Skłudzewo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Artykuł

53°7′29″N 18°20′24″E

- błąd

38 m

WD

53°9'0.0"N, 18°19'59.9"E, 53°7'41.74"N, 18°19'57.07"E

- błąd

14 m

Odległość

3007 m

Skłudzewo
wieś
Ilustracja
Neogotycki pałacyk z XIX wieku
Państwo

 Polska

Województwo

 kujawsko-pomorskie

Powiat

toruński

Gmina

Zławieś Wielka

Liczba ludności (III 2011)

249[1]

Strefa numeracyjna

56

Kod pocztowy

87-133[2]

Tablice rejestracyjne

CTR

SIMC

0851117

Położenie na mapie gminy Zławieś Wielka
Mapa konturowa gminy Zławieś Wielka, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Skłudzewo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Skłudzewo”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Skłudzewo”
Położenie na mapie powiatu toruńskiego
Mapa konturowa powiatu toruńskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Skłudzewo”
Ziemia53°07′29″N 18°20′24″E/53,124722 18,340000
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Skłudzewo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie toruńskim, w gminie Zławieś Wielka. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 249 mieszkańców[1]. Jest siedemnastą co do wielkości miejscowością gminy Zławieś Wielka. Miejscowość położona jest na widokowej skarpie pradoliny Wisły, w połowie drogi między Toruniem a Bydgoszczą.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze ślady pobytu ludzi (ślady prymitywnej uprawy roślin i hodowli zwierząt)[3], na terenach na których leży obecne Skłudzewo, datuje się już na około 4000 lat p.n.e. Większe kompleksy osadnicze datować można na okres kultury łużyckiej. Dowody na potwierdzenie tej tezy znaleźli archeolodzy niemieccy, którzy na początku XX w. prowadzili badania wykopaliskowe. Na podstawie tych badań, osadnictwo, na obszarze dzisiejszego Skłudzewa, datuje się już na XII, a nawet XIV w. p.n.e. W czasie przeprowadzonych prac odnaleziono, pochodzące z tego okresu, relikty kultury łużyckiej. W okresie wczesnego średniowiecza w Skłudzewie znajdował się gródek rycerstwa polskiego. Pierwsze pisemne wzmianki o Skłudzewie z roku 1407 (w wersji: Scloczow), w 1409 jako Sczlodzaw wymieniają wieś wśród posiadłości rycerzy ziemi chełmińskiej (w prokuratorii bierzgłowskiej) w ówczesnym państwie zakonu krzyżackiego. W tym okresie właścicielami Skłudzewa byli dwaj rycerze ziemi chełmińskiej bracia Hanos i Dytrych. W 1414 r. Skłudzewo zostaje zniszczone przez wojska Władysława Jagiełły[3]. Od XVI do XIX wieku Skłudzewo, w całości lub części, zmieniało często właścicieli. W 1863 r. nowym nabywcą majątku zostaje August Brauer z Bremy. W wyniku decyzji nowego właściciela, rozebrano poprzedni dwór wybudowany przez Dorpowskich i rozpoczęto budowę nowej posiadłości w stylu neogotyckim. Pozostałościami po rezydencji Dorpowskich są piwnice, znajdujące się w zachodniej części parku. We wschodniej części parku znajdują się także pozostałości nekropolii ewangelickiej. Cmentarz początkowo był miejscem pochówku rodziny Brauerów (od 1873 roku), w późniejszym czasie (prawdopodobnie od 1904 roku) pełnił funkcję komunalnego cmentarza ewangelickiego. W roku 1875 z powodu germanizacji polskich nazw miejscowości Skłudzewo otrzymuje nazwę Hohenhausen (wysoki dwór). W 1902 r. pałacyk w Skłudzewie został upaństwowiony i zamieniony na szkołę z mieszkaniami dla nauczycieli. W tym czasie administracyjnie Skłudzewo podlegało pod Gminę Rzęczkowo. W okresie II Wojny Światowej, w dworku odbywały się tutaj szkolenia dla Hitler-Jugend oraz przez pewien czas znajdował się tu przejściowy obóz dla dzieci polskich (poddawanych germanizacji). Polscy mieszkańcy zostali wysiedleni, a na ich miejsce sprowadzono Niemców ze Śląska i Wołynia. Po II Wojnie Światowej majątek został przejęty przez Skarb Państwa Polskiego i dworek powrócił do funkcjonowania jako szkoła, trwało to do roku 1989.

