Samuel Eto’o

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Samuel Eto'o)
Skocz do: nawigacja, szukaj
Samuel Eto’o
Ilustracja
Imię i nazwisko Samuel Eto’o Fils
Data i miejsce
urodzenia		 10 marca 1981
Duala, Kamerun
Pseudonim Czarna Perła
Pozycja napastnik
Wzrost 180 cm[1]
Masa ciała 73 kg[1]
Informacje klubowe
Obecny klub Antalyaspor
Numer 9
Kariera juniorska
1992–1996
1996–1997		 Kadji Sport Academies
Real Madryt
Kariera seniorska[a]
Lata Klub M (G)
1997–2000
1997–1998
1999
2000
2000–2004
2004–2009
2009–2011
2011–2013
2013–2014
2014–2015
2015
2015–		 Real Madryt
→ CD Leganés (wyp.)
→ Espanyol (wyp.)
→ Real Mallorca (wyp.)
Real Mallorca
Barcelona
Inter Mediolan
Anży Machaczkała
Chelsea
Everton
Sampdoria
Antalyaspor		 3 (0)
28 (3)
1 (0)
13 (6)
120 (48)
145 (108)
67 (33)
53 (25)
21 (9)
14 (3)
18 (2)
32 (20)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja
2000
1997–2014		 Kamerun Kamerun U23 (IO 2000)
 Kamerun		 6 (1)
118 (56)[2]
  1. ↑ Mecze i gole w lidze akt. 23 sierpnia 2015.
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Samuel Eto’o w reprezentacji Kamerunu.
Eto’o, jako zawodnik FC Barcelona.

Samuel Eto’o Fils (wym. [samɥɛl eto fis]; ur. 10 marca 1981 w Duali) – kameruński piłkarz, występujący na pozycji napastnika w Antalyaspor oraz były napastnik reprezentacji kraju (rekordzista pod względem liczby strzelonych bramek w kadrze narodowej[2]), złoty medalista olimpijski Igrzysk z 2000, uczestnik czterech turniejów finałowych mistrzostw świata (1998, 2002, 2010 i 2014). Czterokrotnie wybierany Piłkarzem Roku Afryki (2003, 2004, 2005, 2010). W swojej karierze występował m.in. w Realu Madryt, FC Barcelona, Interze Mediolan, Everton, Chelsea i Sampdoria.

Kariera[edytuj]

Początki[edytuj]

Wychowanek akademii piłkarskiej Kadji Sport Academies w Duali, w której występował w latach 1992–1996. W wieku 15 lat przeniósł się do akademii Realu Madryt, z którym podpisał sześcioletni kontrakt i w tym samym 1996 rozpoczął treningi w drużynie B tego klubu. W sezonie 1996/1997 Real Madryt Castilla zajął 18 miejsce w Segunda División i spadł klasę niżej. Z uwagi na fakt, że w hiszpańskiej III lidze nie mogli wówczas występować piłkarze spoza państw Unii Europejskiej, a nie miał szans na włączenie do kadry pierwszego zespołu "królewskich", musiał opuścić Real. Dlatego w sezonie 1997/1998 został wypożyczony do II-ligowego CD Leganés, a w 1999 do Espanyolu Barcelona, w którym na skutek nieporozumień z trenerem zagrał tylko jedno oficjalne spotkanie ligowe. Sytuacja nie uległa poprawie nawet po Mistrzostwach Świata 1998, w których wystąpił jako najmłodszy zawodnik turnieju. Niechciany w Madrycie został po raz kolejny wypożyczony – tym razem do Realu Mallorca – gdzie grał aż do wygaśnięcia kontraktu z Realem.

