Sichote-Aliń
| |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
Położenie na mapie Rosji  | |
| 45,333°N 136,167°E/45,333000 136,167000 | |
Sichote-Aliń[1] (ros. Сихотэ́-Али́нь) – góry fałdowe we wschodniej części Rosji. Rozciągają się pomiędzy brzegiem Morza Japońskiego oraz dolnego Ussuri i Amuru. Długość 1200 km, szerokość do 250 km, maksymalna wysokość – 2077 m n.p.m. (Tardoki Jani).
Środkową część gór zajmuje Sichotealiński Rezerwat Biosfery[2], a południową (Góry Przewalskiego) Rezerwat Ussuryjski i Rezerwat przyrody „Łazowskij”[3][4]. Na północno-wschodnich zboczach znajduje się Rezerwat przyrody „Botczinskij”[5].
Geologia[edytuj | edytuj kod]
Powstałe w orogenezie pacyficznej, w okresie kredy i jury. Zbudowane są ze skał osadowych (piaskowce, łupki) i magmowych (granity, bazalty). Składają się z szeregu równoległych do wybrzeża Morza Japońskiego pasm górskich rozdzielonych głębokimi dolinami o zrównanych wierzchowinach. Na północy ślady dawnego zlodowacenia plejstoceńskiego. Części szczytowe płaskie i nagie.
W 1947 roku w górach Sichote-Aliń miał miejsce deszcz meteorytów, który pozostawił 122 niewielkie kratery uderzeniowe oraz co najmniej 27 ton fragmentów meteorytu, nazwanego od miejsca znalezienia Sikhote-Alin.
Na początku XX wieku prowadził tu badania geologiczne profesor Emil Dunikowski. Opisywał je także Władimir Arsienjew, m.in. w książce Dersu Uzała.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Klimat umiarkowany chłodny (mroźne zimy) o cechach monsunowych we wschodniej części. Zbocza porośnięte lasami iglastymi (na północy) i mieszanymi (na południu). Gęsta sieć rzeczna. Występują złoża węgla kamiennego i brunatnego, cynku, ołowiu, cyny i złota.
Góry Sichote-Aliń są jednym z najsłabiej zaludnionych obszarów w Rosji, przeważnie poniżej 1 mieszkańca na km².
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Białoruś, Rosja, Ukraina. „Nazewnictwo geograficzne Świata”. 6, 2005. Główny Urząd Geodezji i Kartografii.
- ↑ Сихотэ-Алинский государственный природный заповедник, sikhote-zap.ru [dostęp 2021-11-04].
- ↑ Уссурийский природный заповедник. Официальный сайт, www.ussuriysky.ru [dostęp 2021-11-04].
- ↑ ФГБУ «Объединенная дирекция Лазовского заповедника и национального парка «Зов тигра» — Официальный сайт учреждения [dostęp 2021-11-07] (ros.).
- ↑ Официальный сайт Заповедника 'Ботчинский', Министерство Природных Ресурсов и Экологии Российской Федерации [dostęp 2022-01-06] (ros.).