Rów przeciwpancerny
Rów przeciwpancerny (zwany niekiedy przeciwczołgowym) – ziemna zapora przeciwpancerna wykonana w terenie ręcznie, mechanicznie lub przy użyciu materiału wybuchowego. Ma postać rowu o przekroju trapezu lub trójkąta. Rowy przeciwpancerne tworzy się w terenie równinnym i na stokach o nachyleniu 15–20° w celu zatrzymania czołgów, wozów bojowych i środków transportowych przeciwnika. Głębokość rowu powinna wynosić co najmniej 2 m, szerokość dna 3 m, a nachylenie ścian ponad 45°[1].
Rowy przeciwpancerne były powszechnie stosowane w czasie II wojny światowej[1].
W powiecie pińczowskim, zachował się do dziś, niemal niezniszczony na całym dystansie od Młodzaw Dużych do Michałowa, duży rów przeciwczołgowy mający długość ok. 6 km (głębokość ok. 2,5 m głębokości i szerokości u góry ok. 6,5 m) stanowiący część niemieckiej linii umocnień A1 – „Venus”. Przy jego kopaniu pracowała pod przymusem, od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r., miejscowa ludność oraz więźniowie z niemieckich obozów pracy w Michałowie i Młodzawach Dużych[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wydawnictwo Ministra Obrony Narodowej, 1989, s. 235. ISBN 83-11-07423-2.
- ↑ Karina Berkowicz. Ucieczka z fortyfikacyjnego obozu pracy w Młodzawach Dużych [kierowanego przez zbrodniarza niemieckiego Theo van Eupena (1907-1944)] w relacji Stanisławy Popek. „Świętokrzyskie”. 28(32), s. 40-57, 2021. Kielce. [dostęp 2022-03-27].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 379. ISBN 83-11-06229-3.