SS Katowice (1926)
 w porcie w 1927 roku | |
| Poprzednie nazwy |
Vendemiaire |
|---|---|
| Bandera | |
| Port macierzysty | |
| Armator | |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Data wodowania | |
| Data oddania do eksploatacji | |
| Data zatonięcia | |
| Dane techniczne | |
| Nośność (DWT) |
3007 |
| Liczebność załogi |
23 do 28 |
| Długość całkowita (L) |
83,82 m |
| Szerokość (B) |
12,16 m |
| Zanurzenie (D) |
5,41 m |
| Pojemność |
brutto: 1995 RT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
trzycylindrowa tłokowa maszyna parowa |
| Moc silnika |
1200 KM |
| Prędkość maks. |
9 w. |
SS Katowice – polski masowiec zbudowany w latach międzywojennych we francuskiej stoczni Chantiers Navals Français. Bliźniaczymi statkami były SS „Wilno”, SS „Kraków”, SS „Poznań” oraz SS „Toruń”. Statki te, ze względu na kraj pochodzenia, nazywane były francuzami.
Historia i rejsy[edytuj | edytuj kod]
Przed II wojną światową[edytuj | edytuj kod]
Statek powstał w dokach nad kanałem La Manche we francuskiej stoczni Chantiers Navals Français w Blainville koło Caen. Nie jest znana data budowy, gdyż zanim został zakupiony przez polskiego armatora, pływał już wcześniej pod banderą francuską, nosząc nazwę „Vendemiaire”[potrzebny przypis]. Frachtowiec dowodzony przez kapitana Tadeusza Bramińskiego dobił po raz pierwszy do gdyńskiego nabrzeża 6 stycznia 1927 roku. Następnego dnia miała miejsce uroczystość podniesienia polskiej bandery. Jej poświęcenia dokonał ks. Ernest Jesionowski. W uroczystościach uczestniczył ówczesny minister przemysłu i handlu, budowniczy portu w Gdyni Eugeniusz Kwiatkowski. Węglowiec został przejęty przez Żeglugę Polską.
Statek pływał po Bałtyku i Morzu Północnym do portów w Szwecji i do brytyjskiego Preston. Rzadko wyruszał na wody Morza Śródziemnego. 23 sierpnia 1939 wypłynął z Gdańska do Włoch dowodzony przez kpt. Bohdana Gawęckiego[1].
Lata II wojny światowej[edytuj | edytuj kod]
Port w Genui SS „Katowice” opuścił nocą 25 września płynąc do Marsylii. 18 listopada wziął kurs na Sète. Od tego momentu statek zaczął służyć we francuskiej Mission des Transports Maritimes.
W roku 1940, po klęsce Francji przeszedł pod angielskie dowództwo, nadal nosząc polską banderę. Pływał m.in. do Kanady. Pod koniec wojny obsługiwał porty u wybrzeży Anglii. Brał udział w alianckiej inwazji Normandii[2].
Lata powojenne[edytuj | edytuj kod]
Po kapitulacji Niemiec statek znalazł się w stoczni w Kingston. Pływał jakiś czas pod banderą brytyjską, ale w końcu postanowiono oddać go Polsce. Jednostka opuściła Londyn 22 września 1945 roku, by po kilku dniach dotrzeć do Gdyni. Dowodził nią wówczas kpt. Kazimierz Ostapowicz.
Po wojnie bazą statku stał się Szczecin. Masowiec, aż do zatonięcia, przewoził węgiel i operował w trampingu krótkiego zasięgu[3].
1 marca 1949 roku na Morzu Północnym, nieopodal brzegów holenderskiej wyspy Terschelling w archipelagu Wysp Zachodniofryzyjskich, w silnym sztormie statek został zepchnięty na mieliznę, przełamał się na dwie części i zatonął, szczęśliwie bez ofiar w ludziach[4]. Załogę statku uratowali ratownicy holenderscy na łodzi „Brandaris”, bazującej na wyspie Terschelling.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ryszard Leszczyński: Ginące frachtowce. T. 1. Gdańsk: Fundacja Promocji Przemysłu Okrętowego i Gospodarki Morskiej, 2007, s. 45-48. ISBN 978-83-60584-08-8.
- ↑ R. Leszczyński, s.48-54.
- ↑ J. Piwowoński, s.20.
- ↑ R. Leszczyński, s.54-66.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Miciński: Księga statków polskich 1918-1945. T. I. Gdańsk: Polnord-Oskar, 1996. ISBN 83-86181-23-0.
- Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989, s. 20. ISBN 83-10-08902-3.
- Polska na morzu. Mieczysław Bogucki (red.). Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1935.
- Zygmunt Jan Tyszel: Pod ojczystą banderą. Katowice: Liga Morska i Rzeczna Okręgu Zagłębia Węglowego, 1930.