Sobór Trójcy Świętej w Jerozolimie
| sobór | |||||||||||||||
 Widok ogólny | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| Eparchia |
Rosyjska misja prawosławna w Jerozolimie | ||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
Święto Trójcy Świętej | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Jerozolimy  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Izraela  | |||||||||||||||
 31°46′53,53″N 35°13′22,84″E/31,781536 35,223011
| |||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||
Sobór Trójcy Świętej – prawosławny sobór w Jerozolimie, należący do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W przeszłości była to główna cerkiew rosyjskiej misji w Jerozolimie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kamień węgielny pod budowę soboru został położony 11 września 1860 natychmiast po zainaugurowaniu działalności rosyjskiej misji prawosławnej w Jerozolimie. Ceremonię przeprowadził jej pierwszy zwierzchnik Cyryl (Naumow) oraz metropolita patriarchatu jerozolimskiego Melecjusz. W pierwotnych planach patronem cerkwi miał być św. Aleksander Newski, patron Rusi oraz ówczesnego cara rosyjskiego Aleksandra II. Ostatecznie jednak postanowiono wyświęcić sobór na cześć Trójcy Świętej[1]. Pół miliona rubli na budowę soboru przekazał sam car, zaś dalsze 600 tys. napłynęło drogą dobrowolnych składek w całym kraju[2].
Budowa soboru trwała trzy lata. 8 listopada 1863 został on poświęcony przez patriarchę Jerozolimy Cyryla II razem z przełożonym misji rosyjskiej archimandrytą Antonim (Kapustinem). W tym samym roku obok soboru wzniesiono dzwonnicę. Cerkiew była remontowana w latach 1895–1897, kiedy dokonano wymiany zniszczonych fresków i przemalowano na biało fasadę obiektu. Po powstaniu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji cerkiew przeszła w jego jurysdykcję, w której znajdowała się do 1948.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Budynek został wzniesiony z białego piaskowca, z siedmioma zielonymi kopułami. Naśladuje w swojej architekturze najstarsze cerkwie Góry Athos; w celu jak najdokładniejszego odwzorowania ich wyglądu architekt podróżował w to miejsce. Budynek nie zachował jednak czystości stylu greckiego budownictwa Athosu: zawiera elementy architektury klasycystycznej, renesansowej i neobizantyjskiej. David Kroyanker porównywał go z soborem Zwiastowania na moskiewskim Kremlu. Sobór może jednorazowo pomieścić 1200 osób[2].
Wnętrze soboru naśladuje z kolei tradycje prawosławia rosyjskiego. Ikonostas autorstwa N. Leontiewa został wykonany w 1869 w Petersburgu. Fundatorem królewskich wrót był wielki książę Konstantyn Nikołajewicz. Wszystkie dzwony w soborze zostały przywiezione z Rosji[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ История Русской Духовной Миссии архим. Никодима (Ротова)
- ↑ a b c P. Paszkiewicz, W służbie Imperium Rosyjskiego 1721–1917. Funkcje i treści ideowe rosyjskiej architektury sakralnej na zachodnich rubieżach Cesarstwa i poza jego granicami, Warszawa 1999, Warszawa, Instytut Sztuki PAN, ISBN 83-85938-13-3, s.233
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
