Przejdź do zawartości

Shahed 238

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Shahed 238
ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Iran

Typ

Bezzałogowy statek powietrzny

Załoga

0

Dane techniczne
Napęd

1 x silnik turboodrzutowy Toloue-10

Wymiary
Osiągi
Prędkość przelotowa

500 - 600 km/h

Dane operacyjne
Użytkownicy
Iran, Rosja

Shahed 238irański uderzeniowy bezzałogowy statek powietrzny produkowany Iran Aircraft Manufacturing Industries Corporation.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Istnienie nowego irańskiego bezzałogowego aparatu latającego z napędem odrzutowym, ujawniono 20 listopada 2023 roku na wystawie uzbrojenia Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, odbywającej się w gmachu Uniwersytetu Nauk i Technologii Lotniczych Ashura w Teheranie. Nowa konstrukcja wyposażona jest w silnik turboodrzutowy. Według niepotwierdzonych doniesień, aparat napędzany jest jednostką Toloue-10, irańską kopią czeskiego silnika PBS TJ100. Zastosowanie tego typu napędy znacząco zwiększa prędkość lotu ale również poziom zużycia paliwa, co w konsekwencji może obniżać zasięg samolotu[1]. Konstrukcyjnie Shahed 238 jest bardzo zbliżony do konstrukcji Shahed 136. Wlot powietrza do silnika umieszczono nad kadłubem maszyny. Jednocześnie zaprezentowano trzy wersje aparatu różniące się sposobem naprowadzania. Pierwsza z nich wyposażona była w optyczny/podczerwony system naprowadzania, system radarowy (prawdopodobnie) oraz klasyczny, z autonomicznym systemem naprowadzania wykorzystującym układa nawigacji innercyjnej i system GPS. Prawdopodobnie maszyny zostały zakupiona przez Rosje i wykorzystana przeciwko celom znajdującym się na Ukrainie w trakcie wojny rosyjsko-ukraińskiej[2].

Duża prędkość lotu, znacząco zmniejsza szanse na zestrzelenie Shaheda 238 przez masowo używane przez strone ukraińską tanie środki przeciwlotnicze takie jak karabiny maszynowe i holowane działka przeciwlotnicze, bardzo skuteczne przeciwko tłokowym a przez to powolnym Shahed 131 i Shahed 136. Jeśli Rosja będzie w stanie na masową skalę użyć odrzutowe Shahed 238, zmusi tym samym Ukrainę do rzucenia przeciwko nim zdecydowanie bardziej wyrafinowanych środków przeciwlotniczych, dużo droższych w eksploatacji jak również zdecydowanie mniej dostępnych[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tomasz Szulc, Prężenie rakietowych muskułów na Bliskim Wschodzi, „Wojsko i Technika”, nr 12 (2023), s. 52, ISSN 2450-1301
  2. a b Marcin Strembski, Wojna powietrzna nad Ukrainą, „Lotnictwo”, nr 1 (2024), s. 32-39, ISSN 1732-5323