Samuel Eto’o
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Samuel Eto’o Fils | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 marca 1981 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
180 cm[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Samuel Eto’o Fils (wym. [samɥɛl eto fis]; ur. 10 marca 1981 w Duali) – kameruński piłkarz, który występował na pozycji napastnika. Były reprezentant Kamerunu (rekordzista pod względem liczby strzelonych bramek w kadrze narodowej – 56[2]), złoty medalista igrzysk olimpijskich w Sydney w 2000 roku, trzykrotny finalista Pucharu Narodów Afryki (2000, 2002 i 2008), uczestnik czterech turniejów finałowych mistrzostw świata (1998, 2002, 2010 i 2014). Uznawany za jednego z najlepszych piłkarzy afrykańskich[3][4][5][6]. Czterokrotnie wybierany Piłkarzem Roku Afryki (2003, 2004, 2005 i 2010). W swojej karierze występował m.in. w Realu Madryt, FC Barcelona, Interze Mediolan, Evertonie, Chelsea i UC Sampdoria. Od grudnia 2021 roku jest prezesem Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej.
Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]
Początki[edytuj | edytuj kod]
Jest wychowankiem akademii piłkarskiej Kadji Sport Academies w Duali, w której występował w latach 1992–1996. W 1996 roku, mając 15 lat przeniósł się do akademii Realu Madryt, z którym podpisał sześcioletni kontrakt i w tym samym roku rozpoczął treningi w drużynie B tego klubu (Real Madryt Castilla). W sezonie 1996/1997 Real Madryt Castilla zajął 18. miejsce w Segunda División i spadł do niższej klasy. Z uwagi na fakt, że w hiszpańskiej III lidze nie mogli wówczas występować piłkarze spoza państw Unii Europejskiej, Eto’o, nie mając szans na włączenie do kadry pierwszego zespołu „Królewskich”, musiał opuścić Real. W związku z tym w sezonie 1997/1998 został wypożyczony do II-ligowego CD Leganés, a w 1999 roku do RCD Espanyol, w którym na skutek nieporozumień z trenerem zagrał tylko jedno oficjalne spotkanie ligowe. Sytuacja nie uległa poprawie nawet po mistrzostwach świata 1998, w których wystąpił jako najmłodszy zawodnik turnieju. Niechciany w Madrycie został po raz kolejny wypożyczony – tym razem do RCD Mallorca – gdzie grał aż do wygaśnięcia kontraktu z Realem.
RCD Mallorca[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2003/2004 RCD Mallorca sięgnęła po Puchar Króla, pokonując w finale Recreativo Huelva. Jednak problemy finansowe tego klubu i słaba postawa w całym sezonie - w efekcie czego zespół cudem utrzymał się w Primera Division - spowodowały, że napastnik zaczął poważnie myśleć nad zmianą barw klubowych. Uhonorowany tytułem Najlepszego Piłkarza Afryki 2003 mógł spokojnie czekać na oferty europejskich potentatów. Po czterech latach gry w zespole z Majorki, Eto’o stał się jego najlepszym strzelcem w historii pierwszoligowych występów zaliczając 54 trafienia. Skuteczność napastnika przyciągnęła uwagę klubu FC Barcelona, który potrzebował dobrego napastnika. Także Liverpool i Real Madryt chciały sprowadzić tego zawodnika. Jednak mający pierwszeństwo w negocjacjach Real, który wciąż posiadał 50 procent udziałów Kameruńczyka, zrezygnował z walki, gdyż Eto’o nie posiadał paszportu Unii Europejskiej.
FC Barcelona[edytuj | edytuj kod]
Ostatecznie latem 2004 roku Eto’o zasilił szeregi Barcelony stając się pierwszym Kameruńczykiem, występującym w tym klubie[7]. Suma odstępnego wynosiła 24 miliony euro i rozdzielona została po równo między Mallorcę i Real.
Z drużyną Barcelony zdobył Mistrzostwo Hiszpanii (trzykrotnie), Superpuchar Hiszpanii. W 2006 i 2009 triumfował z Barceloną w Lidze Mistrzów, sukces ten powtórzył także w 2010 w barwach Interu.
.jpg)
Inter Mediolan[edytuj | edytuj kod]
W lipcu 2009 roku przeszedł do włoskiego Interu Mediolan. W nowej drużynie zadebiutował 30 lipca 2009 roku w sparingowym meczu z AS Monaco. Inter wygrał tamto spotkanie 1:0. Kameruńczyk stwierdził, iż „szybko wpasował się w tę grupę zawodników i doskonale rozumie się z Diego Milito”[8].
