Sobór Narodzenia Pańskiego w Kargopolu
 2910038002
| |||||||||||||
| muzeum | |||||||||||||
 Widok ogólny | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie obwodu archangielskiego  | |||||||||||||
Położenie na mapie Rosji  | |||||||||||||
| 61,5030°N 38,9481°E/61,503000 38,948100 | |||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||
Sobór Narodzenia Pańskiego – prawosławny sobór w Kargopolu.
Został wzniesiony z cegły i kamienia w II połowie XVI w. w stylu naśladującym architekturę cerkwi moskiewskiego Kremla[2]. Była to pierwsza kamienna budowla miasta i zarazem najważniejsza prawosławna świątynia w Kargopolu, której rozmiary i dekoracja miały oddawać bogactwo miasta[1]. Główna nawa obiektu jest zbudowana na planie kwadratu, z pięcioma kopułami (w centralnym miejscu oraz w narożnikach) zwieńczonymi krzyżami, na kolistych ceglanych bębnach. Okna soboru są półkoliste lub prostokątne, z ozdobnymi obramowaniami. Elewacje obiektu są rozczłonkowane półkolumnami; konstrukcję w narożnikach naw podtrzymują skarpy, wzniesione w XVIII w. po pożarze w celu wzmocnienia obiektu[3]. W XVII w. do głównej bryły cerkwi dostawiono dodatkową kaplicę z ołtarzem Świętych Aleksego i Filipa. Było to prawdopodobnie związane z faktem, iż w 1652 w soborze przez krótki czas były przechowywane relikwie metropolity Moskwy Filipa w trakcie ich transportu z Monasteru Sołowieckiego do stolicy, na polecenie patriarchy Nikona[4]. W czasie rozbudowy wykonano również nową dekorację rzeźbiarską na elewacjach obiektu[4]. W 1778 powstała trójkondygnacyjna dzwonnica soborowa, zbudowana na cześć carycy Katarzyny II[1].
W 1936 w soborze zostało urządzone muzeum[5], które do dnia dzisiejszego administruje tym obiektem[1]. We wnętrzu zachował się oryginalny ikonostas z XVIII stulecia oraz fragment pierwotnej dekoracji malarskiej wnętrza[1]. Dzwonnica cerkwi pełni funkcję tarasu widokowego[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- I. Bartieniew, W. Fiodorow, Architiekturnyje pamiatki russkogo siewiera, Iskusstwo, Moskwa-Leningrad 1968