Rybitwa różowa

Rybitwa różowa
Sterna dougallii
Montagu, 1813
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Infragromada	neognatyczne
Rząd	siewkowe
Rodzina	mewowate
Rodzaj	Sterna
Gatunek	rybitwa różowa
Podgatunki
S. dougallii dougallii S. dougallii arideensis S. dougallii korustes S. dougallii bangsi S. dougallii gracilis
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
najmniejszej troski

Rybitwa różowa (Sterna dougallii) – gatunek średniego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).

Występowanie

Zamieszkuje wyspy i wybrzeża Europy, Afryki, Ameryki Płn. i Środkowej, południowo-wschodniej Azji, w zależności od podgatunku:

• Sterna dougallii dougallii – wschodnie wybrzeże Ameryki od Nowej Szkocji po północną Wenezuelę oraz Antyle, Azory, północno-zachodnią Eropę (głównie brytyjskie i holenderskie wybrzeża, gdzie gnieździ się 1500 par, połowa jej prawdopodobnej światowej liczebności, oraz w Zatoce Bretońskiej), wschodnią i południową Afrykę. Ptaki amerykańskie zimują głównie na środkowym Atlantyku, a populacja europejska w Afryce Zachodniej i na atlantyckich wyspach.

Do Polski na wybrzeża rybitwa różowa zalatuje sporadycznie, nie gniazduje.

• Sterna dougallii arideensis – Seszele, Madagaskar i Rodrigues.
• Sterna dougallii korustes – Cejlon, Andamany i Mergui.
• Sterna dougallii bangsi – wybrzeża Morza Arabskiego, wybrzeża Chin, Wyspy Riukiu, od Tajwanu po Wielkie Wyspy Sundajskie, Nowa Gwinea, Wyspy Salomona, Nowa Kaledonia i Fidżi. Być może również Wyspy Kokosowe.
• Sterna dougallii gracilis – Moluki i Australia.

Charakterystyka

Cechy gatunku

To najrzadszy gatunek rybitwy. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym wierzch głowy i kark czarny, grzbiet blado popielaty, wierzch skrzydeł popielaty, końcówki czarne, reszta ciała biała. Sterówki zewnętrzne długiego i rozwidlonego ogona silnie wydłużone, dłuższe od skrzydeł. Widać to dobrze gdy ptaki siedzą na gniazdach. Na piersi i brzuchu różowy nalot (stąd wzięła się nazwa gatunkowa). Cienki dziób czarny o czerwonej nasadzie, nogi czerwone, różowe lub pomarańczowe. W szacie spoczynkowej czoło bieleje, a czarna czapeczka sięga tylko do karku. Osobniki młodociane mają białe czoło i ciemne plamy na wierzchu skrzydeł, grzbiecie i tylnej krawędzi ogona. Nogi i dziób czarne. Pod względem wielkości i kształtu podobna do rybitwy zwyczajnej, szybciej jednak macha ogonem. Młode rybitwy różowej różnią się od tego drugiego ptaka ciemnymi głowami, brakiem ciemnych plam na barkach i ciemnymi pasami na końcach skrzydeł, które są widoczne od spodu. Dorosłe są z wierzchu jaśniejsze od rybitwy rzecznej i popielatej.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 35-40 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 70-80 cm
waga ok. 90-125 g

Głos

Typowe odgłosy rybitwy różowej to dźwięczne "aaah" lub ciche "tczu-ik".

Biotop

Para rybitw różowych, Australia

Morskie wybrzeża. Kolonie zakłada na piaszczystych i skalistych wybrzeżach i wysepkach.

Okres lęgowy

Gniazdo

Na lęgowiska przylatują późno w porównaniu z innymi rybitwami i składają jaja dopiero pod koniec maja i na początku czerwca. Gniazdo lokowane w piaszczystym zagłębieniu. To niegłęboka, nieosłonięta niczym jamka wygrzebana w piasku lub twardej nieporośniętej ziemi. Tworzy kolonie położone blisko wody, często w połączeniu z innymi gatunkami rybitw, czasem z mewą śmieszką.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg (w razie utraty lęg może zostać powtórzony), składając w maju – sierpniu (półkula północna) 2-3 piakowożółte jaja o średniej masie około 16 g. Mają więcej plamek niż jaja innych rybitw.

Wysiadywanie i dorastanie

Jaja składane w odstępach 2-3 dni wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 22-25 dni. Rodzice karmią młode przez miesiąc. Przynoszą im małe ryby, owady, mięczaki i skorupiaki. Pisklęta mają bardzo gęsty puch. Opuszczają gniazdo po 3-7 dniach. Usamodzielniają się w wieku 25-28 dni. Kiedy młode dorastają rybitwy, zarówno stare i młode, zbierają się w stada i odlatują pod koniec lipca i w sierpniu na zimowiska.

Pożywienie

Głównie drobne ryby uzupełnione wodnymi i lądowymi bezkręgowcami.

W czasie złej pogody gdy ryby schodzą na głębsze wody mogą kraść ryby innym ptakom morskim np. maskonurom.

Ochrona

Odtwórz plik multimedialny

Rybitwy różowe na wyspie Lady Elliot, Australia

W Polsce jest objęta ścisłą ochroną gatunkową.

W oparciu o obrączkowania w Wielkiej Brytanii stwierdzono, że ok. 2,5% oznaczonych młodych jest zabijanych na zachodnich wybrzeżach Afryki, głównie w Ghanie, gdzie rybitwy są jadane. Jest to jedno z zagrożeń jakie spotyka tego coraz rzadszego ptaka. Jego dokładna liczebność nie jest znana.

Zobacz też

• fauna Polski
• ptaki Polski.

Bibliografia

• Karel Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-10-7.
• Klaus Richarz: Ptaki – Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.