Samoczynny system przejazdowy
Samoczynny system przejazdowy (również samoczynna sygnalizacja przejazdowa, SSP) – system przejazdowy, w którym urządzenia zabezpieczenia ruchu na przejeździe kolejowo-drogowym są sterowane samoczynnie przez jadący pociąg lub inny system sterowania ruchem kolejowym[1].
Urządzenia te uruchamiane są przez zbliżający się do przejazdu pociąg za pomocą czujników torowych. Na przejeździe zainstalowane są urządzenia ostrzegawcze, w skład których wchodzą sygnalizatory drogowe (najczęściej od 2 do 4 sztuk) uzupełnione zazwyczaj sygnałem dźwiękowym (dzwonem lub brzęczykiem) oraz półrogatki (zamykające wjazd i zjazd z przejazdu lub wyłącznie wjazd). Uruchomienie sygnalizacji następuje minimum 30 lub 46 sekund – w zależności od ilości zapór – i maksimum 120 sekund przed wjechaniem czoła pociągu na przejazd. Wyłączenie SSP (wygaszenie sygnalizatorów drogowych lub rozpoczęcie podnoszenia rogatek) może nastąpić po upływie minimum 6 sekund od momentu zjechania ostatniej osi z przejazdu. SSP składa się z następujących grup urządzeń: urządzenia oddziaływania (wykrywające zbliżający się do przejazdu pociąg), urządzenia ostrzegawcze (sygnalizatory drogowe, dzwony, rogatki, tarcze ostrzegawcze przejazdowe), urządzenia sterujące, kontrolne i zasilające i inne.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 20 października 2015 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać skrzyżowania linii kolejowych oraz bocznic kolejowych z drogami i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1744).