Sokół rdzawobrzuchy
| Falco severus[1] | |
| Horsfield, 1821 | |
.jpg) Sokół rdzawobrzuchy | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
sokół rdzawobrzuchy |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
Sokół rdzawobrzuchy[3] (Falco severus) – gatunek ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Spotyka się go od północno-zachodnich Indii i Nepalu (Himalaje) na wschód po południowe Chiny (prowincje Junnan, Guangdong i Hajnan) oraz na południowy wschód przez Mjanmę, Tajlandię i Indochiny po Filipiny, Jawę i Celebes, a stamtąd dalej na wschód przez Nową Gwineę po Wyspy Salomona[4]. Ptaki z Himalajów zimują w południowych Indiach i na Sri Lance[4]. Zalatuje do Malezji.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Sokoła rdzawobrzuchego uznaje się obecnie za gatunek monotypowy[4][5]. Proponowano wyróżnienie podgatunku F. s. papuanus, do którego zaliczono ptaki ze wschodniej części zasięgu – od Celebesu po Wyspy Salomona[6]. Jest blisko spokrewniony z sokołem australijskim (F. longipennis)[4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Mierzy 27–30 cm długości. Dolna część ciała jest żywo kasztanowa, a dół niebieskawo-szary z czarną czapeczką i białym podgardlem. Osobniki młodociane mają czarne paski na rudej piersi i są czarno nakrapiane.
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Typowymi biotopami tego drapieżnika są obrzeża lasów, polany, lasy wtórne i ogrody, poluje także nad jeziorami, bagnami i szuwarami[6].
Gniazduje w dziuplach drzew lub w gniazdach innych gatunków ptaków. Niektóre gniazda w północno-wschodnich Indiach znajdowano na drzewach wyrastających z klifów. W zniesieniu 2–4 jaja[6].
Żywi się głównie owadami, małymi ptakami i nietoperzami[6].
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje sokoła rdzawobrzuchego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji szacuje się na 670–6700 dorosłych osobników[2][7]. Zakres występowania jest szeroki, ale uważa się, że populacja sokoła rdzawobrzuchego w wyniku wycinania lasów maleje, choć nie w takim tempie, by uznać go za zagrożonego wyginięciem[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Falco severus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Falco severus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Falconini Leach, 1820 (Wersja: 2019-04-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-07].
- ↑ a b c d Oriental Hobby (Falco severus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-09)]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Seriemas, falcons. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-07]. (ang.).
- ↑ a b c d Species account: Oriental Hobby Falco severus. [w:] Global Raptor Information Network [on-line]. The Peregrine Fund, 2020. [dostęp 2020-09-07]. (ang.).
- ↑ a b Species factsheet: Falco severus. BirdLife International, 2020. [dostęp 2020-09-07]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).