Selaginella uncinata

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Selaginella uncinata
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Klasa

widłaki

Rząd

widliczkowce

Rodzina

widliczkowate

Rodzaj

widliczka

Gatunek

Selaginella uncinata

Nazwa systematyczna
Selaginella uncinata (Desv. ex Poir.) Spring[3]
Bull. Acad. Roy. Sci. Bruxelles 10(1): 141 141 1843
Synonimy
  • Lycopodium uncinatum Desv. ex Poir[4].

Selaginella uncinatagatunek roślin z rodziny widliczkowatych (Selaginellaceae). Pochodzi z Chin, jest uprawiany w wielu krajach świata[4].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Niewielka roślina o wspinających się i szeroko rozkrzewiających się pędach. W uprawie mieszkaniowej osiągają wysokość około 5 cm i szerokość do 25 cm. Składa się z żywozielonych, dychotonomiczne rozgałęziających się łodyg i listków, które podczas wzrostu stopniowo przebarwiają się na żółto, różowo lub niebieskawo[5]. Na listkach powstają zarodnie z zarodnikami. Wodę pobiera za pomocą bezzieleniowych języczków wyrastających u nasady listków[6].

Zastosowanie i uprawa[edytuj | edytuj kod]

Zastosowanie
Szczególnie dobrze nadaje się do wiszących pojemników[5]. W Polsce może być uprawiana tylko w szklarniach, lub w mieszkaniach, jako roślina pokojowa. Przy zapewnieniu jej odpowiednich warunków jest rośliną długowieczną[6].
Wymagania
Jest trudna w uprawie, gdyż wymaga stałej i dużej wilgotności. Ziemia w doniczce musi być stale wilgotna, a roślinę należy codziennie spryskiwać kilka razy wodą. Nawet krótkotrwałe przesuszenie powoduje zasychanie i obumieranie pędów, które po podlaniu już nie odzyskują turgoru. Najlepiej rośnie przy świetle rozproszonym; bezpośrednie oświetlenie słoneczne jej szkodzi, ale w zbyt ciemnym pomieszczeniu też rośnie źle. Optymalna temperatura to 21-25oC. Poniżej 18oC następuje zahamowanie wzrostu, a nawet obumieranie rośliny. Jako podłoże najlepsza jest żyzna, próchniczna ziemia z drenażem na dnie doniczki. Dobrze rośnie w szklanych balonach oraz oknach kwiatowych[6].
Pielęgnacja
Sadzić należy w płytkiej doniczce, gdyż roślina zakorzenia się bardzo płytko. Nie wymaga przesadzania, chyba że doniczka była zbyt mała i roślina rozrosła się znacznie poza jej obrys. W pierwszym roku po posadzeniu nie nawozi się, później nawozi się 4-6 razy w roku rozcieńczonymi nawozami wieloskładnikowymi (dawką o połowę słabszą od zalecanej). Konieczne regularne podlewanie miękką wodą i skrapianie rośliny wodą[6].
Rozmnażanie
Wiosną i latem przez podział rozrośniętych okazów lub przez sadzonki pędowe, które ukorzeniają się dość łatwo. Sadzonki przykrywa się przez kilka dni folią. W uprawie pokojowej rzadko wytwarza zarodniki[6]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. The Pteridophyte Phylogeny Group. A community-derived classification for extant lycophytes and ferns. „Journal of Systematics and Evolution”. 54 (6), s. 563–603, 2016. DOI: 10.1111/jse.12229. 
  2. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).
  3. The Plant List. [dostęp 2012-06-11].
  4. a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2012-05-28].
  5. a b Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
  6. a b c d e Jarosław Rak: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Cz. II. Edward Kawecki (zdjęcia). Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1998. ISBN 83-7073-089-2.