Anży Machaczkała[edytuj | edytuj kod]
Po dwóch latach gry we Włoszech, w sierpniu 2011 roku media donosiły o zaawansowanych rozmowach w sprawie przejścia piłkarza do rosyjskiego klubu Anży Machaczkała[9]. 23 sierpnia 2011 roku rosyjski klub potwierdził, że oba kluby osiągnęły porozumienie w sprawie transferu. Według informacji Kameruńczyk będzie najlepiej zarabiającym piłkarzem świata z kontraktem wartym około 15-20 milionów euro rocznie[10]. W nowej drużynie zadebiutował 27 sierpnia 2011 roku w spotkaniu z FK Rostów. Pojawił się na boisku w 58. minucie, a w 80. minucie zdobył wyrównującego gola (mecz zakończył się remisem 1:1)[11]. [12].
Chelsea[edytuj | edytuj kod]
29 sierpnia 2013 roku Eto’o podpisał roczny kontrakt z Chelsea. 14 września 2013 roku zadebiutował w przegranym 0:1 meczu ligowym przeciwko Evertonowi[13]. 19 stycznia 2014 roku zaliczył pierwszego hat tricka w wygranym przez Chelsea 3:1 meczu z Manchesterem United[14].
Everton[edytuj | edytuj kod]
26 sierpnia 2014 roku podpisał dwuletni kontrakt z Evertonem[15].
UC Sampdoria[edytuj | edytuj kod]
27 stycznia 2015 roku podpisał 3,5-letni kontrakt z UC Sampdoria[16].
Antalyaspor[edytuj | edytuj kod]
W czerwcu 2015 roku podpisał trzyletni kontrakt z Antalyasporem[17]. W grudniu 2015 został tymczasowo grającym trenerem tego klubu[18][19].
Konyaspor[edytuj | edytuj kod]
31 stycznia 2018 roku związał się dwuipółletnim kontraktem z Konyasporem po przedwczesnym rozwiązaniu umowy z Antalyasporem za obopólną zgodą[20].
Qatar SC[edytuj | edytuj kod]
Na początku sierpnia 2018 roku polubownie rozstał się z Konyasporem, a następnie podpisał kontrakt z Qatar SC[21].
Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]
W seniorskiej kadrze narodowej swojego kraju Samuel Eto’o zadebiutował na dzień przed 16. urodzinami – 9 marca 1997 roku w San José, w przegranym 0:5 towarzyskim spotkaniu z Kostaryką[2]. W 1998 roku został - przez selekcjonera Claude’a Le Roya - powołany na mistrzostwa świata we Francji. Na tym turnieju zadebiutował 17 czerwca 1998 roku, w wieku 17 lat i 3 miesięcy, podczas przegranego 0:3 meczu fazy grupowej z Włochami i był to jego jedyny występ na tej imprezie. 22 stycznia 2000 roku, zremisowanym 1:1 meczem z Ghaną, zadebiutował w Pucharze Narodów Afryki, a 6 dni później - w wygranym 3:0 spotkaniu z Wybrzeżem Kości Słoniowej - zdobył swą pierwszą bramkę w kadrze narodowej[2]. W 2000 roku został zwycięzcą Pucharu Narodów Afryki i złotym medalistą igrzysk olimpijskich w Sydney. Pierwszą mundialową bramkę zdobył w czasie mistrzostw świata w Korei i Japonii – 6 czerwca 2002 roku w meczu przeciwko Arabii Saudyjskiej. W 2002 roku triumfował także w Pucharze Narodów Afryki. W grudniu 2011 roku Kameruńska Federacja Piłkarska zawiesiła Eto’o na 15 spotkań, karząc go tym samym za udział w strajku reprezentantów kraju, który doprowadził do odwołania towarzyskiego meczu z Algierią 15 listopada 2011 roku[22]. Zawieszenie piłkarza wywołało falę krytyki ze strony władz państwowych, co spowodowało zmniejszenie kary przez tamtejszą federację piłkarską z 15 do 4 meczów[12]. We wrześniu 2013 roku po grupowym zwycięstwie w eliminacjach do mistrzostw świata w Brazylii nad Libią niespodziewanie Eto’o przekazał informację kolegom, że kończy grę w barwach narodowych. Jak twierdził sam Eto’o przyczyną takiego zachowania były sprawy rodzinne[23][24]. W październiku 2013 roku po długich namowach prezydenta kraju Paula Biyii, Eto’o powrócił do reprezentacji narodowej, na mecz barażowy o mistrzostwa świata 2014 przeciwko Tunezji. 27 sierpnia 2014 roku ogłosił zakończenie reprezentacyjnej kariery[25]. Jego bilans osiągnięć w drużynie narodowej zamknął się na 56 golach w 118 meczach[2].
