Sigitas Tamkevičius

Sigitas Tamkevičius

Kardynał prezbiter
Dominus illuminatio mea Pan jest moim światłem
Kraj działania	Litwa
Data i miejsce urodzenia	7 listopada 1938 Gudonys, Litwa
Arcybiskup kowieński
Okres sprawowania	1996–2015
Biskup pomocniczy kowieński
Okres sprawowania	1991–1996
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	jezuici
Prezbiterat	18 kwietnia 1962
Nominacja biskupia	8 maja 1991
Sakra biskupia	19 maja 1991
Kreacja kardynalska	5 października 2019 Franciszek
Kościół tytularny	Sant’Angela Merici

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	19 maja 1991
Konsekrator	Vincentas Sladkevičius
Współkonsekratorzy	Vladas Michelevičius Antanas Vaičius Romualdas Krikšciunas Juozas Preikšas
Konsekrowani biskupi Eugenijus Bartulis 29 czerwca 1997 Rimantas Norvila 29 czerwca 1997 Jonas Ivanauskas 23 listopada 2003 Kęstutis Kėvalas 24 listopada 2012
Współkonsekrowani biskupi Jonas Boruta 21 czerwca 1997 Jonas Kauneckas 5 sierpnia 2000 Arūnas Poniškaitis 4 marca 2010 Gintaras Grušas 4 września 2010 Linas Vodopjanovas 14 kwietnia 2012 Lionginas Virbalas 10 sierpnia 2013

Sigitas Tamkevičius SJ (ur. 7 listopada 1938 w Gudonys) – litewski duchowny rzymskokatolicki, jezuita, jeden z twórców i pierwszy redaktor naczelny wydawanego poza cenzurą biuletynu Kronika Kościoła Katolickiego na Litwie w latach 1972–1983, biskup pomocniczy kowieński w latach 1991–1996, arcybiskup metropolita kowieński w latach 1996–2015, kardynał od 2019.

Życiorys

Ukończył seminarium duchowne w Kownie, święcenia kapłańskie przyjął 18 kwietnia 1962. W latach 1962–1969 pracował jako wikariusz w zachodniej Litwie. W 1968 wstąpił do zakonu jezuitów. Od 1969 do 1970 nie mógł pracować jako duchowny. Wykonywał prace fizyczne. W 1970 został wikarym w Simnie. W 1972 był jednym z pomysłodawców i pierwszym redaktorem naczelnym "Kroniki Kościoła Katolickiego na Litwie". Od 1975 był proboszczem w Kybartai. W listopadzie 1978 został jednym z założycieli Katolickiego Komitetu Obrony Praw Wierzących. Został aresztowany w 1983 i skazany za swoją działalność na sześć lat łagrów i cztery lata zesłania, przebywał w obozie do maja 1988, następnie skierowany na zesłanie. Zwolniono go w listopadzie 1988. W 1989 został ojcem duchownym seminarium w Kownie, a w 1990 jego rektorem.

Episkopat

8 maja 1991 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji kowieńskiej, ze stolicą tytularną Turuda. Sakry biskupiej udzielił mu 19 maja 1991 kardynał Vincentas Sladkevičius.

4 maja 1996 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem kowieńskim.

W latach 1999–2002 i ponownie w latach 2005–2014 pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Biskupów Litwy. W latach 2002–2005 był wiceprzewodniczącym Konferencji Biskupów Litwy.

11 czerwca 2015 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu złożoną ze względu na wiek. Jego następcą został mianowany arcybiskup Lionginas Virbalas.

1 września 2019 podczas modlitwy Anioł Pański papież Franciszek ogłosił, że mianował go kardynałem. Na konsystorzu 5 października 2019 został kreowany kardynałem prezbiterem, z tytułem Sant’Angela Merici. Z racji ukończenia 80. roku życia przed kreacją, nie posiada uprawnień elektorskich.

Bibliografia

• Paweł Wołowski, Katarzyna Korzeniowska Jak służąc Bogu przechytrzyć KGB. Rozmowy z twórcami "Kroniki Kościoła katolickiego na Litwie" (tam rozmowa z S.T.), wyd. RHETOS, Warszawa 2006 ISBN 83-89781-14-X
• Słownik dysydentów. Czołowe postacie ruchów opozycyjnych w krajach komunistycznych w latach 1956–1989. Tom II, wyd. Ośrodek Karta, Warszawa 2007 ISBN 978-83-88288-84-5

Linki zewnętrzne

• Krótka biografia na Catholic-hierarchy.org (ang.)