Smużka długoogonowa
| Sicista caudata[1] | |
| O. Thomas, 1907 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Plemię | |
| Gatunek |
smużka długoogonowa |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 brak danych
| |
Smużka długoogonowa[3] (Sicista caudata) – gatunek ssaka z rodziny smużek (Sminthidae), występujący we wschodniej Azji.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Smużka długoogonowa występuje na Rosyjskim Dalekim Wschodzie na wyspie Sachalin, w górach Sichote-Aliń i w dorzeczu rzeki Ussuri oraz wzdłuż wybrzeża Oceanu Spokojnego w Kraju Chabarowskim i Nadmorskim (w tym na Wyspie Rosyjskiej w Zatoce Piotra Wielkiego), w północno-wschodniej Chińskiej Republice Ludowej (Heilongjiang i Jilin) oraz w północno-wschodniej Korei Północnej (północny Ryanggang i północno-zachodni Hamgyŏng Południowy)[4].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1907 roku brytyjski zoolog Oldfield Thomas nadając mu nazwę Sicista caudata[5]. Holotyp pochodził z obszaru 17 mi (27 km) na północny zachód od Korsakowa, na Sachalinie, w Rosji[6].
Pozycja filogenetyczna S. caudata jest niepewna i różni się w zależności od badań; potrzebne są dalsze badania[4]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[4].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Sicista: etymologia niejasna, J.E. Gray nie wyjaśnił znaczenia nazwy rodzajowej; Palmer sugeruje że nazwa to pochodzi od tatarskiego słowa sikistan, oznaczającego „stadną mysz”, bazując na opisie Pallasa[7]. Sam Pallas jednak wymienia nazwę tatarską dshilkis-sitskan („Dʃhilkis-Sitʃkan”), gdzie dshilkis to „stadny, żyjący w stadzie, gromadny” (łac. gregalis), natomiast sitskan to „mysz” (łac. mus, muris)[8], por. w jedenastowiecznym słowniku Mahmuda z Kaszgaru: yılkı „stado” i sıçgan „mysz”[9].
- caudata: łac. caudatus „ogonowy, mieć (długi/krótki) ogon”, od cauda „ogon”[10].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 66,8–76,9 mm, długość ogona 99,4–118,2 mm, długość ucha samic 10–13,8 mm, długość tylnej stopy 16,7–18,8 mm; masa ciała 8,1–16,3 g[11].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Zamieszkuje borealne lasy iglaste na terenach górskich, lasy mieszane i siedliska stepowe. Jest aktywna głównie nocą, dzień spędza w płytkich norach. Zwierzęta te zapadają w sen zimowy na co najmniej pół roku. Żywią się głównie nasionami. W miocie przeważnie rodzi się od 4 do 5 młodych[2].
Populacja[edytuj | edytuj kod]
Współcześnie uznaje się, że brak jest wystarczających danych do wskazania kategorii zagrożenia tego gatunku. Chociaż nie jest pospolity, ma on dosyć szeroki zasięg i może kwalifikować się do gatunków najmniejszej troski. Uprzednio uznawano go za gatunek zagrożony[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sicista caudata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c E. Clayton, Sicista caudata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-2 [dostęp 2021-10-21] (ang.).
- ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 230. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 316. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ O. Thomas. 2. The Duke of Bedford’s zoological exploration in eastern Asin.—IV. List of small mammals from the islands of Saghalien and Hokakaido. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1907 (2), s. 413, 1907. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Sicista caudata. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-10-21].
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 630, 1904. (ang.).
- ↑ P.S. Pallas: Novae species quadrupedum e Glirium ordine, cum illustrationibus variis complurium ex hoc ordine animalium. Erlangae: sumtu Wolfgangi Waltheri, 1778, s. 328. (łac.).
- ↑ Divan-i Luqat-i it-Türk Dizini. Türk Dil Kurumu, 2003, s. 242, 156. (tur.).
- ↑ The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
- ↑ M.E. Holden, T. Cserkész & G. Musser: Family Sminthidae (Birch Mice). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 38–39. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).