Statystyki klubowe[edytuj | edytuj kod]
Źródło[26]:
| Kluby | Sezon | Ligi krajowe | Puchary krajowe | Kontynentalne | Inne | Razem | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| mecze | gole | mecze | gole | mecze | gole | mecze | gole | mecze | gole | ||
| CD Leganés | 1997/1998 | 28 | 3 | 2 | 1 | 0 | 0 | – | – | 30 | 4 |
| Real Madryt | 1998/1999 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | – | – | 1 | 0 |
| RCD Espanyol | 1998/1999 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | – | – | 1 | 0 |
| Real Madryt | 1999/2000 | 2 | 0 | 0 | 0 | 3 | 0 | 1 | 0 | 6 | 0 |
| RCD Mallorca | 1999/2000 | 13 | 6 | 0 | 0 | – | – | – | – | 13 | 6 |
| 2000/2001 | 28 | 11 | 5 | 2 | – | – | – | – | 33 | 13 | |
| 2001/2002 | 30 | 6 | 1 | 1 | 9 | 3 | – | – | 40 | 10 | |
| 2002/2003 | 30 | 14 | 6 | 5 | 0 | 0 | – | – | 36 | 19 | |
| 2003/2004 | 32 | 17 | 2 | 0 | 7 | 4 | 2 | 1 | 43 | 22 | |
| Łącznie | 133 | 54 | 14 | 8 | 16 | 7 | 2 | 1 | 165 | 70 | |
| FC Barcelona | |||||||||||
| 2004/2005 | 37 | 25 | 1 | 0 | 7 | 4 | – | – | 45 | 29 | |
| 2005/2006 | 34 | 26 | 0 | 0 | 11 | 6 | 2 | 2 | 47 | 34 | |
| 2006/2007 | 19 | 11 | 2 | 1 | 3 | 1 | 3 | 0 | 27 | 13 | |
| 2007/2008 | 18 | 16 | 3 | 1 | 7 | 1 | – | – | 28 | 18 | |
| 2008/2009 | 36 | 30 | 4 | 0 | 12 | 6 | – | – | 52 | 36 | |
| Łącznie | 144 | 108 | 10 | 2 | 40 | 18 | 5 | 2 | 199 | 130 | |
| Inter Mediolan | 2009/2010 | 32 | 12 | 2 | 1 | 13 | 2 | 1 | 1 | 48 | 16 |
| 2010/2011 | 35 | 21 | 4 | 5 | 10 | 8 | 4 | 3 | 53 | 37 | |
| 2011/2012 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | |
| Łącznie | 67 | 33 | 6 | 6 | 23 | 10 | 6 | 4 | 102 | 53 | |
| Anży Machaczkała | 2011/2012 | 22 | 13 | 1 | 0 | 0 | 0 | – | – | 23 | 13 |
| 2012/2013 | 25 | 10 | 3 | 2 | 16 | 9 | – | – | 41 | 21 | |
| 2013/2014 | 6 | 2 | 0 | 0 | 0 | 0 | – | – | 6 | 2 | |
| Łącznie | 53 | 25 | 4 | 2 | 16 | 9 | 0 | 0 | 73 | 36 | |
| Chelsea | 2013/2014 | 21 | 9 | 3 | 0 | 9 | 3 | 2 | 0 | 35 | 12 |
| Everton | 2014/2015 | 14 | 3 | 1 | 0 | 4 | 1 | 1 | 0 | 20 | 4 |
| UC Sampdoria | 2014/2015 | 18 | 2 | – | – | – | – | – | – | 18 | 2 |
| Antalyaspor | 2015/2016 | 31 | 20 | 1 | 0 | – | – | – | – | 32 | 20 |
| 2016/2017 | 30 | 18 | 9 | 0 | – | – | – | – | 30 | 18 | |
| 2017/2018 | 15 | 6 | 0 | 0 | – | – | – | – | 15 | 6 | |
| Łącznie | 76 | 44 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 77 | 44 | |
| Konyaspor | 2017/2018 | 17 | 6 | 1 | 0 | – | – | – | – | 18 | 6 |
| Qatar SC | 2018/2019 | 17 | 6 | 6 | 4 | – | – | 3 | 1 | 23 | 10 |
| Łącznie w karierze | 587 | 293 | 46 | 22 | 111 | 48 | 20 | 8 | 764 | 371 | |
| Stan na 24 marca 2020 | |||||||||||
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
- Puchar Króla: 2002/2003
- Mistrzostwo Hiszpanii: 2004/2005, 2005/2006, 2008/2009
- Puchar Króla: 2008/2009
- Superpuchar Hiszpanii: 2005, 2006
- Liga Mistrzów: 2005/2006, 2008/2009
- Mistrzostwo Włoch: 2009/2010
- Puchar Włoch: 2009/2010
- Superpuchar Włoch: 2010
- Liga Mistrzów: 2009/2010
- Klubowe mistrzostwo świata: 2010
- Puchar Narodów Afryki: 2000, 2002
- Wicemistrzostwo Pucharu Narodów Afryki: 2008
- Wicemistrzostwo Pucharu Konfederacji: 2003
- Igrzyska Olimpijskie: 2000
