Przejdź do zawartości

Rydwany ognia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rydwany ognia
Chariots of Fire
Gatunek

dramat

Data premiery

20 maja 1981

Kraj produkcji

Wielka Brytania

Język

angielski

Czas trwania

123 minuty

Reżyseria

Hugh Hudson

Scenariusz

Colin Welland

Główne role

Ian Charleson
Ben Cross
Ian Holm
Nicholas Farrell
Nigel Havers
John Gielgud

Muzyka

Vangelis

Zdjęcia

David Watkin

Kostiumy

Milena Canonero

Produkcja

David Puttnam

Wytwórnia

Allied Stars Ltd
Goldcrest Films
Enigma Productions
The Ladd Company

Dystrybucja

Warner Bros.
20th Century Fox

Rydwany ognia (ang. Chariots of Fire) – brytyjski film z 1981, wyreżyserowany przez Hugh Hudsona. Oparty na prawdziwej historii dwóch brytyjskich biegaczy przygotowujących się do letnich igrzysk olimpijskich 1924.

W 1995, w stulecie narodzin kina, obraz Hudsona znalazł się na watykańskiej liście 45 filmów fabularnych, które propagują szczególne wartości religijne, moralne lub artystyczne[1].

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Bohaterami filmu są dwaj brytyjscy biegacze z lat 20. XX wieku, złoci medaliści olimpijscy z Paryża: Eric Liddell i Harold Abrahams, pochodzący z różnych warstw społecznych Zjednoczonego Królestwa. Różnią się nie tylko pochodzeniem, ale i motywacją ciężkich treningów. Abrahams, angielski Żyd, sukcesami sportowymi chce zyskać akceptację w ówczesnym hierarchicznym społeczeństwie, a Liddell, wywodzący się z rodziny szkockich misjonarzy prezbiteriańskich[2], jest rozdarty między posługą Bogu a zbytkownym sportem.

Rydwany ognia to opowieść o sportowej rywalizacji, o jej blaskach i cieniach. To także hołd złożony „czasom niewinności” w sporcie, nawet jeśli ukazuje hipokryzję ówczesnych zasad olimpijskich – zawodnik ma obowiązek startować i wygrywać dla swego kraju, nie może jednak zatrudnić trenera.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Tytuł

[edytuj | edytuj kod]

Tytuł filmu zaczerpnięto z wiersza Williama Blake’a, Jeruzalem[3]:

Bring me my bow of burning gold! Mój łuk złocisty niech przyniosą:
Bring me my arrows of desire! I moje strzały pożądania:
Bring me my spear! O clouds, unfold! I moją włócznię: O niebiosa!
Bring me my chariot of fire! Mój rydwan ognia niech tu stanie.
(tłum. Maciej Froński)

Ścieżka dźwiękowa

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Chariots of Fire (album).

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Film zdobył siedem nominacji do Oscara i zdobył cztery statuetki, w następujących kategoriach:

Ograniczenia wiekowe

[edytuj | edytuj kod]

W większości krajów nie ma specjalnych ograniczeń wiekowych. Film nie zawiera scen z nagością, przemocą, wulgarnością. Jedyne zastrzeżenia może budzić używanie przez sportowców alkoholu i papierosów, a także potencjalnie drastyczne sceny upadków oraz przemęczenia sportowców podczas treningów i zawodów[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Niektóre ważne filmy czyli tzw. lista watykańska. kultura.wiara.pl. [dostęp 2009-03-17].
  2. Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 516. ISBN 978-83-60292-30-3.
  3. Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 471. ISBN 978-83-60292-30-3.
  4. Parents Guide – IMDb [online], imdb.com [dostęp 2017-11-26].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • The best of video – poradnik: kino, tv, sat., video. Warszawa: Oficyna Wydawnicza COMFORT, 1994.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]