Ryszard Matuszewski (literat)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryszard Matuszewski
Ilustracja
Ryszard Matuszewski (2008)
Data i miejsce urodzenia

18 sierpnia 1914
Warszawa

Data i miejsce śmierci

29 kwietnia 2010
Warszawa

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Dziedzina sztuki

literatura

Ważne dzieła
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Sprawiedliwy wśród Narodów Świata

Ryszard Matuszewski (ur. 18 sierpnia 1914 w Warszawie, zm. 29 kwietnia 2010 tamże) – polski eseista, krytyk literacki, autor podręczników szkolnych, tłumacz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Grób Ryszarda Matuszewskiego na cmentarzu Powązkowskim

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Uczeń Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie (matura w 1932), kolega klasowy krytyka literackiego i eseisty Jana Kotta oraz Jana Nowaka-Jeziorańskiego. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie (1936).

Debiutował wierszami i artykułami na łamach międzyszkolnego pisma licealistów polskich „Kuźnia Młodych” (1931). Z tego czasu datuje się jego znajomość z redagującym dział poezji „Kuźni Młodych” ks. Janem Twardowskim. Współzałożyciel Klubu Artystycznego „S”, działającego w latach 1932–1936. W latach 1936–1937 ukończył szkołę podchorążych łączności w Zegrzu, następnie pracował w Wagons-Lits/Cook oraz był aplikantem w Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. W lipcu 1938 poślubił Beatę z d. Sobolewską (1915–2005).

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 (m.in. w oblężonym Modlinie), a w latach 1940–1944 działaczem podziemia kulturalnego, związany z podziemną PPS – WRN. Współpracował z podziemną prasą konspiracyjną i organizował w swoim mieszkaniu wieczorki literackie[1]. Pracował w Zarządzie Miejskim w Warszawie. W 1942 urodziła się jego córka Małgorzata Matuszewska (1942–2023), następnie zamężna z Krzysztofem Pszenickim, dziennikarzem i b. szefem sekcji polskiej BBC w Londynie).

W roku 1945 Matuszewski został zmobilizowany do wojska, pracował do 1947 w dzienniku „Polska Zbrojna”.

Pomoc okazana Żydom[edytuj | edytuj kod]

Podczas okupacji niemieckiej wspólnie z żoną Beatą Matuszewską ukrywał w swoim mieszkaniu przy ul. Krasińskiego 18 znajomych Żydów: Jana Kotta i doktora Antoniego Rosentala. Ukrywającym się u niego literatom przekazywał pomoc finansową z funduszy Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Oprócz bliskich znajomych, Matuszewski udzielał schronienia także trzem obcym Żydówkom, które pracowały jako opiekunki dla jego dzieci. Pierwszą z nich była Elżbieta Pawłowska, która opiekowała się Małgorzatą, córką Matuszewskich, od zimy 1942 r. do wiosny 1943 r., po czym trafiła do KL Auschwitz. Od wiosny 1943 r. do powstania warszawskiego Matuszewski zapewniał schronienie Zofii Zawadzkiej, później zaś Tunii Szpilman, obie również były nianiami Małgorzaty[1].

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

W 1946 r. urodził się jego syn, Piotr (obecnie architekt). Po wojnie był sekretarzem redakcji tygodnika „Kuźnica” (Łódź 1946–1950), gdzie rozpoczął systematyczną działalność jako krytyk i recenzent. Następnie w tygodniku „Nowa Kultura”, gdzie był kierownikiem działu krytyki (1950–1960), oraz zastępcą redaktora naczelnego (1952–1956). Kierownik pracowni literatury współczesnej IBL PAN (1954–1958), w latach 1956–1985 pisał stałe sprawozdania z ruchu poetyckiego w wydawnictwie „Rocznik Literacki”. Kierownik działu literatury współczesnej Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik” (1960–1977). W 1961 ożenił się ponownie z Ireną Szymańską, tłumaczką, edytorem i wydawcą. W latach 1973–1975 był kierownikiem działu krytyki w tygodniku „Literatura”. Współzałożyciel i w latach 1969–2003 jeden z wiceprezesów Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Literackich z siedzibą w Paryżu. W 1988 zorganizował kongres Stowarzyszenia w Polsce (w Toruniu), a w 2003 Stowarzyszenie to przyznało mu tytuł prezesa honorowego.

Członek Związku Literatów Polskich (1944–1983), Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (1989–2010) oraz Polskiego PEN Clubu.

Zmarł w swoim domu w Warszawie przy ul. Nowowiejskiej z powodu niewydolności serca. Został pochowany 10 maja 2010 roku na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 237-2-23)[2]. Mszę św. żałobną odprawił ks. Wiesław Niewęgłowski, duszpasterz środowisk twórczych.

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Twórczość (wybór)[edytuj | edytuj kod]

  • S (poezje; F. Hoesick 1933; wespół z Janem Kottem i Włodzimierzem Pietrzakiem)
  • Gospoda pod wesołą kukułką (utwór sceniczny; wespół z Janem Rojewskim; Biblioteka Teatralna Domu Wojska Polskiego, Tom I; Wydawnictwo „Prasa Wojskowa”, Warszawa 1948)
  • Literatura po wojnie (szkice literackie; Spółdzielnia Wydawnicza „Książka” 1948, Książka i Wiedza 1950)
  • Literatura na przełomie (szkice literackie; Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik” 1951)
  • Literatura międzywojenna (podręcznik szkolny; Wiedza Powszechna 1953)
  • Szkice krytyczne (szkice literackie; Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik” 1954)
  • Historia literatury polskiej. Materiały do nauczania klasy XI. Zeszyt I – Antologia (Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych 1955); jako
  • Literatura współczesna: antologia i opracowanie (Wyd. 5: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych 1963, 1968)
Irena Szymańska, Małgorzata Baranowska, Ryszard Matuszewski, Wisława SzymborskaPolski PEN Club, Warszawa, wrzesień 1996 r.

Publikacje w pracach zbiorowych[edytuj | edytuj kod]

Przekłady[edytuj | edytuj kod]

Ryszard Matuszewski prezentuje egzemplarz swojej debiutanckiej książki – Biblioteka Narodowa, Warszawa, 10 września 2004 r.

Opracowania[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Historia pomocy – Rodzina Matuszewskich | Polscy Sprawiedliwi [online], sprawiedliwi.org.pl [dostęp 2021-11-04].
  2. Cmentarz Stare Powązki: WIKTOR MATUSZEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]