RCD Mallorca[edytuj]

W sezonie 2003/2004 RCD Mallorca sięgnęła po Puchar Króla, pokonując w finale Recreativo de Huelva. Jednak problemy finansowe tego klubu i słaba postawa w całym sezonie - w efekcie czego zespół cudem utrzymał się w Primera Division - spowodowały, że napastnik zaczął poważnie myśleć nad zmianą barw klubowych. Uhonorowany tytułem najlepszego piłkarza Afryki 2003 mógł spokojnie czekać na oferty europejskich potentatów. Po czterech latach gry w zespole z Majorki, Eto’o stał się jego najlepszym strzelcem w historii pierwszoligowych występów zaliczając 54 trafienia. Skuteczność napastnika przyciągnęła uwagę FC Barcelona, która potrzebowała dobrego napastnika. Także FC Liverpool i Real Madryt chciały sprowadzić tego zawodnika. Jednak mający pierwszeństwo w negocjacjach Real, który wciąż posiadał 50 procent udziałów Kameruńczyka, zrezygnował z walki, gdyż Eto’o nie posiadał paszportu Unii Europejskiej.

FC Barcelona[edytuj]

Ostatecznie Eto’o zasilił szeregi Barcelony stając się pierwszym Kameruńczykiem, który występował tym klubie. Suma odstępnego wynosiła 24 miliony euro i rozdzielona została po równo między Mallorcę i Real.

Z drużyną Barcelony zdobył Mistrzostwo Hiszpanii (trzykrotnie), Superpuchar Hiszpanii. W 2006 i 2009 triumfował z Barceloną w Lidze Mistrzów, sukces ten powtórzył także w 2010 w barwach Interu.

20 października 2007 otrzymał hiszpańskie obywatelstwo. W sezonie 2008/2009 w III rundzie kwalifikacji LM strzelił dwie bramki Wiśle Kraków (4:0).

Samuel Eto’o w barwach Interu Mediolan.

Inter Mediolan[edytuj]

W lipcu 2009 przeszedł do włoskiego Interu Mediolan. W nowej drużynie zadebiutował 30 lipca 2009 w sparingowym meczu z AS Monaco. Inter wygrał tamto spotkanie 1:0. Kameruńczyk stwierdził, iż szybko wpasował się w tę grupę zawodników i doskonale rozumie się z Diego Milito[3].

Anży Machaczkała[edytuj]

Po dwóch latach gry we Włoszech, w sierpniu 2011 media donosiły o zaawansowanych rozmowach w sprawie przejścia piłkarza do rosyjskiego klubu Anży Machaczkała[4]. 23 sierpnia 2011 rosyjski klub potwierdził że oba kluby osiągnęły porozumienie w sprawie transferu. Według informacji Kameruńczyk będzie najlepiej zarabiającym piłkarzem świata z kontraktem wartym ok. 15-20 mln euro rocznie[5]. W nowej drużynie zadebiutował 27 sierpnia 2011 w spotkaniu z FK Rostów. Pojawił się na boisku w 58. min., a w 80. min. zdobył wyrównującego gola (mecz zakończył się remisem 1:1)[6]. [7].

Chelsea[edytuj]

29 sierpnia 2013 Eto’o podpisał roczny kontrakt z Chelsea. 14 września 2013 zadebiutował w przegranym 0:1 meczu ligowym przeciwko Evertonowi[8]. 19 stycznia 2014 zaliczył pierwszego hat-tricka w wygranym przez Chelsea 3:1 meczu z Manchesterem United[9].

Everton[edytuj]

26 sierpnia 2014 podpisał dwuletni kontrakt z Evertonem[10].

Sampdoria Genua[edytuj]

27 stycznia 2015 roku podpisał 3,5-letni kontrakt z Sampdorią Genua[11].

Antalyaspor[edytuj]

W czerwcu 2015 roku podpisał trzyletni kontrakt z Antalyasporem[12]. W grudniu 2015 został tymczasowo grającym trenerem tego klubu[13][14].

