Sofia Goggia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sofia Goggia
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1992
Bergamo

Klub

G.S. Fiamme Gialle

Debiut w PŚ

28.12 2011, Lienz
(DNQ1 – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

30.11 2013, Beaver Creek (7. miejsce - super G)

Pierwsze podium w PŚ

26.11 2016, Killington
(3. miejsce - gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Igrzyska olimpijskie
złoto Pjongczang 2018 Zjazd
srebro Pekin 2022 Zjazd
Mistrzostwa świata
srebro Åre 2019 Supergigant
brąz Sankt Moritz 2017 Gigant
Puchar Świata
3. miejsce
2016/2017
Puchar Świata (zjazd)
Mała Kryształowa Kula
2017/2018
Mała Kryształowa Kula
2020/2021
Mała Kryształowa Kula
2021/2022
Mała Kryształowa Kula
2022/2023
2. miejsce
2016/2017
3. miejsce
2023/2024
Puchar Świata (gigant)
3. miejsce
2016/2017
Multimedia w Wikimedia Commons

Sofia Goggia (ur. 15 listopada 1992 w Bergamo) – włoska narciarka alpejska, dwukrotna medalistka igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Na arenie międzynarodowej Sofia Goggia po raz pierwszy pojawiła się 28 listopada 2007 roku w Livigno, gdzie w zawodach juniorskich w gigancie nie ukończyła pierwszego przejazdu. W 2010 roku wystartowała na mistrzostwach świata juniorów w Regionie Mont Blanc, zajmując szóste miejsce w zjeździe. Startowała także na rozgrywanych trzy lata później mistrzostwach świata juniorów w Quebecu, jednak nie ukończyła żadnej konkurencji.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 28 grudnia 2011 roku w Lienzu, gdzie nie zakwalifikowała się do pierwszego przejazdu giganta. Pierwsze pucharowe punkty wywalczyła 30 listopada 2013 roku w Beaver Creek, zajmując siódme miejsce w supergigancie. Blisko trzy lata później, 26 listopada 2016 roku w Killington po raz pierwszy stanęła na podium zawodów tego cyklu, zajmując trzecie miejsce w gigancie. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie Francuzka Tessa Worley i Nina Løseth z Norwegii.

W 2013 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Schladming, gdzie była między innymi czwarta w supergigancie. Walkę o medal przegrała tam z Julią Mancuso z USA o 0,05 sekundy[1]. Na tych zawodach zajęła także siódme miejsce w superkombinacji oraz 22. miejsce w zjeździe. Podczas rozgrywanych cztery lata później mistrzostw świata w Sankt Moritz zajęła trzecie miejsce w gigancie, ulegając tylko Tessie Worley i Mikaeli Shiffrin z USA[2]. W sezonie 2016/2017 zajęła trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej i klasyfikacji giganta, a w klasyfikacji zjazdu była druga. Rok później była najlepsza w klasyfikacji zjazdu, a w klasyfikacji generalnej była tym razem czwarta.

W 2018 roku na igrzyskach w Pjongczangu została mistrzynią olimpijską w zjeździe, wyprzedzając Norweżkę Ragnhild Mowinckel i Lindsey Vonn z USA[3]. Na tych samych igrzyskach była też między innymi jedenasta w gigancie i supergigancie.

W październiku 2018 doznała złamania kości strzałkowej na treningu co wykluczyło ją ze startów do końca tego roku kalendarzowego[4].

31 stycznia 2021 doznała kontuzji kolana podczas treningu supergiganta w Garmisch-Partenkirchen, która wykluczyła ją z mistrzostw świata w Cortina d’Ampezzo[5].

Została wyznaczona jako chorąży reprezentacji Włoch na igrzyska olimpijskie w Pekinie w 2022, ale jej start w tej imprezie był niepewny z powodu kontuzji kolana odniesionej 23 stycznia 2022 na trasie supergiganta w Cortina d’Ampezzo[6]. Ostatecznie wystartowała na igrzyskach, zdobywając w zjeździe srebrny medal, ustępując tylko Corinne Suter ze Szwajcarii[7].

W sezonach 2020/2021, 2021/2022 i 2022/2023 zwyciężała w klasyfikacji zjazdu. Łącznie 21 razy stanęła na podium, odnosząc piętnaście zwycięstw. Na mistrzostwach świata w Courchevel/Méribel w lutym 2023 roku była jedenasta w supergigancie[8], a w zjeździe została zdyskwalifikowana[9].

