SM UB-15

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SM UB-15
Ilustracja
Klasa

okręt podwodny

Typ

UB I

Projekt

werk 224

Historia
Stocznia

AG Weser, Brema

Początek budowy

9 listopada 1914

Wodowanie

23 marca 1915

 Kaiserliche Marine
Nazwa

SM UB-15

Wejście do służby

11 kwietnia 1915

Wycofanie ze służby

18 czerwca 1915

 K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa

SM U-11

Wejście do służby

18 czerwca 1915

Wycofanie ze służby

czerwiec 1915

Los okrętu

przekazany Włochom jako reperacje wojenne w 1918 roku, zezłomowany w Puli 1919[a]

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


127 ton
142 tony

Długość

28,1 metra

Szerokość

3,2 metra

Zanurzenie

3 metry

Zanurzenie testowe

50 metrów

Rodzaj kadłuba

jednokadłubowy

Napęd
1 silnik Diesla (60 KM), silnik elektryczny (120 KM)
1 wał napędowy, 1 śruba
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


6,5 węzła
5,5 węzła

Zasięg

1650 Mm @ 5 węzłów (pow.)
45 Mm @ 4 węzły (zan.)

Uzbrojenie
2 torpedy, karabin maszynowy 8 mm; od 1917 armata rewolwerowa
Wyrzutnie torpedowe

2 x 450 mm (dziób)

Załoga

14 osób

SM UB-15niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB I zbudowany w stoczni AG Weser w Bremie w latach 1914-1915. Wszedł do służby w Kaiserliche Marine 11 kwietnia 1915 roku. 18 czerwca 1915 roku okręt został przekazany Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine, gdzie dosłużył do chwili przekazania Włochom jako reperacje wojenne w listopadzie 1918 roku.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

SM[b] UB-15 należał do typu UB I. Był małym jednokadłubowym okrętem przeznaczonym do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji; długości 28,1 metrów, wyporności w zanurzeniu 142 tony, zasięgu 1650 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu.

Wymogiem przy projektowaniu tych okrętów była możliwość transportu koleją, dzięki temu część z nich została przetransportowana nad Adriatyk, gdzie operowały z baz austriackich. UB-15 został więc po wybudowaniu rozebrany na części i przewieziony koleją do Puli. Podczas ponownego składania okrętu, 4 czerwca dowództwo jednostki objął Heino von Heimburg – dotychczasowy dowódca U-11, z którego przejął także część załogi. Heino von Heimburg następnie został dowódcą UB-14, UC-22, UB-68 oraz U-35. Pod jego dowództwem okręty te zatopiły 20 statków o łącznej pojemności 44 892 BRT i pięć okrętów. 11 sierpnia 1917 roku został odznaczony Pour le Mérite[1], 14 lub 18 czerwca okręt został przekazany Austro-Węgrom.

Służba[edytuj | edytuj kod]

10 czerwca 1915 roku, podczas pierwszego patrolu po Adriatyku, w pobliżu Porto di Piave Vecchia SM UB-15 zatopił włoski okręt podwodny „Medusa” o wyporności 245 BRT[2][3]. Po przekazaniu okrętu Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine dowództwo nad okrętem objął austriacki kapitan, w czasie dalszej służby U-11 nie zatopił ani jednego statku.

Po podpisaniu rozejmu w Compiegne i zaprzestaniu działań wojennych okręt został przekazany Regia Marina. Został zezłomowany w 1920 roku[4].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Według uboat.net - WWI U-boats UB 15, (ang.) [dostęp 23-11-2013].
  2. SM - Seiner Majestät.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Heino von Heimburg. [w:] WWI U-boat commanders [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
  2. Stern 2007 ↓, s. 23-38.
  3. Ships hit during WWI – Medusa Guðmundur Helgason, Uboat.net
  4. Gardiner, s. 343.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 43. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 180, 343. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 99. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Cecil Stern: The hunter hunted: Submarine versus submarine: encounters from World War I to the present. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2007. ISBN 1-59114-379-9. (ang.).