Skrzemieniałe drewno
Skrzemieniałe drewno – skamieniałości drewna z minionych okresów geologicznych, zachowane dzięki pogrzebaniu drewna w osadzie, a następnie zastąpieniu pierwotnej substancji drewna przez krzemionkę (chalcedon lub opal) pochodzącą z roztworów krążących w osadzie. W procesie tym często zachowane zostają wszelkie szczegóły budowy drewna i jego struktura.
Skrzemieniałe drewno ma duże znaczenie naukowe, gdyż dobrze zachowana struktura drewna umożliwia rozpoznawanie gatunkowe, a także badania paleoklimatyczne, poprzez np. analizę zmienności pierścieni przyrostowych. W nielicznych przypadkach zachowują się skrzemieniałe pnie w dużych nagromadzeniach, tworząc tzw. skamieniałe lasy (jednak zazwyczaj są to napławione pnie, a nie drzewa zachowane w pozycji przyżyciowej). Oprócz tego jest cenione na rynku kolekcjonerskim zbieraczy skamieniałości, zwłaszcza odmiany zbudowane z kolorowego chalcedonu, w tym z jaspisu. Czasami w drobnych pustkach w obrębie drewna krystalizował kwarc, w tym ametyst.
Występują też pnie drzew tylko nieznacznie skrzemionkowane. Są to zazwyczaj stosunkowo młode skamieniałości (kilka tysięcy lat) i z tego wynika ich niecałkowite skrzemienienie. Pnie takie zwane czarnym dębem występują w osadach rzecznych Europy, a zwłaszcza Polski i są cennym surowcem używanym do wyrobu luksusowych mebli.
Wystąpienia skrzemieniałego drewna[edytuj | edytuj kod]
Najbardziej znanym złożem jest Skamieniały Las koło Holbrook w Arizonie (USA). Można tam znaleźć skrzemieniałe pnie późnotriasowych drzew z rodziny araukariowatych, do 65 m długości i 3 m średnicy (sprzed około 200 mln lat). Krzemionka jest tam wielobarwna, częste są też pustki wypełnione ametystem. Nigdzie indziej skrzemieniałe drewno nie jest tak pięknie ubarwione. Obszar "Skamieniałego Lasu" w 1962 r. został ogłoszony parkiem narodowym. Od tego czasu pozyskiwanie i wywóz okazów jest zabronione, choć ciągle trwa nielegalne wydobycie.
W Polsce najstarsza wzmianka o skrzemieniałych drzewach z terenu Polski pochodzi z "Historia Polonica" Jana Długosza z 1480, gdzie opisane zostały pnie z Roztocza. Drewno wieku późnokarbońskiego i wczesnopermskiego jest powszechne w okolicy Nowej Rudy na Dolnym Śląsku i na zachód od Krakowa. Są to pnie zaliczane do rodzaju Dadoxylon. Liczne i duże pnie mioceńskich drzew szpilkowych (cyprysowate) wyłącznie z rodzaju Taxodioxylon (głównie gatunek Taxodioxylon taxodii) znane są z Roztocza. Mioceńskie drewno drzew głównie z gatunków iglastych (choć zdarza się i drewno drzew liściastych), trafia się na terenie całego kraju, przetransportowane z północy przez lądolód skandynawski[potrzebny przypis].
Na Roztoczu występują przede wszystkim w rejonie wsi Siedliska, w mniejszym stopniu także koło miejscowości Hrebenne, Lubycza Królewska i na polach między tymi trzema. Są też znane z zachodniego Roztocza, w okolicy wsi Goraj i Chrzanów. We wsiach Siedliska i Bondyrz znajdują się muzea skamieniałego drewna z Roztocza. W Dąbrowie Tarnowskiej koło Tarnowa (woj.małopolskie) znajduje się Muzeum Agatów i Skamieniałych Drzew założone 12 listopada 2005 roku przez Krzysztofa Polońskiego[potrzebny przypis].
Wytwarzanie w laboratorium[edytuj | edytuj kod]
Amerykańskim naukowcom z Pacific Northwest National Laboratory udało się stworzyć skamieniałe drewno w procesie trwającym kilka dni. Szczegółowa receptura opisana została w piśmie Advanced Materials z 2005 r. Kawałki drewna z topoli i sosny przez dwa dni trawione były w kwasach, a następnie moczone w roztworze krzemionki. Tak przygotowany materiał ogrzewany był w piecu wypełnionym argonem w temperaturze 1400 stopni Celsjusza. Po 2 godzinach drewno, w którym celuloza zastąpiona została ceramiką, studzone było do temperatury pokojowej. Skamieniałe drewno okazać się może cennym i poszukiwanym materiałem ze względu na swoją porowatą strukturę. Niezwykle skomplikowana sieć mikrokanałow i porów dostarcza ogromną powierzchnię. 1 g takiego materiału po rozłożeniu na płaskiej powierzchni mógłby pokryć powierzchnię równą boisku piłkarskiemu[1].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- surowiec do wyrobu biżuterii (kaboszony, naszyjniki)[potrzebny przypis]
- ceniony wśród kolekcjonerów minerałów[potrzebny przypis]
- do wyrobu luksusowych mebli[potrzebny przypis]
- ma znaczenie naukowe[potrzebny przypis]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kłusek M. (2006) — Fossil wood from the Roztocze region (Miocene, SE Poland) — a tool for palaeoenvironmental reconstruction. Geological Quarterly, 50 (4): 465–474.