Ryszard Żołędziowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryszard Żołędziowski
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1887
Murafa, gubernia podolska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1913–1935, 1939–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

I Korpus Polski

Jednostki

25 Pułk Piechoty
61 Pułk Piechoty
70 Pułk Piechoty
DOK IX

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Świętego Sawy (Serbia)

Ryszard Żołędziowski (ur. 15 marca?/27 marca 1887 w Murafie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Aleksandra i Franciszki z Jędryczkowskich. Absolwent szkoły powszechnej i gimnazjum w Żytomierzu.

Od 1907 służył w armii rosyjskiej. Po ukończeniu zasadniczej służby wojskowej, wstąpił do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Irkucku. Od 1913 podporucznik, od 1916 porucznik. Od końca 1917 służył w I Korpusie Polskim. Dowodził kompanią szkoleniową 11 pułku strzelców. Po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców w maju 1918 zamieszkał w Żytomierzu. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 25 pułku piechoty, pełniąc obowiązki dowódcy kompanii i batalionu[1]. W 1920 awansował do stopnia kapitana.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1921 roku pozostał w 25 pułku piechoty. W pułku pełnił obowiązki dowódcy baonu sztabowego, a następnie kwatermistrza. W grudniu 1924 roku został przydzielony do Centralnej Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 1 w Chełmie na stanowisko dowódcy 2 kompanii szkolnej kursu doszkolenia dla młodszych oficerów piechoty[2]. Następnie służył w Komendzie Miasta Warszawa jako oficer ds. bezpieczeństwa i dyscypliny[1], 61 pułku piechoty w Bydgoszczy. 5 maja 1927 roku został przeniesiony do 70 pułku piechoty w Pleszewie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[3]. W 1928 roku został awansowany na podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku. 28 stycznia 1931 roku został przeniesiony do 9 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Brześciu na stanowisko kierownika[4]. Przed przejściem w stan spoczynku w 1935 roku był komendantem placu Modlin. Przydzielony do kadry OK IX.

W kampanii wrześniowej po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Zamordowany wiosną 1940 przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie spoczywa w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 1151.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, 2000, s. 338.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 127 z 4 grudnia 1924 roku, s. 715.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 128.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 13.
  5. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  6. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3414 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1724)
  7. ↑ BETA Księgi Cmentarne [online], ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-06-25].
  8. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 84)
  9. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  10. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 19, 11 listopada 1936. 
  11. ↑ M.P. z 1925 r. nr 63, poz. 237 „za zasługi, położone w dziedzinie wyszkolenia armji Rzeczypospolitej Polskiej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 643.
  • Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 197, 403.
  • Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 184, 347.
  • Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 84, 167.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 21, 477.
  • http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/14491.
  • Kazimierz Banaszek; Krystyna Wanda Roman; Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ryszard_Żołędziowski&oldid=69787667”