Reprezentacja[edytuj]

W seniorskiej kadrze narodowej swojego kraju zadebiutował na jeden dzień przed 16 urodzinami – 9 marca 1997 w San José, w przegranym 5:0 towarzyskim spotkaniu przeciwko Kostaryce[2]. W 1998 został - przez selekcjonera Claude’a Le Roya - powołany na mistrzostwa świata we Francji. Na tym turnieju zadebiutował 17 czerwca 1998, w wieku 17 lat i 3 miesięcy, podczas przegranego 0:3 meczu fazy grupowej z Włochami i był to jego jedyny występ na tej imprezie. 22 stycznia 2000, zremisowanym 1:1 meczem z Ghaną, zadebiutował w Pucharze Narodów Afryki, a 6 dni później - w wygranym 3:0 spotkaniu z Wybrzeżem Kości Słoniowej - zdobył swą pierwszą bramkę w kadrze narodowej[2]. W 2000 został mistrzem Afryki i złotym medalistą IO w Sydney. Pierwszą bramkę na mundialu zdobył w czasie MŚ 2002 – 6 czerwca 2002 w meczu przeciwko Arabii Saudyjskiej. W grudniu 2011 piłkarska federacja Kamerunu zawiesiła Eto’o na 15 spotkań, karząc go tym samym za udział w strajku reprezentantów kraju, który doprowadził do odwołania towarzyskiego meczu z Algierią 15 listopada 2011[15]. Zawieszenie piłkarza wywołało falę krytyki ze strony władz państwowych, co spowodowało zmniejszenie kary przez tamtejszą federację piłkarską z 15 do 4 meczów[16]. We wrześniu 2013 po grupowym zwycięstwie w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2014 nad Libią niespodziewanie Eto’o przekazał informację kolegom, że kończy grę w barwach narodowych. Jak twierdzi sam Eto’o przyczyną takiego zachowania były sprawy rodzinne[17][18]. W październiku 2013 po długich namowach prezydenta kraju Paula Biyii, Eto’o powrócił do reprezentacji narodowej, na mecz barażowy o Mistrzostwa Świata 2014 przeciwko Tunezji. 27 sierpnia 2014 ogłosił zakończenie reprezentacyjnej kariery[19].

Statystyki klubowe[edytuj]

Źródło[20]:

Kluby Sezon Ligi krajowe Puchary krajowe Europejskie puchary Razem
mecze gole mecze gole mecze gole mecze gole
CD Leganés 1997/1998 28 3 2 1 – – 30 4
Real Madryt 1998/1999 1 0 0 0 0 0 1 0
Espanyol Barcelona 1998/1999 1 0 0 0 – – 1 0
Real Madryt 1999/2000 2 0 0 0 3 0 5 0
RCD Mallorca 1999/2000 13 6 0 0 – – 13 6
2000/2001 28 11 5 2 – – 33 13
2001/2002 30 6 1 1 9 3 40 10
2002/2003 30 14 6 5 – – 36 19
2003/2004 32 17 2 0 7 4 41 21
Łącznie 133 54 14 8 16 7 163 69
FC Barcelona
2004/2005 37 25 1 0 7 4 45 29
2005/2006 35 26 2 2 11 6 48 34
2006/2007 19 11 4 1 4 1 27 13
2007/2008 18 16 3 1 7 1 28 18
2008/2009 36 30 4 0 12 6 52 36
Łącznie 144 108 14 4 41 18 199 130
Inter Mediolan 2009/2010 32 12 3 2 13 2 48 16
2010/2011 35 21 7 8 11 8 53 37
Łącznie 67 33 10 10 24 10 101 53
Anży Machaczkała 2011/2012 22 13 1 0 0 0 23 13
2012/2013 25 10 2 2 16 9 41 21
2013/2014 6 2 0 0 0 0 6 2
Łącznie 53 25 3 2 16 9 72 36
Chelsea 2013/2014 21 9 5 0 9 3 35 12
Everton 2014/2015 14 3 1 0 1 0 16 3
Łącznie w karierze 467 235 49 25 110 47 622 307
Stan na 28 grudnia 2014

Osiągnięcia[edytuj]

Inter Mediolan

FC Barcelona

RCD Mallorca

Reprezentacja Kamerunu

Osiągnięcia indywidualne

Życie prywatne[edytuj]

Od 2007 żonaty z Georgette Eto’o, z którą ma pięcioro dzieci: Sienę, Lynna, Maelle, Annie i Etienne'a. Ma dwóch młodszych braci: Davida-Pierre'a Eto’o i Etienne’a Eto’o, którzy również są piłkarzami. Jest katolikiem[21].

