Skórzana armata
Skórzana armata (szw. läderkanon) – szwedzka lekka armata polowa skonstruowana w 1627 roku przez pułkownika Melchiora von Wurmbranda, aczkolwiek autorstwo Wurmbranda nie jest do końca pewne[1]. Była używana przez króla Szwecji Gustawa II Adolfa od 1628 roku w czasie wojny trzydziestoletniej (1618–1648) i wojny polsko-szwedzkiej (1626–1629).
Opis[edytuj | edytuj kod]
„Serce” lufy stanowiła miedziana rura wzmocniona żelaznymi obręczami, w którą od strony dennej przytwierdzano komorę nabojową z zapałem. Następnie lufę pokrywano kitem składającym się z mieszaniny kalafonii, oleju i terpentyny, obszywano ją workowym płótnem i szczelnie okręcano konopnym sznurem, przy czym czynność powtarzano, mocując jednocześnie czopy. Na koniec pokrywano tak przygotowaną lufę skórą końską lub wołową, którą wcześniej parzono[2].
Skórzana armata, choć lekka i mobilna okazała się nieudana z powodu szybkiego pękania lufy, dlatego wycofano ją z uzbrojenia w roku 1631[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nordisk familjebok / Uggleupplagan (1921): Melchior von Wurmbrand. Projekt Runeberg. [dostęp 2022-03-19]. (szw.).
- ↑ Michał Mackiewicz: Lufy ze „skóry”. Uważam Rze Historia. [dostęp 2022-03-19]. (pol.).
- ↑ Gunnar Carlquist: Svensk uppslagsbok. T. 17. Malmö: Svensk Uppslagsbok AB, 1937, s. 1020.