Schronisko PTTK Wielka Racza
49°24′46″N 18°58′11″E/49,412778 18,969722
 Widok z północnego zachodu (2009) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
1236 m n.p.m. |
| Data otwarcia |
17 grudnia 1934 |
| Właściciel | |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
| 49°24′46″N 18°58′11″E/49,412778 18,969722
| |
| Strona internetowa | |
Schronisko PTTK Wielka Racza – górskie schronisko turystyczne Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, położone w Beskidzie Żywieckim, poniżej szczytu Wielkiej Raczy, na wysokości 1236 m n.p.m.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Schronisko oddano do użytku 17 grudnia 1934. Inwestorem był bielski oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W obiekcie mogło przenocować 40 osób.
W połowie sierpnia 1939, w obliczu narastającego zagrożenia niemieckiego, w budynku schroniska pojawiła się drużyna Korpusu Ochrony Pogranicza z zadaniem obserwacji doliny rzeki Kisucy w rejonie Czadcy, gdzie gromadziły się już transporty z oddziałami niemieckiej 7 Bawarskiej Dywizji Piechoty gen. Otta. Długoletni gospodarz schroniska, Bronisław Jarosz, przygotowywał się do opuszczenia obiektu, gdyż z dniem 1 września miał objąć Schronisko PTT „Dworzec Beskidzki” w Zwardoniu[1].
W czasie II wojny światowej przejęło je Beskidenverein i znajdował się w nim posterunek żandarmerii Wehrmachtu, jednak obiekt nie został zamknięty. W 1940 gospodarzem schroniska został ponownie Bronisław Jarosz.
Po przejściu frontu wiosną 1945 schronisko, trafione pociskami artyleryjskimi, zostało wyszabrowane. Bronisław Jarosz z karabinem w ręku ścigał szabrowników aż do Oszczadnicy, jednak był w stanie zabezpieczyć tylko to, co sam potrafił udźwignąć[1]. Później, za zgodą Oddziału PTT, furmankami przewiózł ocalałe wyposażenie do rozszabrowanego schroniska na Klimczoku.
Na skutek ograniczeń w poruszaniu się w strefie nadgranicznej schronisko zaczęło niszczeć, a Polskie Towarzystwo Tatrzańskie nie miało możliwości zapewnienia mu opieki. W 1964 na Wielką Raczę przybyła komisja Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, która miała zadecydować o rozbiórce schroniska. Komisja nie była jednomyślna i zdecydowała nie o zamknięciu obiektu, a o jego generalnym remoncie. W latach 60. XX wieku doprowadzono do obiektu prąd, a w 1982 wodę.
W latach 90. XX wieku schronisko zostało rozbudowane. Do dotychczasowego drewnianego budynku dobudowano część murowaną.
Gospodarzami schroniska (2018) są Daniel i Agnieszka Hudziak.
Warunki pobytu[edytuj | edytuj kod]
Schronisko oferuje 50 miejsc noclegowych w pokojach od 3 do 8–osobowych. Dodatkowo można nocować w pokojach wieloosobowych (10–osobowych). Goście schroniska mają dostęp do bufetu z jadalnią.
W pobliżu schroniska znajduje się punkt widokowy z mapą gór otaczających Wielką Raczę.
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Schronisko leży na skrzyżowaniu dwóch polskich szlaków turystycznych: czerwonego i żółtego oraz słowackiego zielonego. Do schroniska można dojść:
ze Zwardonia (5 h)- z Rycerzowej Wielkiej(ok. 4 h 49 min), spod Schroniska PTTK na Przegibku - początkowo niebieskim szlakiem a dalej czerwonym (ok. 3 h 40 min)[2]
z Rycerki Górnej Kolonii (1 h 45 min)
z Oszczadnicy przez chaty na Rači (2 h 45 min).
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Schronisko
-
Schronisko
-
Wnętrze schroniska
.JPG)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Mianowski Tomasz: Schroniska górskie w Karpatach Polskich w latach 1939-1945, Wydawnictwo PTTK "Kraj", Warszawa-Kraków 1987, ISBN 83-7005-142-1
- ↑ Mapa-turystyczna.pl
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 35–45. ISBN 978-83-925599-4-8.
- http://web.archive.org/web/*/http://www.worekraczanski.beskidy.pl worekraczanski.beskidy.pl – Worek Raczański ogólnie i szczegółowo]