Ciekawostki[edytuj]

  • Był najmłodszym piłkarzem mundialu 1998 (miał wówczas 17 lat).
  • Zdobywał potrójną koronę w dwóch kolejnych latach (w 2009 z Barceloną i w 2010 z Interem).
  • W 2015 roku razem z międzynarodową siecią Futbol Przeciwko Rasizmowi w Europie (FARE), założoną we współpracy ze Stowarzyszeniem „NIGDY WIĘCEJ”, został uhonorowany Europejskim Medalem Tolerancji przyznawanym przez Europejską Radę ds. Tolerancji i Pojednania (ECTR), założoną przez byłego prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego.[22] W 2006 roku Samuel Eto’o, ówczesny zawodnik FC Barcelona, w geście protestu przeciwko rasistowskim okrzykom z trybun – postanowił opuścić boisko.
Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów Samuel Eto'o

Przypisy

  1. ↑ a b Profil zawodnika (ang.). soccerbase.com, 2014-06-13. [dostęp 2014-06-13].
  2. ↑ a b c d Reprezentacyjne statystyki zawodnika (ang.). rsssf.com, 2014-06-13. [dostęp 2014-06-13].
  3. ↑ Eto'o zadowolony po debiucie w Interze. 22 maja 2010 roku zdobył z Interem Puchar LM, to już jego trzeci triumf w tych elitarnych rozgrywkach
  4. ↑ Samuel Eto,o rusza w step | rp.pl
  5. ↑ Liga rosyjska. Andżi Machaczkała potwierdza: Kupiliśmy Samuela Eto’o
  6. ↑ Samuel Eto’o już strzela dla nowego klubu – Onet Sport
  7. ↑ Kara Eto’o zmniejszona do czterech meczów | rp.pl
  8. ↑ Match report: Everton 1 Chelsea 0 (ang.). chelseafc.com, 2013-09-14. [dostęp 2015-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-23)].
  9. ↑ Match Report: Chelsea 3 Manchester United 1 (ang.). chelseafc.com. [dostęp 19 stycznia 2014].
  10. ↑ Matthew Gamble: Everton Sign Eto'o (ang.). evertonfc.com, 2014-08-26. [dostęp 2015-12-16].
  11. ↑ Ufficiale: Samuel Eto'o è un calciatore della Sampdoria (wł.). sampdoria.it, 2015-01-27. [dostęp 2015-12-16].
  12. ↑ Samuel Eto'o joins ambitious Turkish side Antalyaspor (ang.). bbc.com, 2015-07-01. [dostęp 2015-12-16].
  13. ↑ Samuel Eto'o given managerial chance at Antalyaspor (ang.). bbc.com, 2015-12-16. [dostęp 2015-12-16].
  14. ↑ Antalyaspor'da 'Hoca Eto'o' fırtınası (tur.). hurriyet.com.tr, 2015-12-16. [dostęp 2015-12-16].
  15. ↑ Piłka nożna. Eto’o odsunięty na 15 meczów reprezentacji
  16. ↑ Kara Eto’o zmniejszona do czterech meczów | rp.pl
  17. ↑ http://transfery.info/60554,etoo-rezygnuje-z-gry-w-reprezentacji
  18. ↑ http://www.chelsealondyn.pl/news/show/18854/etoo-odszedl-z-reprezentacji?session=fb3b90d8159a619cc744cb49cc84d54d
  19. ↑ http://sport.interia.pl/pilka-nozna/news-samuel-eto-o-konczy-reprezentacyjna-kariere,nId,1490911?parametr=sport_do
  20. ↑ Międzynarodowe statystyki zawodnika (ang.). national-football-teams.com, 2014-06-13. [dostęp 2014-06-13].
  21. ↑ Samuel Eto'o speaking about God – YouTube
  22. ↑ Redakcja "NIGDY WIĘCEJ": CEREMONIA W PAŁACU KENSINGTON Z UDZIAŁEM „NIGDY WIĘCEJ” (pol.). nigdywiecej.org. [dostęp 2015-04-11].