Sezon 2023/2024 zakończyła przedwcześnie, po tym jak złamała nogę podczas treningu. Kontuzja wykluczyła ją ze startów do końca sezonu[10]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie siódme miejsce, a w klasyfikacji zjazdu była trzecia.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
11. 15 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Gigant 2:20,02 +1,78 Stany Zjednoczone Mikaela Shiffrin
11. 17 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Supergigant 1:21,11 +0,54 Czechy Ester Ledecká
1. 21 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Zjazd 1:39,22 – –
DNS1 22 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Superkombinacja 2:20,90 - Szwajcaria Michelle Gisin
2. 15 lutego 2022 Pekin Zjazd 1:31,87 +0,16 Szwajcaria Corinne Suter

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
4. 5 lutego 2013 Austria Schladming Supergigant 1:35,39 +0,57 Słowenia Tina Maze
7. 8 lutego 2013 Austria Schladming Superkombinacja 2:39,92 +2,77 Niemcy Maria Höfl-Riesch
22. 10 lutego 2013 Austria Schladming Zjazd 1:50,00 +2,85 Francja Marion Rolland
10. 3 lutego 2017 Szwajcaria Sankt Moritz Supergigant 1:32,34 +0,91 Austria Nicole Schmidhofer
DNF2 10 lutego 2017 Szwajcaria Sankt Moritz Superkombinacja 1:58,88 - Szwajcaria Wendy Holdener
4. 12 lutego 2017 Szwajcaria Sankt Moritz Zjazd 1:32,85 +0,52 Słowenia Ilka Štuhec
3. 16 lutego 2017 Szwajcaria Sankt Moritz Gigant 2:05,55 +0,74 Francja Tessa Worley
2. 5 lutego 2019 Szwecja Åre Supergigant 1:04,89 +0,02 Stany Zjednoczone Mikaela Shiffrin
15. 10 lutego 2019 Szwecja Åre Zjazd 1:01,74 +1,02 Słowenia Ilka Štuhec
DNF2 14 lutego 2019 Szwecja Åre Gigant 2:01,97 - Słowacja Petra Vlhová
DNS2 6 lutego 2023 Francja Courchevel/Méribel Kombinacja 1:57,47 - Włochy Federica Brignone
11. 8 lutego 2023 Francja Courchevel/Méribel Supergigant 1:28,06 +0,76 Włochy Marta Bassino
DSQ 11 lutego 2023 Francja Courchevel/Méribel Zjazd 1:28,03 - Szwajcaria Jasmine Flury

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF 31 stycznia 2010 Francja Region Mont Blanc Supergigant 1:32,21 - Francja Marine Gauthier
DNF2 1 lutego 2010 Francja Region Mont Blanc Slalom 1:34,47 - Niemcy Christina Geiger
6. 4 lutego 2010 Francja Region Mont Blanc Zjazd 1:20,89 +1,34 Francja Jéromine Géroudet
46. 5 lutego 2010 Francja Region Mont Blanc Gigant 1:38,34 +4,77 Norwegia Mona Løseth
DNS1 21 lutego 2013 Kanada Québec Slalom 1:52,10 - Szwecja Magdalena Fjällström
DNS2 22 lutego 2013 Kanada Québec Gigant 2:22,23 - Austria Lisa-Maria Zeller
DNS 24 lutego 2013 Kanada Québec Supergigant 1:00,89 - Austria Stephanie Venier

