Rydwany ognia
| ||
| Gatunek | dramat | |
| Data premiery |  20 maja 1981
| |
| Kraj produkcji |  Wielka Brytania
| |
| Język | angielski | |
| Czas trwania | 123 minuty | |
| Reżyseria | Hugh Hudson | |
| Scenariusz | Colin Welland | |
| Główne role | Ian Charleson Ben Cross Ian Holm Nicholas Farrell Nigel Havers John Gielgud | |
| Muzyka | Vangelis | |
| Zdjęcia | David Watkin | |
| Kostiumy | Milena Canonero | |
| Produkcja | Dodi Al-Fayed | |
Rydwany ognia (ang. Chariots of Fire) – brytyjski film z 1981 roku, wyreżyserowany przez Hugh Hudsona. Film został oparty na prawdziwej historii dwóch brytyjskich biegaczy przygotowujących się do letnich igrzysk olimpijskich 1924 roku.
W roku 1995, w stulecie narodzin kina, obraz Hudsona znalazł się na watykańskiej liście 45 filmów fabularnych, które propagują szczególne wartości religijne, moralne lub artystyczne[1].
Spis treści
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
Bohaterami filmu są dwaj brytyjscy biegacze z lat 20. XX wieku, złoci medaliści olimpijscy z Paryża: Eric Liddell i Harold Abrahams, pochodzący z różnych warstw społecznych Zjednoczonego Królestwa. Różnią się nie tylko pochodzeniem, ale i motywacją ciężkich treningów. Abrahams, angielski Żyd, sukcesami sportowymi chce zyskać akceptację w ówczesnym hierarchicznym społeczeństwie, a Liddel, wywodzący się z rodziny szkockich misjonarzy prezbiteriańskich[2], jest rozdarty między posługą Bogu a zbytkownym sportem.
Rydwany ognia to opowieść o sportowej rywalizacji, o jej blaskach i cieniach. To także hołd złożony „czasom niewinności” w sporcie, nawet jeśli ukazuje hipokryzję ówczesnych zasad olimpijskich – zawodnik ma obowiązek startować i wygrywać dla swego kraju, nie może jednak zatrudnić trenera.
Obsada[edytuj | edytuj kod]
- Nicholas Farrell jako Aubrey Montague
- Ben Cross jako Harold Abrahams
- Ian Charleson jako Eric Liddell
- Ian Holm jako Sam Mussabini (trener Abrahamsa)
- Alice Krige jako Sybil Gordon (żona Abrahamsa)
- Dennis Christopher jako Charlie Paddock
- Cheryl Campbell jako Jennie Liddell
- Brad Davis jako Jackson Scholz
- John Gielgud jako rektor Trinity College
i inni
Tytuł[edytuj | edytuj kod]
Tytuł filmu zaczerpnięto z wiersza Williama Blake’a, Jeruzalem[3]:
| Bring me my bow of burning gold! | Mój łuk złocisty niech przyniosą: |
| Bring me my arrows of desire! | I moje strzały pożądania: |
| Bring me my spear! O clouds, unfold! | I moją włócznię: O niebiosa! |
| Bring me my chariot of fire! | Mój rydwan ognia niech tu stanie. |
| (tłum. Maciej Froński) |
Ścieżka dźwiękowa[edytuj | edytuj kod]
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Glob dla Najlepszego filmu zagranicznego
- BAFTA dla Najlepszego filmu
Film zdobył siedem nominacji do Oscara i zdobył cztery statuetki, w następujących kategoriach:
Ograniczenia wiekowe[edytuj | edytuj kod]
W większości krajów nie ma specjalnych ograniczeń wiekowych. Film nie zawiera scen z nagością, przemocą, wulgarnością. Jedyne zastrzeżenia może budzić używanie przez sportowców alkoholu i papierosów, a także potencjalnie drastyczne sceny upadków oraz przemęczenia sportowców podczas treningów i zawodów.[4]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Niektóre ważne filmy czyli tzw. lista watykańska. www.kultura.wiara.pl. [dostęp 17 marca 2009].
- ↑ Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 516. ISBN 978-83-60292-30-3.
- ↑ Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 471. ISBN 978-83-60292-30-3.
- ↑ Parents Guide - IMDb, www.imdb.com [dostęp 2017-11-26].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- The best of video – poradnik: kino, tv, sat., video. Warszawa: Oficyna Wydawnicza COMFORT, 1994.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Rydwany ognia w bazie Internet Movie Database (ang.)
- Rydwany ognia w bazie Filmweb
| ||||||||
| |||||||||||||
