Seweryn Wachowski
Seweryn Wachowski (zm. 1934), syn Marka, inżynier technolog i budowniczy kolei wschodniochińskiej, działacz społeczny.
Ukończył petersburski Instytut Technologiczny (1881). W l. 1886–1891 był technikiem na Kolei Fastowskiej (Фастовская железная дорога) na Ukrainie. W latach 1894–1897 był pomocnikiem inżyniera w trakcie budowy, a następnie kierownikiem odcinka Kolei Riazańsko-Uralskiej (Рязано-Уральская железная дорога)[1]. Jako bliski współpracownik Stanisława Kierbedzia uczestniczył w latach 1897–1910 w budowie a potem eksploatacji Kolei Wschodniochińskiej (Китайско-Восточная железная дорога)[2]. Przez pewien czas był zastępcą głównego inżyniera Aleksandra I. Jugowicza[3], i zaprojektował jeden z najtrudniejszych i najdłuższych odcinków linii zachodniej prowadzącej od granicznej stacji Mandżuria do Harbina. Kierbedź powierzył mu zorganizowanie floty handlowej Kolei Wschodniochińskiej. W tym celu Wachowski został oddelegowany do Belgii, gdzie zawarł kontrakt na specjalnie dla tej floty budowane statki oraz barki o niewielkim zanurzeniu, nadające się do wykorzystania na rzece Sungari. Statki te dostarczono w częściach do Władywostoku, i dalej koleją do Imanu Ussuryjskiego, gdzie były montowane, załadowywane towarami i wysyłane drogą wodną do Harbina. W stosunkowo krótkim czasie Wachowski zdołał uruchomić 18 statków, 4 kutry motorowe, 40 barek stalowych i 20 barek drewnianych oraz pogłębiarkę. Flotę tę Rosjanie utracili podczas wojny z Japonią[4]. W trakcie pracy w Kolei Wschodniochińskiej mieszkał w Harbinie, i tam aktywnie uczestniczył w życiu tamtejszej kolonii polskiej, był m.in. prezesem miejscowego Rzymsko-Katolickiego Towarzystwa Dobroczynności i jednym z inicjatorów budowy kościoła parafialnego[5].
Podczas I wojny światowej mieszkał w Petersburgu. Był działaczem Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny[6]. Na przełomie 1918–1919 przebywał w Kijowie; został wzięty jako zakładnik przez bolszewików, ale udało mu się uciec.
W niepodległej Polsce zamieszkał w Warszawie. W latach dwudziestych piastował honorowy urząd Sędziego Sądu Handlowego w Warszawie[7]. W latach 1930. był prezesem warszawskiego koła Stowarzyszenia Techników Polskich, oraz członkiem jego sekcji skupiającej wychowanków Instytutu Technologicznego w Petersburgu[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Технологический институт имени Ленинградского Совета рабочих, крестьянских и красноармейских депутатов, Биографии выпускников ТИ. Т.2 Ленинград 1928, с. 315
- ↑ Anna Mistewicz, Kierbedź Stanisław / Кербедз Станислав Ипполитович(1844–1910) portal internetowy Polski Petersburg [dostęp 22 maja 2019]
- ↑ Chiny w oczach Polaków, pod red. Józefa Włodarskiego, Kamila Zeidlera, Marcelego Burdelskiego, Gdańsk 2010, s. 74 wersja elektroniczna
- ↑ Zbigniew Penkalski, Życie codzienne naszych antenatów 1794 -1945, s. 28, 115, publikacja elektroniczna
- ↑ Kim Yong-Deog, Życie kulturalne Polaków w Mandżurii w latach 1897-1947, "Poskriptum polonistyczne" t. 2 (6), 2010, s. 118-119, wersja elektroniczna
- ↑ Dariusz Tarasiuk, Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny, portal internetowy Polski Petersburg [dostęp 22 maja 2019]
- ↑ Księga Pamiątkowa Inżynierów Technologów Polaków – wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu (W rocznicę stulecia uczelni), Warszawa 1933, s. 72
- ↑ Sprawozdanie z działalności Stowarzyszenia Techników Polskich w Warszawie za rok 1933, "Wiadomości Związku Polskich Zrzeszeń Technicznych" R. 10, z. 1 z marca 1934, s. 4, 29