Sienno (obwód witebski)
54°48′N 29°42′E/54,800000 29,700000.jpg) Kościół Św. Trójcy zniszczony w 1962 roku | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Prawa miejskie |
1777 | ||||
| Wysokość |
163 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+375 2135 | ||||
| Kod pocztowy |
211117 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
2 | ||||
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |||||
Położenie na mapie Białorusi  | |||||
| 54°48′N 29°42′E/54,800000 29,700000
| |||||
Sienno (biał. Сянно, Sianno; ros. Сенно, Sienno) – miasto na Białorusi, w obwodzie witebskim, siedziba administracyjna rejonu sieneńskiego. W 2010 roku liczyło ok. 8 tys. mieszkańców.
Historia[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
.jpg)
W 1535 roku miasteczko zostało zniszczone przez wojska moskiewskie. W 1609 roku Eustachy Kurcz i jego żona Regina z Wołłowiczów ufundowali tu katolicki kościół św. Trójcy, który został przebudowany w stylu barokowym w 1772 roku z funduszy wojewodziny trockiej Jadwigi ks. Ogińskiej. W 1780 roku wzmiankowano tu istnienie klasztoru franciszkanów. W końcu XVIII wieku Sienno było miastem szlacheckim i należało do powiatu witebskiego w województwie witebskim[2].
W XIX wieku istniał tu dwór rodziny Sierakowskich. Około 1906 roku w Siennie działało polskie Towarzystwo Dobroczynności i Oświaty, założone z inicjatywy Marii Świackiej. Zajmowało się otwieraniem tajnych polskich szkółek w pobliskich wsiach i miasteczkach, a finansowane było darowizn okolicznych ziemiach[3].
Podczas okupacji hitlerowskiej, we wrześniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. 30 grudnia 1941 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano na cmentarzu żydowskim[4].
Około 1962 roku wysadzono w powietrze barokowy kościół z 1772 roku.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Klasztor Franciszkanów – ufundowany w r. 1609 przez podkomorzego parnawskiego Eustachego Kurcza i Reginę z Wołłowiczów. Obecny klasztor zbudowano w r. 1760. W r. 1809 został rozbudowany. Skasowano go w r. 1851. Jest to budynek murowany, piętrowy. Częściowo zachowany.
- Kościół Franciszkanów pw. św. Trójcy - murowaną świątynię wybudowano w latach 1768–1772 z fundacji ówczesnych właścicieli miasta – Tadeusza Ogińskiego i Jadwigi z Załuskich – według projektu Jana Wilhelma Frezera. Odwiedziła go Katarzyna II. Była to zamknięta w prostokątnym planie krzyżowa świątynia, zwrócona do rynku fasadą podzieloną kolumnami w dwóch kondygnacjach. Wnętrze zdobiło dziewięć ołtarzy, a ołtarz główny oddzielał długi chór zakonny. W ramieniu transeptu stał stiukowy ołtarz ze srebrną trumną z ciałem Św. Fortunata Męczennika, ofiarowanym przez papieża Klemensa XIV w roku 1772. Kościół restaurowano przed r. 1837 staraniem przeora Fulgentego Kossakowskiego. Ściany pokrywała dekoracja malarska z pocz. w. XX (mal. Wacław Bubnowski). Po kasacie klasztoru funkcjonowała przy nim parafia. Po 1917 został zamknięty. W 1962 wysadzony przez Rosjan w powietrze[5].
Herb[edytuj | edytuj kod]
Herb został nadany miastu 16 sierpnia 1781 roku przez Katarzynę II. Jako że miasto weszło w 1772 roku w skład Imperium Rosyjskiego, w górnej części herbu Sienna znajdował się wizerunek dwugłowego orła – herbu rosyjskiego. W dolnej części na zielonym tle znajdowały się dwie złote kosy, oznaka tego, że miasto było bogate w siano (od którego też pochodzi jego nazwa).
Współczesny herb Sienna został ustanowiony 20 stycznia 2006 roku rozporządzeniem prezydenta Białorusi nr 36[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 84.
- ↑ Życie społeczno-kulturalne. Oświata. W: Między nadzieją…. s. 38.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1726.
- ↑ drogibaroku.org [online], drogibaroku.org [dostęp 2017-11-26] (pol.).
- ↑ Alaksandr Łukaszenka: УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА РЕСПУБЛИКИ БЕЛАРУСЬ - 20 января 2006 г. № 36. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-01-20. [dostęp 2010-04-05]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dariusz Tarasiuk: Między nadzieją a niepokojem. Działalność społeczno-kulturalna i polityczna Polaków na wschodniej Białorusi w latach 1905–1918. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 211. ISBN 978-83-227-2629-7.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sienno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 565.
