HCP 5M

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z SN80)
SN80
Ilustracja
SN80-12 w lokomotywowni Leszno
Kraj produkcji

 Polska

Producent

H. Cegielski Poznań

Lata budowy

1961–1964

Układ osi

B'2'

Wymiary
Masa służbowa

49,6 t

Długość

24 100 mm

Szerokość

2900 mm

Wysokość

3980 mm

Średnica kół

940 mm

Napęd
Typ silników

1DVSa/14-350 [2DVSa]

Liczba silników

12 cylindrowy, 1500 obr./min, 260 kW (350 KM) [265 kw (360 KM)]

Parametry eksploatacyjne
Rodzaj przekładni

hydrokinetyczna Voith typu T26/WAG/V

Prędkość konstrukcyjna

100 km/h

Parametry użytkowe
Liczba miejsc siedzących

48+8

Model SN80 w parowozowni Wolsztyn

HCP 5M (seria SN80) – spalinowy wagon silnikowy przeznaczony do ruchu lokalnego, napędzany silnikiem Diesla, z przekładnią hydrauliczną. Został wyprodukowany przez zakłady HCP w Poznaniu w latach 1961-1964 w liczbie 13 egzemplarzy. Posiadał sterowanie ukrotnione do 4 wagonów SN80.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Program modernizacji polskiej kolei, przyjęty w PKP w drugiej połowie lat pięćdziesiątych, oprócz prac elektryfikacyjnych zakładał wdrożenie na szerszą skalę na liniach drugorzędnych wagonów motorowych[1]. W połowie lat 50. Centralne Biuro Konstrukcyjne Przemysłu Taboru Kolejowego otrzymało zadanie stworzenia projektów wagonów silnikowych i doczepnych[1]. Powstały wówczas projekty wagonów silnikowych z przekładnią mechaniczną (typ 4M), hydrauliczną (typ 5M) oraz założenia dla produkcji spalinowego zespołu trakcyjnego oraz lekkiego autobusu szynowego[1]. Produkcję prototypu pojazdu 5M powierzono Zakładom Cegielskiego, które w 1959 roku wykonały prototyp pojazdu, oznaczonego serią SN80. Założono, że w latach 1959-1960 zostanie wyprodukowanych 25 pojazdów tego typu[1]. Ostatecznie, w latach 1961-1964 wyprodukowano jedynie 13 egzemplarzy, a produkcję wstrzymano z powodu wstrzymania importu przekładni[1].

Wnętrze[edytuj | edytuj kod]

Wnętrze było podzielone na 9 przedziałów: 2 kabiny sterownicze, przedział silnikowy, przedział bagażowy, w którym znajdowało się 8 dodatkowych miejsc, 2 przedziały pasażerskie mające 16 i 32 miejsca, toaletę oraz przedział z kotłem ogrzewania parowego (SN80 w przeciwieństwie do nowoczesnej konstrukcji SA106 mógł ogrzewać wagon doczepny). Przedziały pasażerskie oraz przedsionek i toalety były skopiowane z wagonu 101A.

Obecnie[edytuj | edytuj kod]

Wagon SN80-12, jedyny zachowany egzemplarz tej serii, był eksploatowany do 8 listopada 1979, a 1 czerwca 1981, po podjęciu decyzji o zaprzestaniu wykonywania napraw pojazdu, został on skreślony ze stanu PKP. Przekazano go warszawskiemu Muzeum Kolejnictwa, jednak po kilkunastu latach pobytu na stacji Warszawa Główna eksponat przetransportowano do Leszna, gdzie w 1995 wagon wyremontowano. W następnych latach stan pojazdu pogarszał się, dlatego Muzeum Przemysłu i Kolejnictwa na Śląsku chciało pozyskać eksponat od warszawskiej placówki jako depozyt. Transport zaplanowano na maj 2016, ale ostatecznie wagon SN80-12, przekazany na 12 lat, dotarł do Jaworzyny Śląskiej 22 września[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Paweł Terczyński, Marek Ćwikła. SN61. „Świat Kolei”. 3/1997, s. 12-16. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  2. Maciej M. Mądry. Przeprowadzka SN80. „Świat Kolei”. 11/2016, s. 5. Łódź: Emi-Press. ISSN 1234-5962. (pol.). 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Terczyński P., Zintel K., Wagon spalinowy SN80 w: Świat Kolei 8/2002.