Smrekowicka Przełęcz
49°09′09″N 20°02′12″E/49,152500 20,036667 Smrekowicka Przełęcz (wyżej położone siodło zasłonięte drzewem, następnie garb rozdzielający jej siodła i dalej na prawo drugie siodło) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2080 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°09′09″N 20°02′12″E/49,152500 20,036667
| |
Smrekowicka Przełęcz (słow. Soliskové sedlo, niem. Soliskojoch, węg. Szoliszkó-nyereg) – przełęcz o dwóch siodłach (2099 m n.p.m. i ok. 2080 m[1]) znajdująca się w Grani Soliska w słowackiej części Tatr Wysokich. Oddziela ona Młynickie Solisko od wierzchołka Skrajnego Soliska. Nie jest dostępna żadnymi znakowanymi szlakami turystycznymi, dla taterników stanowi ważny punkt dostępowy do Grani Soliska[2].
Smrekowicka Przełęcz składa się z dwóch siodeł rozdzielonych niewielkim garbem skalnym (2126 m), który jest zwieńczeniem żebra biegnącego od strony Doliny Furkotnej, nazywanym Smrekowicką Czubą[1] lub Soliskowym Garbem[3] (Soliskový hrb[4]). Wyżej położone siodło – Wyżnia Smrekowicka Przełęcz[1] (Zadné Soliskové sedlo[4]) – znajduje się na północ od tego garbu, a niżej położona Niżnia Smrekowicka Przełęcz[1] (Predné Soliskové sedlo[4]) leży nieco na południe od niego. Garb ten, w rzeczywistości będący turnią o stromych ścianach, można pokonać łatwą wspinaczką w dobrze urzeźbionej skale. Smrekowicka Przełęcz prawdopodobnie była odwiedzana już przed pierwszymi zarejestrowanymi wejściami turystycznymi, a wejść na nią dokonywali myśliwi lub turyści.
Nazwa Smrekowickiej Przełęczy pochodzi od Smrekowicy – tarasu znajdującego się między Szczyrbskim Jeziorem a Furkotnym Potokiem[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze zarejestrowane wejścia turystyczne:
- Günter Oskar Dyhrenfurth i Hermann Rumpelt, 3 czerwca 1906 r. – letnie,
- Gyula Hefty i Lajos Rokfalusy, 25 marca 1913 r. – zimowe[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 138. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 113–114.
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-06-24].
- ↑ a b c Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 335. ISBN 83-01-13184-5.