dziewięcioletnią Addie (za rolę jego córka Tatum O’Neal odebrała Oscara za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą) w filmie Petera Bogdanovicha Papierowy księżyc (Paper Moon, 1973). Wcielił się potem w irlandzkiego młodzieńca bez perspektyw, wkradającego się w szeregi XVIII-wiecznej angielskiej arystokracji w melodramacie wojennym Stanleya Kubricka Barry Lyndon (1975). Znalazł się w obsadzie legendarnego dramatu wojennego Richarda Attenborough O jeden most za daleko (A Bridge Too Far, 1977)[14].

W latach 80. jego role kinowe w filmach: Jak świetnie (So Fine, 1981), Partnerzy (Partners, 1982) i Gorączka hazardu (Fever Pitch, 1985), Twardziele nie tańczą (Tough Guys Don't Dance, 1987), przyniosły mu w 1990 roku nominację do antynagrody Złotej Maliny dla najgorszego aktora dekady. Lepiej wiodło mu się na małym ekranie, gdzie zagrał m.in. u boku Farrah Fawcett w roli kochanka morderczyni swoich własnych dzieci we wstrząsającym dramacie ABC opartym na autentycznych wydarzeniach Małe ofiary (Small Sacrifices, 1989) oraz sitcomie CBS Dobre sporty (Good Sports, 1991).

W serialu Gotowe na wszystko (Desperate Housewives, 2005) zagrał ojca Toma Scavo (w tej roli Doug Savant) i teścia Lynette Scavo, Rodneya.

Był na okładkach magazynów takich jak „TV Guide”, „Vanity Fair”, „People” i „Bravo”[15].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

3 kwietnia 1963 ożenił się z aktorką Joanną Cook Moore, z którą ma córkę Tatum (ur. 5 listopada 1963) i syna Griffina (ur. 28 października 1964). Jednak porzucił pierwszą żonę dla Juanity Brown i w lutym 1967 rozwiódł się. Spotykał się z Lauren Hutton, Ooną Chaplin, Barbarą Carrerą, brazylijską aktorką Florindą Bolkan, brytyjską producentką telewizyjną Sabriną Guinness, byłą modelką Pat Cleveland, Britt Ekland, Dianą Ross, projektantką mody Diane von Fürstenberg, Joan Collins, Melanie Griffith i Mią Farrow[16]. W 1966 romansował z Barbarą Parkins[16].

28 lutego 1967 poślubił aktorkę Leigh Taylor-Young, poznaną na planie opery mydlanej ABC Peyton Place. Po romansie z Laną Wood (1970), Barbrą Streisand (1972), z którą spotkał się na planie dwóch komedii: No i co, doktorku? (What's Up, Doc?, 1972) i Wielkie starcie (The Main Event, 1979), i Ursulą Andress (1973), 13 marca 1974 r. rozstał się ze swoją drugą żoną Leigh Taylor-Young, z którą ma syna Patricka (ur. 14 września 1967). Spotykał się z byłą żoną Micka Jaggera z The Rolling Stones – Biancą Jagger (1975-77), Anouk Aimée (1978), Anjelicą Huston (1978) i Leslie Stefanson (1997)[16].

W latach 1979–1997 i 2001–2009 był w nieformalnym związku z Farrah Fawcett[17], z którą ma syna Redmonda (ur. 30 stycznia 1985). Razem z jej przyjaciółką Alaną Stewart był przy łóżku Farrah Fawcett w szpitalu Św. Jana w Santa Monica aż do jej śmierci (zm. 25 czerwca 2009 na raka odbytu)[18][19], ich syn Redmond przebywał wówczas w więzieniu[20].

W 2006 wygrał walkę z białaczką. W 2012 u aktora zdiagnozowano raka prostaty[21], będącego w czwartym stadium[22].

Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]

Ryan O'Neal

Filmy fabularne[edytuj | edytuj kod]

Seriale TV[edytuj | edytuj kod]

  • 1959: Opowieści wikingów (Tales of the Vikings)
  • 1960: Powszechny elektryczny teatr (General Electric Theater) jako Art Anderson
  • 1960: Nietykalni (The Untouchables) jako Bellhop
  • 1961: Ojciec kawaler (Bachelor Father) jako Marty Braden
  • 1961: The Nanette Fabray Show jako Larry
  • 1962: Moi trzej synowie (My Three Sons) jako Chug Williams
  • 1962: Imperium (Empire) jako Tal Garret
  • 1963: Wirgińczyk (The Virginian) jako Ben Anders
  • 1964: Perry Mason jako John Carew
  • 1964: Gunsmoke
  • 1964-69: Peyton Place jako Rodney Harrington
  • 1991: Dobre sporty (Good Sports) jako Bobby Tannen
  • 1992: 1775 jako Jeremy Proctor
  • 2000: Magia sukcesu (Bull) jako Robert 'Bobby' Roberts II, ojciec 'Ditto'
  • 2003: Mów mi swatka (Miss Match) jako Jerry Fox
  • 2005: Gotowe na wszystko (Desperate Housewives) jako Rodney Scavo
  • 2007: Kości (Bones) jako Max Keenan, ojciec Temperance Brennan
  • 2009: Chirurdzy (Grey's Anatomy) jako pacjent
  • 2010-2013: 90210 jako Spence Montgomery, ojciec Teddy’ego Montgomery

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Rok Nagroda Kategoria Film
1971 David di Donatello Najlepszy aktor zagraniczny[23] Love Story (1970)
1972 Bravo Otto Najlepszy aktor[23] –

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ryan O’Neal. TV.com. [dostęp 2015-08-04]. (ang.).
  2. ↑ Ryan O’Neal Awards. AllMovie. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  3. ↑ Ryan O’Neal. Hollywood Walk of Fame. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  4. ↑ Liz McNeil: Ryan O’Neal Gets Hollywood Star Next to Love Story Costar Ali MacGraw—and Late Longtime Love Farrah Fawcett. „People”, 2021-02-12. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  5. ↑ Ryan O’Neal. TV Guide. [dostęp 2015-08-04]. (ang.).
  6. ↑ Charles O’Neal Biography (1904-1996). Film Reference. [dostęp 2015-08-04]. (ang.).
  7. ↑ Ryan O’Neal What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  8. ↑ Birth Registry. CaliforniaBirthIndex.org. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  9. ↑ Ryan O’Neal. FamilySearch. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  10. ↑ Ryan O’Neal Biography (1941-). Film Reference. [dostęp 2021-08-04]. (ang.).
  11. ↑ David Mayo (2008-04-14): Eight West Michigan boxers off to Gloves nationals. Michigan Golden Gloves. [dostęp 2015-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-18)]. (ang.).
  12. ↑ Ryan-O’Neil Bio. MTV. [dostęp 2022-07-04]. (ang.).
  13. ↑ Sandra Brennan: Ryan O’Neal Biography Biography. AllMovie. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  14. ↑ Ryan O’Neal. Turner Classic Movies. [dostęp 2015-08-04]. (ang.).
  15. ↑ Ryan O’Neal Magazines. FamousFix. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  16. ↑ a b c Ryan O’Neal Relationships. FamousFix. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
  17. ↑ Farrah Fawcett biografia. MYmovies.it. [dostęp 2015-08-06]. (wł.).
  18. ↑ Beautiful People, Ugly Choices. Vanity Fair. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  19. ↑ Farrah Fawcett Dies. TMZ.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  20. ↑ Ryan and Redmond O’Neal on Losing Farrah Fawcett and Winning Warhol Portrait Battle. ExtraTV.com. [dostęp 2015-08-06]. (ang.).
  21. ↑ Ryan O’Neal ma raka. onet.pl, 16 kwietnia 2012. [dostęp 2012-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 kwietnia 2012)].
  22. ↑ Aktor „Love story” walczy z rakiem. tvn24.pl, 16 kwietnia 2012. [dostęp 2012-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 maja 2012)].
  23. ↑ a b Ryan O’Neal Awards. FamousFix. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

David di Donatello dla najlepszego aktora zagranicznego
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ryan_O’Neal&oldid=68079415”