SMS Hansa (1872)
.jpg)
| |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Początek budowy |
1868 |
| Wodowanie |
26 października 1872 |
 Kaiserliche Marine
| |
| Wejście do służby |
19 maja 1875 |
| Wycofanie ze służby |
1884 |
| Los okrętu |
złomowany 1906 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
4400 t |
| Długość |
73,5 m |
| Szerokość |
14,1 m |
| Zanurzenie |
5,7 m |
| Napęd | |
| pozioma maszyna parowa pojedynczego rozprężania o mocy 450 KM, 1 śruba, żagle | |
| Prędkość |
12 w. |
| Uzbrojenie | |
| 8 dział 210 mm | |
| Załoga |
399 |
SMS Hansa – niemiecki okręt pancerny, który wszedł w skład Kaiserliche Marine w 1875 roku. W Niemczech klasyfikowany jako korweta pancerna. Była to pierwsza jednostka pancerna zbudowana w Niemczech. Okręt otrzymał imię dla uczczenia Związku Hanzeatyckiego. Z uwagi na znaczną korozję kadłuba wycofany ze służby w 1888 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Budowa pierwszego okrętu pancernego zbudowanego w Niemczech rozpoczęła się w 1868 roku w Stoczni Królewskiej w Gdańsku. Wodowanie nastąpiło 26 października 1872 roku w tej samej stoczni, która w międzyczasie z uwagi na powstanie niemieckiego państwa narodowego zmieniła nazwę na Kaiserliche Werft. Okręt wszedł do służby 19 maja 1875 roku pod nazwą „Hansa”. W jego konstrukcji wykorzystano elementy wykonane ze stopu żelaza, głównie wręgi i elementy pancerza, w połączeniu z elementami wykonanymi z drewna. Zastosowano sześć przedziałów wodoszczelnych. Okręt wyposażono w maszynę parową o mocy 450 KM wyprodukowaną przez szczecińską stocznię AG Vulcan Stettin, która napędzała jedną trzyłopatową śrubę okrętową[1]. Jako pomocniczy zastosowano napęd żaglowy.
Służba[edytuj | edytuj kod]
Zgodnie z planami pierwsze lata służby upłynęły okrętowi na ochranianiu szlaków komunikacyjnych. W październiku 1878 roku „Hansa” została skierowana w rejon Karaibów, gdzie operowała głównie u wybrzeży Wenezueli. Jesienią 1879 roku okręt skierowano na Pacyfik, gdzie rozważano jego udział w odbiciu niemieckiego statku handlowego przetrzymywanego w peruwiańskim porcie Callao w związku z wojną pomiędzy Chile a Boliwią.
W 1884 roku odkryto, że kadłub okrętu jest poważnie skorodowany, w związku z czym wycofano go ze służby i przeznaczono do zadań pomocniczych[2]. Na jednostce stacjonował oddział wartowniczy, a także były prowadzone szkolenia w obsłudze siłowni okrętowych. Ostateczne skreślenie z rejestru floty nastąpiło 6 sierpnia 1888 roku. Okręt sprzedano za 96 tysięcy marek i złomowano w 1906 roku w Świnoujściu[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Gröner 1990 ↓, s. 5.
- ↑ Gröner 1990 ↓, s. 17.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Erich Gröner: German Warships: 1815–1945. Annapolis: Naval Institute Press, 1990. ISBN 978-0-87021-790-6.
- Roger Chesneau: Conway's All the World's Fighting Ships, 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5.