Sławomir Piskorz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sławomir Piskorz
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1934
Michałowice

profesor nauk o Ziemi
Specjalność: dydaktyka geografii
Alma Mater

Akademia Pedagogiczna w Krakowie

Uczelnia

Akademia Pedagogiczna w Krakowie

Okres zatrudn.

1967-2008

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Sławomir Maksymilian Piskorz (ur. 24 stycznia 1934 w Michałowicach) – polski geograf specjalizujący się w dydaktyce geografii, profesor nauk o Ziemi, profesor zwyczajny Akademii Pedagogicznej w Krakowie (przekształconej w Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN)[1][2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1957 ukończył studia geograficzne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Napisał pracę magisterską pt. Zarys monograficzny północnej części Garbu Wodzisławskiego, pod kierownictwem doc. dra Jana Flisa. Po studiach przez 5 lat pracował jako nauczyciel geografii w XII LO w Krakowie[3][4]. W latach 1963–1967 odbył studia doktoranckie w WSP w Krakowie. Stopień doktora nauk przyrodniczych w zakresie dydaktyki geografii nadała mu w 1968 r. Rada Wydziału Geograficzno-Biologicznego WSP w Krakowie na podstawie rozprawy pt. Nauczanie problemowe w grupach na lekcjach geografii i jego skuteczność, przygotowanej pod kierunkiem prof. Rodiona Mochnackiego[3][4].

Od 1967 do 2008 pracował w WSP/AP/UP jako asystent, adiunkt, docent prof. nadzwyczajny i prof. zwyczajny. Badania naukowe S. Piskorza ogniskowały się wokół transformacji dorobku geografii jako nauki do geografii jako przedmiotu nauczania, optymalizacji procesu geograficznego kształcenia, kształcenia nauczycieli geografii oraz historii geografii szkolnej i jej dydaktyki[3]. W 1980 r. Rada Wydziału Humanistycznego WSP nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie dydaktyki geografii na podstawie pracy pt. Dobór i układ treści w szkolnym podręczniku geografii[3][4]. W 1998 r. uzyskał tytuł profesora nauk o Ziemi[5] ,z rekomendacji Rady Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego[6] Jest pierwszym w Polsce profesorem tytularnym specjalizującym się w zakresie dydaktyki geografii[3]. Ma w swoim dorobku ok. 170 publikacji naukowych i popularnonaukowych[3]. Wśród tych ostatnich są podręczniki geografii dla szkoły podstawowej i średniej. W Instytucie Geografii WSP, AP przez 22 lata kierował Zakładem Dydaktyki Geografii, 6 lat Studium Podyplomowym Geografii. Wykształcił 180 magistrów, 6 doktorów (był promotorem m.in. późniejszych samodzielnych pracowników nauki[5]: Elżbiety Szkurłat[4], Bożeny Wójtowicz, Wiktora Osucha i Danuty Piróg).

Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był członkiem egzekutywy OOP PZPR w WSP[7].

Działał w Polskim Towarzystwie Geograficznym (w ZG PTG i w Olimpiadzie Geograficznej)[8], był ministerialnym recenzentem podręczników geografii i przyrody, był członkiem Komitetu Redakcyjnego Geografii w Szkole, pracował w Głównej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Stopni Specjalizacji Zawodowej Nauczycieli oraz był wiceprzewodniczącym Rady Naukowej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Pomocy Naukowych i Sprzętu Szkolnego[3][4][6].

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Otrzymał liczne nagrody Rektora WSP/AP, dwie nagrody zespołowe Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Technik oraz Ministra Edukacji Narodowej[6], został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką za Zasługi dla Ziemi Krakowskiej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem KEN, Medalem UP, Złotą Odznaką i Medalem PTG[1][4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Józef Hampel i inni red., Leksykon profesorów Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej 1946-2006, Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2006, s. 445-446, ISBN 83-7271-395-2, OCLC 123076134.
  2. ↑ Janusz Kapuścik (red.), Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 5, Suplement A-Ż, Warszawa: Ośrodek Przetwarzania Informacji, 2006, s. 652, ISBN 83-916278-4-5, OCLC 315409312.
  3. ↑ a b c d e f g Polska dydaktyka geografii jako nauka i sztuka, pod red. M. Tracz i Z. Zioło. Akademia Pedagogiczna w Krakowie, Kraków 2004,s. 9-29.
  4. ↑ a b c d e f Sławomir Piskorz, Mariola Tracz, Nowy słownik biograficzny polskich dydaktyków geografii, Kraków: Poligrafia Salezjańska, 2015, ISBN 978-83-62127-89-4, OCLC 934790775.
  5. ↑ a b Prof. dr hab. Sławomir Maksymilian Piskorz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2022-08-31].[martwy link]
  6. ↑ a b c Zbigniew Długosz, Zbigniew Zioło (red.), 75 lat geografii na Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie (1946–2021), „Prace Monograficzne”, 1136, Kraków: Wyd. Nauk. UP, 2022, s. 503–505.
  7. ↑ Józef Hampel, Marian Różycki, Jan Szmyd, Podstawowa Organizacja Partyjna w latach 1961–1971, [w:] „Rocznik Naukowo-Dydaktyczny. Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie”, Z. 46, Kraków 1973, s. 362.
  8. ↑ Antoni Jackowski, Izabela Sołjan, Marek Sobczyński, Historia Polskiego Towarzystwa Geograficznego, Łódź: Polskie Towarzystwo Geograficzne, 2018, T. I, s. 123–124 i in.; T. II, s. 27, 33 i in.; T. III, s. 12, ISBN 978-83-63418-00-7, OCLC 1088965207.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sławomir_Piskorz&oldid=72409664”