Salonin
.jpg)
| |
| Cesarz rzymski | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca |
Galien |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec |
Galien |
| Matka | |
| Rodzeństwo | |
| Moneta | |
 Antoninian Saloninus Augustus | |
Salonin(us), Publius Licinius Cornelius Saloninus Valerianus (ur. ok. 242, zm. 260 w Kolonii Agrypinie) – cesarz rzymski, syn cesarza Galiena i Saloniny, wnuk Waleriana I[1].
Panowanie
[edytuj | edytuj kod]
Saloninus pochodził z rodu Licyniuszy[2]. Był młodszym synem Galiena i jego żony Julii Kornelii Saloniny. Matka urodziła się w Bityni, była prawdopodobnie pochodzenia greckiego[3][4]. W 253 roku, gdy ojciec został cesarzem, razem z bratem Walerianem, otrzymali tytuł cezara. Po śmierci starszego brata w 258 roku, Saloninus stał się dziedzicem cesarstwa[1][2][5]. Na przełomie 259/260 roku germańskie plemiona Alamanów i Franków zagroziły Cesarstwu Rzymskiemu wszczynając bunty w Galii. Gallienus wraz z Saloninusem przybyli do zagrożonej prowincji Germanii Dolnej[6][7]. Stolicą prowincji i siedzibą cesarza była Kolonia Agrippina (obecnie miasto Kolonia w Niemczech). Najazdy germańskie, w okolicach Dunaju i na północną Italię, zmusiły Gallienusa do interwencji. Opuścił miasto zostawiając Saloninusa jako swego zastępcę. Chciał ustrzec syna od walk prowadzonych nad Dunajem, ale też pragnął zachować kontrolę nad dowódcą legionów reńskich Postumusem[8].
Opiekę nad ok. 16-letnim Saloninusem sprawował rzymski żołnierz Sylwan (łac. Silvanus). Ok. 259 przyjął tytuł cesarza[a]. W tym też czasie do obiegu w Kolonii trafiły monety z jego wizerunkiem jako łac. Saloninus Augustus. Ok. roku 260 Postumus, który pełnił przed nim obowiązki namiestnika prowincji Germania, wykorzystał osłabienie armii i zbuntował się przeciw władzy małoletniego syna Galiena[5][8]. Wojska ogłosiły swojego dowódcę cesarzem. Mieszkańcy obleganej Kolonii wydali Saloninusa uzurpatorowi, który kazał go zamordować. Podobny los spotkał Sylwana[8][9][10].
Popiersie
[edytuj | edytuj kod]W 1934 Römisch-Germanisches-Museum zakupiło kolekcję konsula Carla Antona Niessena (1830–1934). Wśród licznych eksponatów znajdowało się niewielkie, kilkucentymetrowe, popiersie Saloninusa. Zostało znalezione w północnej części rzymskiej Kolonii Agrippina[7]. Wykonane jest z nieprzeźroczystego, niebieskiego szkła. Przedstawia popiersie chłopca z pełnymi policzkami i podwójnym podbródkiem. Ubrany jest w haftowaną togę, która ze względu na sposób udrapowania, nazywana jest łac. toga contabulata. Starannie ułożone fałdy układają się na płasko na ciele. Popiersie jest prawdopodobnie jedyną zachowaną rzeźbą z wizerunkiem Saloniusa[7][8].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Prawdopodobnie, gdy został sam w Galii, otrzymał tytuł augusta, aby wzbudzać większy szacunek podczas nieobecności ojca. Był uważany za dziedzica cesarstwa, jednak zabieg ten miał być prawdopodobnie czasowym rozwiązaniem. Patrz: William Smith: Saloninus w: Dictionary of Greek and Roman Antiquities. WeybackMachine. [dostęp 2023-04-14]. (ang.).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Saloninus. The Portable Antiquities Scheme. [dostęp 2023-04-14]. (ang.).
- ↑ a b Kluczek 2000 ↓, s. 11.
- ↑ Bengtson 1988 ↓, s. 344.
- ↑ Syvänne 2019 ↓.
- ↑ a b William Smith: Saloninus w: Dictionary of Greek and Roman Antiquities. WeybackMachine. [dostęp 2023-04-14]. (ang.).
- ↑ Kluczek 2000 ↓, s. 25.
- ↑ a b c Der Tod des Saloninus. Römisch-Germanisches-Museum. [dostęp 2023-04-14]. (niem.).
- ↑ a b c d Jakub Jasiński: Popiersie cesarza Saloninusa. ImperiumRomanum.pl. [dostęp 2023-04-14].
- ↑ Saloninus. The British Museum. [dostęp 2023-04-14]. (ang.).
- ↑ Kluczek 2000 ↓, s. 27.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Hermann Bengtson: History of Greece: from the beginnings to the Byzantine era. Ottawa: University of Ottawa Press, 1988, s. 344. [dostęp 2023-04-14].
- Ilkka Syvänne: The Reign of Emperor Gallienus: The Apogee of Roman Cavalry. Pen and Sword, 2019. ISBN 978-1-5267-4522-4. [dostęp 2023-04-14].
- Agata A. Kluczek: Mit Augusta w propagandzie politycznej cesarza Galliena (253-268). W: Idzi Panic, Maria Wanatowicz: Wieki stare i nowe. T. 1. Katowice: Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, 2000, s. 9-29. [dostęp 2023-04-15].