Współczesność[edytuj | edytuj kod]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego. W roku 1978 Borek przestaje być samodzielną wsią i staje się częścią wsi Skłudzewo (czasami określany jako Skłudzewo-Borek). W latach 1941–1945 zarządcą majątku Borek był Adam Leon Czarliński (1870-1956), wysiedlony ze swojego majątku w Zakrzewku, zasłużony działacz niepodległościowy. Skłudzewo jest sołectwem w skład którego wchodzą Skłudzewo i Gierkowo. Zespół pałacowo-parkowy jest wpisany na listę zabytków. Od 1989 dworek w Skłudzewie jest siedzibą Fundacji Piękniejszego Świata, z inicjatywy której odbywają się w Skłudzewie wystawy i warsztaty plastyczne. Dla potrzeb mieszkańców jedno pomieszczenie pałacyku zostało przekształcone na kaplicę, podlegającą łążyńskiej parafii rzymskokatolickiej.

Zabytki[4][edytuj | edytuj kod]

  • średniowieczne grodzisko
  • zespół dworski w Skłudzewie, obejmujący:
    • dwór murowano-szachulcowy z trzeciego ćwierćwiecza XIX w.
    • stajnię, obecnie magazyn, w. XIX/XX
    • hydrofornię z XIX/XX w.
    • park z połowy XIX w.

Pomniki przyrody[4][edytuj | edytuj kod]

  • Dąb w lesie przyległym do parku – pierścienica 411 cm, wysokość 17 m
  • Platan klonolistny w parku – pierścienica 270 cm, wysokość 25 m

Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]

  • Skłudzewo jest najmniejszą miejscowością sołecką gminy Zławieś Wielka.
  • Wieś w różnych źródłach piśmiennych wymieniana była pod nazwami: Hohenhausen, Kladzewo, Schlodsee, Sclosaw, Sczlodzaw, Selosaw, Sghlogzaw, Sklodzaw, Sklodzewo, Skludzewo, Skludziewo, Skłódzewo.
  • W Skłudzewie znajduje się mały memoriał poświęcony 11 mieszkańcom, zamordowanym w 1939 roku przez nazistów.
  • We wschodniej części parku znajduje się stary cmentarz ewangelicki założony w 1873 r[5].
  • Co najmniej do roku 1939 w Skłudzewie mieściła się ewangelicka stacja kaznodziejska Kościoła Ewangelicko-Luterskiego w Polsce Zachodniej
  • Przez Skłudzewo przebiega szlak turystyczny rowerowy: Toruń – Bydgoszcz.
  • Na terenie Skłudzewa występuje ostnica Jana.
  • W Skłudzewie urodził się August Ludolf Brauer (1 lipca 1865 - 25 listopada 1951) – niemiecki internista i pulmonolog, uważany jest za jednego z pionierów niemieckiej medycyny lotniczej[6].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

  • Dwór, mur.-szach., 3 ćw. XIX – widok od parku

    Dwór, mur.-szach., 3 ćw. XIX – widok od parku

  • Hydrofornia, XIX/XX

    Hydrofornia, XIX/XX

  • Stajnia, ob. magazyn, XIX/XX

    Stajnia, ob. magazyn, XIX/XX

  • Nagrobek-pomnik Emmy Brauer w parku dworskim

    Nagrobek-pomnik Emmy Brauer w parku dworskim

  • Dąb szypułkowy, tzw. „Dąb Hrabiny” w parku dworskim

    Dąb szypułkowy, tzw. „Dąb Hrabiny” w parku dworskim

  • Pomnik mieszkańców Skłudzewa pomordowanych w czasie II wojny światowej

    Pomnik mieszkańców Skłudzewa pomordowanych w czasie II wojny światowej

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  2. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1171 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. ↑ a b Regionalizacja – poznajemy swoją historię”.
  4. ↑ a b Wieś Skłudzewo w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2018-03-25] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  5. ↑ Lapidaria, zapomniane cmentarze Pomorza i Kujaw.
  6. ↑ Deutsche Biographie - Brauer, August Ludolf.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stefan Grelewski, Wyznania protestanckie i sekty religijne w Polsce współczesnej, Lublin – Sandomierz 1937, s. 348.
  • Jolanta Chrostowska, Krystyna Kalinowska, Skłudzewo gmina Zławieś Wielka Zespół dworsko-parkowy, Toruń 1996.
  • Olczak Jerzy, Sosnowska Alina, Studia z archeologii, historii i historii architektury, Toruń 2003.
  • Praca zbiorowa, GMINA ZŁAWIEŚ WIELKA „Regionalizacja – poznajemy swoją historię”, Zławieś Wielka 2013.
Gmina Zławieś Wielka
Sołectwa
Miejscowości niesołeckie

Herb gminy Zławieś Wielka

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Skłudzewo&oldid=68960550”