Linki zewnętrzne[edytuj]

p • d • e
Antalyaspor – skład na sezon 2013/2014

1 Hakan • 3 Emre G. • 4 Vederson • 5 Zeki • 6 Serkan • 7 Musa • 8 Uğur • 10 Tita • 11 Emrah • 19 Ömer • 20 Promise • 21 Murat • 22 Janda • 24 Deniz • 25 Emre T. • 26 Diarra • 27 Baroš • 32 Fornezzi • 34 Polat • 51 Koray • 55 Ferdinand • 58 İbrahim • 59 Mehmet • 77 Onur • 90 Insa • trener: Samet
p • d • e
Królowie strzelców Primera División
1929–2000

1929: Bienzobas (14) • 1930: Gorostiza (19) • 1931: Bata (27) • 1932: Gorostiza (12) • 1933: Olivares (16) • 1934: Lángara (27) • 1935: Lángara (26) • 1936: Lángara (27) • 1940: Unamuno (26) • 1941: Pruden (30) • 1942: Mundo (27) • 1943: Martín (32) • 1944: Mundo (27) • 1945: Zarra (19) • 1946: Zarra (24) • 1947: Zarra (34) • 1948: Pahiño (23) • 1949: César (28) • 1950: Zarra (25) • 1951: Zarra (38) • 1952: Pahiño (28) • 1953: Zarra (24) • 1954: Di Stéfano (24) • 1955: Arza (28) • 1956: Di Stéfano (24) • 1957: Di Stéfano (31) • 1958: Di Stéfano, Badenes, Ricardo (19) • 1959: Di Stéfano (23) • 1960: Puskás (26) • 1961: Puskás (27) • 1962: Seminario (25) • 1963: Puskás (26) • 1964: Puskás (20) • 1965: Ré (25) • 1966: Vavá (19) • 1967: Waldo (24) • 1968: Uriarte (22) • 1969: Amancio, Gárate (14) • 1970: Amancio, Gárate, Aragonés (16) • 1971: Gárate, Rexach (17) • 1972: Porta (20) • 1973: Marianín (19) • 1974: Quini (20) • 1975: Carlos (19) • 1976: Quini (18) • 1977: Kempes (24) • 1978: Kempes (28) • 1979: Krankl (29) • 1980: Quini (24) • 1981: Quini (20) • 1982: Quini (26) • 1983: Rincón (20) • 1984: Jorge da Silva, Juanito (17) • 1985: Hugo Sánchez (19) • 1986: Hugo Sánchez (22) • 1987: Hugo Sánchez (34) • 1988: Hugo Sánchez (29) • 1989: Baltazar (35) • 1990: Hugo Sánchez (38) • 1991: Butragueño (19) • 1992: Manolo (27) • 1993: Bebeto (29) • 1994: Romário (30) • 1995: Zamorano (28) • 1996: Pizzi (31) • 1997: Ronaldo (34) • 1998: Vieri (24) •

1999: Raúl (25) • 2000: Salva (27)
od 2001

2001: Raúl (24) • 2002: Tristán (21) • 2003: Makaay (29) • 2004: Ronaldo (24) • 2005: Forlán (25) • 2006: Eto’o (26) • 2007: van Nistelrooy (25) • 2008: Güiza (27) • 2009: Forlán (32) • 2010: Messi (34) • 2011: C. Ronaldo (40) • 2012: Messi (50) • 2013: Messi (46) • 2014: C. Ronaldo (31) • 2015: C. Ronaldo (48) • 2016: Suárez (40)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Samuel_Eto’o&oldid=46437249”