Przejdź do zawartości

Skunksik plamisty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skunksik plamisty
Spilogale putorius[1]
(Linnaeus, 1758)[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Rodzina

skunksowate

Rodzaj

skunksik

Gatunek

skunksik plamisty

Synonimy
  • Viverra putorius Linnaeus, 1758[2]
Podgatunki
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Skunksik plamisty[5], skunks plamisty (Spilogale putorius) – gatunek ssaka z rodziny skunksowatych (Mephitidae).

Występowanie i biotop

[edytuj | edytuj kod]

Południowe prowincje kanadyjskie, Stany Zjednoczone (poza Alaską). Zamieszkuje pustynie, lasy, prerie oraz przedmieścia osad ludzkich.

Charakterystyka ogólna

[edytuj | edytuj kod]
Podstawowe dane
Długość ciała 32–46 cm
Długość ogona 8–16 cm
Masa ciała 125–200 g
Dojrzałość płciowa w 152
dniu życia
Ciąża 31 dni
Liczba młodych
w miocie
4-7
Długość życia do 10 lat

Wygląd

[edytuj | edytuj kod]

Sierść koloru czarnego z poziomymi, białymi pasami na karku i barkach, na bokach ciała białe plamy i ukośne pasy. Sierść jest najdłuższa na ogonie a najkrótsza na głowie. Ogon puszysty o białym końcu.

Tryb życia

[edytuj | edytuj kod]

Skunksiki plamiste żyją pojedynczo, często w opuszczonych norach. Są aktywne głównie nocą, rzadko widuje się je w dzień. Żyją osobno, tylko w czasie godów samiec i samica przebywają razem ze sobą. Rozród odbywa się na przełomie kwietnia i maja. Samica rodzi 4-7 młodych o masie ok. 10 g. Okres laktacji trwa 6-7 tygodni. Przez całe lato, młode podążają za matką.

Skunksiki plamiste są wszystkożerne. Zjadają drobne ssaki, jaja ptasie, gady, płazy i owady. Nie gardzą też pokarmem roślinnym.

W razie zagrożenia wydzielają z gruczołów żółtawą, oleistą wydzielinę, która może zostać rozpryskana w 5-6 porcjach. Unosi ogon i wystrzeliwuje wydzielinę na odległość 3-5 metrów. Okropny i długo utrzymujący się zapach można wyczuć z odległości 1 km. Jeżeli wydzielina trafi w oczy napastnika, powoduje dotkliwy ból i okresową ślepotę. Często jednak spotkanie skunksa z napastnikiem kończy się na ucieczce tego drugiego, bez konieczności użycia cuchnącej wydzieliny.

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Do naturalnych wrogów skunksika należy puchacz wirginijski. Sporadycznie polują na nie wilki, kojoty czy lisy, a także ptaki drapieżne. Ludzie polują na skunksiki dla pozyskania skór, a także dla sportu.

Zagrożenie i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii niskiego ryzyka LC[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Spilogale putorius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 44. (łac.).
  3. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Spilogale putorius. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 5 czerwca 2009]
  4. a b M. Gompper, D. Jachowski, Spilogale putorius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-30] (ang.).
  5. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 163. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • S. Pennington: Spilogale putorius. Animal Diversity Web. [dostęp 2008-03-28]. (ang.).
  • E. Keller, prof. dr. J. Reichholf, G. Steinbach, K. Zub (tłum. z niem.): Leksykon zwierząt: Ssaki cz. 2. Warszawa: Bertelsmann Media Sp. z.o.o., 2001, s. 75. ISBN 83-7227-614-5.