Siekierz
Siekierz – herb szlachecki.
Opis herbu
[edytuj | edytuj kod]- W polu czerwonym strzała srebrna, żeleźcem w górę zwrócona, z krzyżen we środku. Koniec jej rozdarty na dwie części, rozchodzące się w przeciwnych stronach. W klejnocie trzy strusie pióra[1].
- W polu czerwonem strzała z jelcami i krzyżem na środku jej, z końcem rozdartym na dwie części, z których jeden w jedną stronę wyciągniony, i na końcu w górę trochę załamany, drugi w drugą stronę takiż, na hełmie trzy pióra strusie, tak go opisuje Paproc. w Gniazdz. fol. 1192. O herb. fol. 679. Klejnoty fol. 100. okol. tom. 3. fol. 113. MS. Ks. Kojał. Nadany ten herb jednemu żołnierzowi Siekierz nazwanemu, za jego znaczną dzielność, którą w dobyciu nieprzystępnej fortecy pokazał, i niespodzianą sprawił wiktoryą. Pod tym klejnotem od wielkich książąt Litewskich nadanym, kładzie Okolski Siekierzów Zienkowiczów w województwie Mińskiem. Zienko Siekierz miał syna Wasila. Fiedor Siekierz i Bogdan ludzie rycerscy. Chwiecko Siekierz spłodził syna Siekierza Chwieckiewicza. Tegoż klejnotu w ks. Lit. zaźywają, lubo trochę odmiennego, Kimbarowie, Wołkowie i Zienkiewiczowie Cichyńscy[2].
- SIEKIERZ – w polu czerwonym strzała srebrna żeleźcem do góry, jelcem złotym przekrzyżowana, bez opierzenia, stojąca na belce poprzecznej w obu końcach załamanej prosto do góry. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Herb rodziny Siekierzów- Zienkowiczów, w mińskiem w XVI stuleciu osiadłych jakoby nadany jej przez wielkich książąt litewskich. W istocie herb ten przedstawia kolumny litewskie, z tą różnicą, że środkowa zmieniona w strzałę przekrzyżowaną[3].
Najwcześniejsze wzmianki
[edytuj | edytuj kod]Dom w Litwie dawny SIEKIERZÓW tego herbu używają. Byli wieku mego:
- Wasil Siekierz Zienkowicz w mińskiem powiecie,
- Bohdan Chwietkowicz Siekierz tamże,
- Bohdan Siemionowicz mężowie wszystko znaczni.
- (źródło: Herby rycerstwa polskiego przez Bartosza Paprockiego zebrane i wydane r.p. 1584. )
SIEKIERZ.
Ma być w polu czyrwonym strzała z ielcami abo krzyżem, z końcem rozdartym y nazad załamanym; w hełmie trzy pióra strusie. Pod tym kleynotem od w.x.L. nadanym, kładzie x. Okolski Siekierzów Zienkowiczow, których tu liczę.
- Zienko Siekierz, miał syna Wasila,
- Wasil Siekierz Zienkiewicz,
- Bogdan Siekierz 1),
- Chwiecko Siekierz miał syna Bogdana Siekierza Chwieckiewicza.
Insze domy inaczey kładą załamanie rozdartey strzały, takim sposobem: Tego kleynotu w w.x.L. vżywaią
KIMBAR
- Kimbarowie w powiecie Brasławskim.
- Ierzy Kimbar 1607.
- Abram y Andrzey Kimbar 1632.
- Gabriel Kimbar skarbny w.x.L.
WOŁK
- Wołkowie w Połockim woiewodztwie.
- Fiedor Wołk woyt Kiiowski 2) y Łoiowski. Bracia iego
- Krysztof Wołk,
- Alexander Wołk pułk. KIM.
ZIENKIEWICZ CICHINSKI[4]
- Zienkiewiczowie Cichiński[5] w różnych powiatach.
- Wasil Zienkiewicz córkę wydał za starostę x. Zmodzkiego Macieia Kłoczka.
- Mikołay Zienkiewicz w Słonimskim 1528.
- Fiedor Zienkiewicz 1570 odprawował poselstwo do stolice od senatu w.x.L.
- Ierzy Zienkiewicz Cichinski ziem. Rzeczyckj.
- Iwan Zienkiewicz chorąży Rzeczyckj.
- Wasil Zienkiewicz sędz. ziem. Vpitskj 1609.
- Paweł Zienkiewicz sędzia ziemskj Vpitskj 1648.
- 1) Tu następuje wyraz "Zienkiewicz" przekreślony.
- 2) Można czytać i Kiiemski
SIEKIERZ v. SIEKIERZYŃSKI ob. CHWIETKOWICZ h. SIEKIERZ, 1580[6]
- Siekierzyszki oszmiański (Pp., Kpt., Mał., Ns., Br.).
Herbowni
[edytuj | edytuj kod]Bienicki (odm.), Burzecki (odm.), Chwetkowicz, Chwietkowicz, Cichiński (odm.), Cichyński (odm.), Fenikowski, Kimbar (odm.), Kombar, Kuczek, Leszczełowski, Leszczeński, Norucki, Perehorski, Peretruski, Siekierz, Siła, Skibiński[7], Szykier, Wołk (odm.), Zienkiewicz, Zienkiewicz – Cichyński (odm.), Zienkowicz,
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Papr..:Koj. 270, Nies.,Riet, Borkowski-Rocznik Szlachty Polskiej, Żarn.,Ostr.Jul.Ks her Rp opisy
- ↑ K. Niesiecki,Herbarz Polski,Tom VIII R-S, Lipsk 1841, s.331)
- ↑ Boniecki Adam, Herbarz polski
- ↑ Herbarz Rycerstwa w.x. Litewskiego, ok. 1650
- ↑ Kasper Niesiecki, Herbarz polski. Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, Tom 10, 1845 .
- ↑ Kasprzycki Polska encyklopedia szlachecka, Warszawa 1935 -1938, Tom XI, str. 42
- ↑ S.J. Starykoń-Kasprzycki, Michał Dmowski: Polska encyklopedja szlachecka. T. XI. Warszawa: Drukarnia braci Drapczyńskich, 1938, s. 69.