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

  1. Stany Zjednoczone Killington – 26 listopada 2016 (gigant) – 3. miejsce
  2. Kanada Lake Louise – 2 grudnia 2016 (zjazd) – 2. miejsce
  3. Kanada Lake Louise – 4 grudnia 2016 (supergigant) – 3. miejsce
  4. Włochy Sestriere – 10 grudnia 2016 (gigant) – 2. miejsce
  5. Francja Val d’Isère – 16 grudnia 2016 (superkombinacja) – 3. miejsce
  6. Francja Val d’Isère – 17 grudnia 2016 (zjazd) – 3. miejsce
  7. Słowenia Maribor – 7 stycznia 2017 (gigant) – 2. miejsce
  8. Włochy Cortina d’Ampezzo – 28 stycznia 2017 (zjazd) – 2. miejsce
  9. Włochy Cortina d’Ampezzo – 29 stycznia 2017 (supergigant) – 2. miejsce
  10. Korea Południowa Jeongseon – 4 marca 2017 (zjazd) – 1. miejsce
  11. Korea Południowa Jeongseon – 5 marca 2017 (supergigant) – 1. miejsce
  12. Stany Zjednoczone Aspen – 15 marca 2017 (zjazd) – 3. miejsce
  13. Francja Val d’Isère – 16 grudnia 2017 (supergigant) – 2. miejsce
  14. Francja Val d’Isère – 17 grudnia 2017 (supergigant) – 3. miejsce
  15. Słowenia Kranjska Gora – 6 stycznia 2018 (gigant) – 3. miejsce
  16. Austria Bad Kleinkirchheim – 14 stycznia 2018 (zjazd) – 1. miejsce
  17. Włochy Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 2018 (zjazd) – 1. miejsce
  18. Szwecja Åre – 14 marca 2018 (zjazd) – 2. miejsce
  19. Szwecja Åre – 15 marca 2018 (supergigant) – 1. miejsce
  20. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 26 stycznia 2019 (supergigant) – 2. miejsce
  21. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 27 stycznia 2019 (zjazd) – 2. miejsce
  22. Szwajcaria Crans Montana – 23 lutego 2019 (zjazd) – 1. miejsce
  23. Szwajcaria Sankt Moritz – 14 grudnia 2019 (supergigant) – 1. miejsce
  24. Rosja Roza Chutor – 2 lutego 2020 (supergigant) – 2. miejsce
  25. Francja Val d’Isère – 18 grudnia 2020 (zjazd) – 2. miejsce
  26. Francja Val d’Isère – 19 grudnia 2020 (zjazd) – 1. miejsce
  27. Austria Sankt Anton – 9 stycznia 2021 (zjazd) – 1. miejsce
  28. Szwajcaria Crans Montana – 22 stycznia 2021 (zjazd) – 1. miejsce
  29. Szwajcaria Crans Montana – 23 stycznia 2021 (zjazd) – 1. miejsce
  30. Kanada Lake Louise – 3 grudnia 2021 (zjazd) – 1. miejsce
  31. Kanada Lake Louise – 4 grudnia 2021 (zjazd) – 1. miejsce
  32. Kanada Lake Louise – 5 grudnia 2021 (supergigant) – 1. miejsce
  33. Szwajcaria Sankt Moritz – 11 grudnia 2021 (supergigant) – 2. miejsce
  34. Francja Val d’Isère – 18 grudnia 2021 (zjazd) – 1. miejsce
  35. Francja Val d’Isère – 19 grudnia 2021 (supergigant) – 1. miejsce
  36. Włochy Cortina d’Ampezzo – 22 stycznia 2022 (zjazd) – 1. miejsce
  37. Szwajcaria Crans-Montana – 27 lutego 2022 (zjazd) – 3. miejsce
  38. Kanada Lake Louise – 2 grudnia 2022 (zjazd) – 1. miejsce
  39. Kanada Lake Louise – 3 grudnia 2022 (zjazd) – 1. miejsce
  40. Szwajcaria Sankt Moritz – 16 grudnia 2022 (zjazd) – 2. miejsce
  41. Szwajcaria Sankt Moritz – 17 grudnia 2022 (zjazd) – 1. miejsce
  42. Włochy Cortina d’Ampezzo – 20 stycznia 2023 (zjazd) – 1. miejsce
  43. Szwajcaria Crans-Montana – 26 lutego 2023 (zjazd) – 1. miejsce
  44. Norwegia Kvitfjell – 4 marca 2023 (zjazd) – 2. miejsce
  45. Andora Soldeu – 15 marca 2023 (zjazd) – 2. miejsce
  46. Szwajcaria Sankt Moritz – 8 grudnia 2023 (supergigant) – 1. miejsce
  47. Szwajcaria Sankt Moritz − 9 grudnia 2023 (zjazd) – 2. miejsce
  48. Francja Val d’Isère – 17 grudnia 2023 (supergigant) – 3. miejsce
  49. Austria Altenmarkt-Zauchensee – 13 stycznia 2024 (zjazd) – 1. miejsce
  50. Włochy Cortina d’Ampezzo – 26 stycznia 2024 (zjazd) – 3. miejsce
  51. Włochy Cortina d’Ampezzo – 27 stycznia 2024 (zjazd) – 3. miejsce

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Schladming (AUT) World Championships Women's Super G February 05, 2013 [online], fis-ski.com [dostęp 2024-03-23] (ang.).
  2. ↑ St. Moritz (SUI) World Championships Women's Giant Slalom February 16, 2017 [online], fis-ski.com [dostęp 2024-03-23] (ang.).
  3. ↑ Jeongseon Alpine Centre - Alpine Skiing - Ladies' Downhill - Official Results. Międzynarodowa Federacja Narciarska, 21 lutego 2018. [dostęp 2018-02-21]. (ang.).
  4. ↑ Alpejski Puchar Świata: Sofia Goggia kontuzjowana. PAP, 20 października 2018. [dostęp 2018-10-27]. (pol.).
  5. ↑ Sofia Goggia to miss ski world championships after suffering knee injury in Garmisch [online], olympics.com [dostęp 2024-03-23] (ang.).
  6. ↑ W niedzielę doznała kontuzji, ale chce na igrzyska. Sofia Goggia będzie walczyć o Pekin. Eurosport, 24 stycznia 2022. [dostęp 2022-01-27]. (pol.).
  7. ↑ Beijing (CHN) Olympic Winter Games Women's Downhill February 15, 2022 [online], fis-ski.com [dostęp 2024-03-23] (ang.).
  8. ↑ Courchevel Meribel (FRA) World Championships Women's Super G February 08, 2023 [online], fis-ski.com [dostęp 2024-03-23] (ang.).
  9. ↑ Courchevel Meribel (FRA) World Championships Women's Downhill February 11, 2023 [online], fis-ski.com [dostęp 2024-03-23] (ang.).
  10. ↑ Italian star Sofia Goggia suffers broken leg in training accident, becoming latest injury-stricken skier this season [online], cnn.com [dostęp 2024-03-23] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Mistrzynie olimpijskie w narciarstwie alpejskim w zjeździe

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sofia_Goggia&oldid=73229257”