Seasick Steve
|
||
 Point Nepean Music Festival (2008) |
||
| Imię i nazwisko | Steven Gene Wold | |
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1941 Oakland |
|
| Instrumenty | gitara | |
| Gatunki | blues | |
| Strona internetowa | ||
Steven Gene Wold znany jako Seasick Steve (ur. ok. 1941 w Oakland, Kalifornia) – amerykański muzyk bluesowy, wokalista i gitarzysta.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dokładna data jego urodzin nie jest znana, sam muzyk podaje rok 1940 lub 1941[1]. Gdy miał cztery lata jego rodzice rozwiedli się. W wieku pięciu lat próbował bez powodzenia nauczyć się grać na pianinie swego ojca, za to gdy miał osiem lat nauczył się grać na gitarze, od K. C. Douglasa - bluesmana, który ówcześnie pracował w warsztacie samochodowym jego dziadka. W wieku 13 lat, uciekając od brutalnego ojczyma, porzucił dom i wybrał życie włóczęgi i robotnika sezonowego na amerykańskim Południu[2].
W latach 60. nawiązał kontakt z branżą muzyczną. Był muzykiem sesyjnym, inżynierem dźwięku, producentem. Współpracował m.in. z Janis Joplin i Joni Mitchell[2], a w latach 80. w Seattle zaprzyjaźnił się z Kurtem Cobainem[3] i innymi muzykami nurtu indie. Wyprodukował kilka płyt zespołu Modest Mouse.
Mieszkał także w Paryżu, gdzie grał w metrze, i w Norwegii. Właśnie podczas pobytu w Norwegii Steve poważnie zachorował - przeszedł rozległy zawał, dzięki czemu żona namówiła go na rejestrację utworów na płycie[1]. Płyta Cheap, nagrana z norweskimi muzykami, ukazała się w 2004. Sławę przyniosła mu druga, wydana dwa lata później Dog House Music, a zwłaszcza występ na żywo w programie telewizyjnym Jools Holland's 'Annual Hootenanny' w telewizji BBC. Od tej chwili zaczął występować na licznych festiwalach muzycznych, szczególnie w Wielkiej Brytanii.
W 2007 otrzymał MOJO Award w kategorii "Najlepszy przełomowy występ". W 2009 został nominowany do nagrody Brit Award w kategorii "Zagraniczny artysta solowy"[4].
W 2009 BBC wyemitowała film dokumentalny Seasick Steve: Bringing It All Back Home[5].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Z pierwszego małżeństwa ma dwóch synów. W 1982 ożenił się po raz drugi, z Elisabeth, z którą ma trzech synów. Seasick Steve jest typem włóczykija, jak sam mówi, tylko z drugą żoną zmieniał adres zamieszkania 59 razy. Obecnie mieszka w Norwegii i Wielkiej Brytanii[2].
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
Seasick Steve słynie z kolekcjonowania niezwykłych gitar. Zbiera zniszczone instrumenty, które sam naprawia. W kolekcji jest ich kilkadziesiąt, w tym trzystrunowa Trance Wonder (zdewastowany Fender Coronado), czy jednostrunowa Diddley Bow, na której gra techniką "slide" przy pomocy śrubokrętu[2][1].
Pseudonim muzyka wziął się z choroby morskiej (ang. seasick), na którą cierpi Steve[6].
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
- Cheap (2004)
- Dog House Music (2006)
- I Started Out With Nothin and i Still Got Most of it Left (2008)
- Man From Another Time (2009)
- Songs for Elisaeth (2010)
- You Can't Teach an Old Dog New Tricks (2011)
- Hubcap Music (2013)
- Sonic Soul Surfer (2015)
- Keepin' The Horse Between Me and The Ground (2016)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Robert Ziębiński: Facet po przejściach. 4 października 2009. [dostęp 30 grudnia 2009].
- ↑ a b c d Sean O'Hagan: Only a Hobo (ang.). 14 września 2008. [dostęp 30 grudnia 2009].
- ↑ David Smyth: Raucous night of hobo blues (ang.). 25 stycznia 2008. [dostęp 30 grudnia 2009].
- ↑ Arifa Akbar: Seasick Steve sings the blues for a Brit (ang.). 21 stycznia 2009. [dostęp 30 grudnia 2009].
- ↑ Strona BBC Four
- ↑ O genezie przydomka Steve opowiedział w 117 odcinku programu telewizyjnego Top Gear, wyemitowanym 3 stycznia 2010 roku.
