Siódma pieczęć (film)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Siódma pieczęć
Det sjunde inseglet
Ilustracja
Logo filmu "Siódma pieczęć" (1957).
Gatunek

dramat
fantasy

Data premiery

16 lutego 1957
1959 (Polska)

Kraj produkcji

Szwecja

Język

szwedzki

Czas trwania

96 minut

Reżyseria

Ingmar Bergman

Scenariusz

Ingmar Bergman

Główne role

Max von Sydow,
Gunnar Björnstrand,
Bengt Ekerot,
Nils Poppe

Muzyka

Erik Nordgren

Zdjęcia

Gunnar Fischer

Scenografia

Per Axel Lundgren

Produkcja

Allan Ekelund

Dystrybucja

Svensk Filmindustri
Gutek Film

Kościół w TäbyŚmierć grająca w szachy pędzla Albertusa Pictora (1440-1507). Tym właśnie malowidłem inspirował się Ingmar Bergman kręcąc Siódmą pieczęć
Ingmar Bergman i Beng Ekerot podczas kręcenia filmu

Siódma pieczęć (szw. Det sjunde inseglet) – szwedzki film fabularny z 1957 roku, nominowany do Złotej Palmy w Cannes w 1957. Na tym samym festiwalu Ingmar Bergman otrzymał za Siódmą pieczęć nagrodę specjalną jury.

Polska premiera miała miejsce w roku 1959. Film ponownie został wprowadzony do polskich kin 5 stycznia 2007. Siódma pieczęć jest przekrojowym obrazem w twórczości Bergmana, splatającym wątki z jego dramatów psychologicznych, zawiera również elementy komediowe. Dzieło to, zapisując się w kanonie światowego kina, ugruntowało pozycję Ingmara Bergmana wśród największych reżyserów kina autorskiego[1].

W roku 1995, w stulecie narodzin kina, obraz Bergmana znalazł się na watykańskiej liście 45 filmów fabularnych, które propagują szczególne wartości religijne, moralne lub artystyczne[2].

Analiza[edytuj | edytuj kod]

Siódma pieczęć, osadzona w średniowiecznych realiach (połowa XIV wieku), oparta jest na jednoaktowej sztuce teatralnej wystawionej po raz pierwszy 18 marca 1955 pt. Malowidło na drewnie (Trämålning). Siódma pieczęć to metaforyczna opowieść o powracającym z wyprawy krzyżowej rycerzu, który staje do szachowego pojedynku ze Śmiercią – stawką w nim jest jego życie. W filmie tym Bergman daje wyraz swoim inspiracjom średniowiecznym malowidłem ściennym Śmierć grająca w szachy z kościoła w Täby w okolicach Sztokholmu[3].

Film oddaje atmosferę średniowiecznej Europy, przepełnionej śmiercią, stojącej w obliczu zarazy. Reżyser eksponuje rolę średniowiecznego Kościoła w kreowaniu wszechobecnego strachu społeczności przed zarazą, mającą być karą za grzechy. Siódma pieczęć jest jednocześnie traktatem filozoficznym o wymowie bliskiej egzystencjalizmowi, który wprowadza do twórczości Bergmana wątki stanowiące w przyszłości o jej wyjątkowym charakterze. Po raz pierwszy reżyser ukazuje na zasadach kontrastu Jönsa, hołdującego wartościom materialistycznym, i Blocka, rycerza poszukującego sensu swojego istnienia, nieodnajdującego Boga, pierwowzoru dylematów znanych z Trylogii pionowej.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 492. ISBN 978-83-60292-30-3.
  2. Niektóre ważne filmy, czyli tzw. lista watykańska. www.kultura.wiara.pl. [dostęp 2009-03-17].
  3. Ann Catherine Bonnier, Göran Hägg, Ingrid Sjöström: Svenska kyrkor: En historisk reseguide. Sztokholm: Medströms Bokförlag, 2008, s. 321. ISBN 978-91-7329-015-9. (szw.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]