Osiągnięcia indywidualne
- Król strzelców Pucharu Narodów Afryki: 2006, 2008
- Król strzelców Pucharu Włoch: 2010/2011
- Król asyst Liga Mistrzów: 2005/2006
- Młody piłkarz w Afryce: 2000
- Afrykański Piłkarz Roku: 2003, 2004, 2005, 2010
- Trofeo Pichichi: 2005/2006
- Napastnik roku według UEFA: 2005/2006
- Złota Piłka Klubowych mistrzostw świata: 2010
- Napastnik roku według UEFA: 2005/2006
- MVP Priemjer-Liga: 2012/2013
- Golden Foot: 2015
- Nagroda za całokształt kariery Globe Soccer Awards: 2016
- Drużyna sezonu według ESM: 2004/2005, 2005/2006, 2008/2009, 2010/2011
- Drużyna roku według FIFPro: 2005, 2006
- Drużyna roku UEFA: 2005, 2006
- Drużyna roku CAF: 2005, 2006, 2008, 2009, 2010, 2011
Zakończenie kariery i dalsza działalność[edytuj | edytuj kod]
7 września 2019 roku ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej[27].
11 grudnia 2021 roku został wybrany na prezesa Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej[28][29].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Ma dwóch młodszych braci: Davida-Pierre’a Eto’o i Etienne’a Eto’o, którzy również są piłkarzami. Jest katolikiem[30].
6 lipca 2007 roku w Paryżu wziął ślub ze swoją długoletnią partnerką Georgette, z którą ma troje dzieci: Sienę, Maelle i Etienne’a[31].
17 października 2007 roku otrzymał hiszpańskie obywatelstwo[32].
20 czerwca 2022 został skazany na 22 miesiące pozbawienia wolności oraz 1,8 mln dolarów grzywny za oszustwa podatkowe w latach 2006-2009 którymi pilotował jego ówczesny agent José María Mesalles który również został skazany na 22 miesiące więzienia[33].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Profil zawodnika. soccerbase.com, 2014-06-13. [dostęp 2014-06-13]. (ang.).
- ↑ a b c d Reprezentacyjne statystyki zawodnika. rsssf.com, 2014-06-13. [dostęp 2014-06-13]. (ang.).
- ↑ Samuel Eto’o, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2022-10-05] (ang.).
- ↑ Le Cameroun face à l'Eto'o dépendance. coupe-du-monde.tf1.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-30)].
- ↑ Why Samuel Eto’o retires as Africa’s greatest of all time
- ↑ 'Africa's greatest' Eto'o eyes move into management
- ↑ Tom McCoy: Six to watch in the Primera Liga. [w:] Football [on-line]. news.bbc.co.uk, 2004-08-26. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
- ↑ Eto'o zadowolony po debiucie w Interze. 22 maja 2010 roku zdobył z Interem Puchar LM, to już jego trzeci triumf w tych elitarnych rozgrywkach. [dostęp 2009-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 lipca 2014)].
- ↑ Samuel Eto,o rusza w step - Sport - rp.pl, www.rp.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
- ↑ Liga rosyjska. Andżi Machaczkała potwierdza: Kupiliśmy Samuela Eto'o, www.sport.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
- ↑ Samuel Eto'o już strzela dla nowego klubu - Onet Sport [dostęp 2017-11-26].
- ↑ a b Kara Eto'o zmniejszona do czterech meczów - Piłka nożna - rp.pl, www.rp.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
- ↑ Match report: Everton 1 Chelsea 0. chelseafc.com, 2013-09-14. [dostęp 2015-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-23)]. (ang.).
- ↑ Match Report: Chelsea 3 Manchester United 1. chelseafc.com. [dostęp 2014-01-19]. (ang.).
- ↑ Matthew Gamble: Everton Sign Eto'o. evertonfc.com, 2014-08-26. [dostęp 2015-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)]. (ang.).
- ↑ Ufficiale: Samuel Eto'o è un calciatore della Sampdoria. sampdoria.it, 2015-01-27. [dostęp 2015-12-16]. (wł.).
- ↑ Samuel Eto'o joins ambitious Turkish side Antalyaspor. bbc.com, 2015-07-01. [dostęp 2015-12-16]. (ang.).
- ↑ Samuel Eto'o given managerial chance at Antalyaspor. bbc.com, 2015-12-16. [dostęp 2015-12-16]. (ang.).
- ↑ Antalyaspor'da 'Hoca Eto'o' fırtınası. hurriyet.com.tr, 2015-12-16. [dostęp 2015-12-16]. (tur.).
- ↑ Oluwashina Okeleji: Samuel Eto'o joins Turkish side Konyaspor from rivals Antalyaspor. [w:] Football [on-line]. bbc.com, 2019-01-31. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
- ↑ Samuel Eto'o: Qatar Sports Club announce signing of former Barcelona player. [w:] Football [on-line]. bbc.com, 2018-08-14. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
- ↑ Piłka nożna. Eto’o odsunięty na 15 meczów reprezentacji
- ↑ Eto'o rezygnuje z gry w reprezentacji - Transfery.info, transfery.info [dostęp 2017-11-26].
- ↑ Eto'o odszedł z reprezentacji - ChelseaLondyn.pl, www.chelsealondyn.pl [dostęp 2017-11-26].
- ↑ Samuel Eto'o kończy reprezentacyjną karierę - eurosport.interia.pl, sport.interia.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
- ↑ Międzynarodowe statystyki zawodnika. national-football-teams.com, 2014-06-13. [dostęp 2014-06-13]. (ang.).
- ↑ Samuel Eto'o announces retirement from football. [w:] News [on-line]. skysports.com, 2019-09-07. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
- ↑ Former Cameroon star Eto'o elected president of national federation. [w:] Sport [on-line]. sowetanlive.co.za, 2012-12-11. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
- ↑ Samuel Eto'o prezesem Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej - Polsat Sport, www.polsatsport.pl [dostęp 2021-12-12] (pol.).
- ↑ YouTube, www.youtube.com [dostęp 2017-11-26] (fr.).
- ↑ Samuel Eto’o and his sweetheart were now one in spirit through wedding. web.archive.org, 2007-10-04. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
- ↑ Reuters Staff: Soccer-Barcelona's Eto'o granted dual nationality. [w:] World football [on-line]. reuters.com, 2007-10-17. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
- ↑ https://sportowefakty.wp.pl/pilka-nozna/1006672/byly-gwiazdor-barcelony-skazany-przyznal-sie-do-winy
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Samuel Eto’o w bazie National Football Teams (ang.)
- Reprezentanci Kamerunu w piłce nożnej
- Kameruńscy medaliści olimpijscy
- Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 2000
- Piłkarze Realu Madryt
- Piłkarze CD Leganés
- Piłkarze RCD Espanyol
- Piłkarze RCD Mallorca
- Piłkarze FC Barcelona
- Piłkarze Interu Mediolan
- Piłkarze Anży Machaczkała
- Piłkarze Chelsea F.C.
- Piłkarze Evertonu F.C.
- Piłkarze UC Sampdoria
- Piłkarze Antalyasporu
- Piłkarze Konyasporu
- Trenerzy piłkarzy Antalyasporu
- Zdobywcy Pucharu Europy i Ligi Mistrzów
- Królowie strzelców Primera División
- Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 1998
- Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2002
- Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2010
- Uczestnicy Pucharu Narodów Afryki 2000
- Uczestnicy Pucharu Narodów Afryki 2002
- Uczestnicy Pucharu Narodów Afryki 2004
- Uczestnicy Pucharu Narodów Afryki 2006
- Uczestnicy Pucharu Narodów Afryki 2008
- Uczestnicy Pucharu Narodów Afryki 2010
- Uczestnicy Pucharu Konfederacji w piłce nożnej 2001
- Uczestnicy Pucharu Konfederacji w piłce nożnej 2003
- Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2014
- Piłkarze ze 100 i więcej występami w reprezentacji
- Ludzie urodzeni w Duali
- Urodzeni w 1981